Celluloid Fashion Heroes

Τις προάλλες που έβλεπα το Atonement ακριβώς μετά το I am thinking of ending things (μάλλον επειδή ο απλός πόνος μού είναι λιγότερο δυσβάσταχτος από τον υπαρξιακό, ένα ευχάριστο διάλειμμα) θυμήθηκα ένα κείμενο λατρείας που είχα διαβάσει για το φόρεμα της Keira Knightley και σκέφτηκα, να αυτό θα κάνω, θα μαζέψω ρούχα που μου άρεσαν από ταινίες. Που τα θυμάμαι όχι μόνο ως “ένα ωραίο φουστάνι”, αλλά που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής σχεδόν, τόσο που δεν μπορώ να θυμηθώ τη σκηνή χωρίς την ενδυματολογική πληροφορία η οποία, από λεπτομέρεια και μέρος ενός πλάνου, κατάφερε να βαδίσει με αυτοπεποίθηση την απόσταση που τη χώριζε από τον προβολέα που κανονικά λούζει τον πρωταγωνιστή. Και που είναι κομμάτια που από μόνη μου αποφάσισα ότι μου άρεσαν – γιατί πχ το ότι πρέπει να μου αρέσει το μαύρο φόρεμα της Audrey Hepburn στο Breakfast At Tiffany’s εγγράφηκε ως πληροφορία στο μυαλό μου με το που άρχισα να ενδιαφέρομαι για μόδα, χωρίς να το προλάβω να καταλάβω αν συμφωνώ ή διαφωνώ (… που μάλλον συμφωνώ δηλαδή).

Το σχέδιο της Jacqueline Durran με αυτή την πλάτη και αυτή την κίνηση των πτυχώσεων καθώς τα πόδια της Keira μπλέκονται στο στρίφωμα είναι σίγουρα μέσα. Πολλά έχουν γραφτεί και το θέμα το έχουν εξαντλήσει άλλοι, καλύτεροι και πιο ειδικοί, αλλά όταν δεις τη σκηνή στη βιβλιοθήκη δυο πράγματα θυμάσαι: την ίδια τη σκηνή, ολόκληρη, wink wink, και το φόρεμα.

Αν βγαίνοντας από την αίθουσα μετά την προβολή του Great Expectations είχατε προβληματιστεί για το πώς θα εμπλουτίσετε την γκαρνταρόμπα σας με περισσότερο πράσινο – πολύ υποτιμημένο το πράσινο – έχουμε κάτι (ακόμα) κοινό. Το ζακετάκι της Gwyneth Paltrow έδειξε πόσο σέξι μπορεί να γίνει ένα κλασικό καθώς πρέπει κομμάτι: εύκολο, κουμπώνεις μόνο τα απαραίτητα κουμπιά, το εξής ένα. Η δε πλάτη του φορέματος στη σκηνή του φιλιού υπό καταρρακτώδη βροχή πιστεύω έδωσε ιδέες και για το Atonement. Η Donna Karan έκανε 90s moodbard τον Ντίκενς, και αυτό με ενθουσίασε και στα 90s και τώρα, που, εννοείται, όλα τα ρούχα της ταινίας φοριούνται ακόμα κανονικότατα.

Μπορεί και να υπήρξε φορά που να βγήκα για κλάμπινγκ χωρίς να σκεφτώ “να φορέσω κάτι αλά Scarface”, αλλά ειλικρινά δεν τη θυμάμαι. Και όταν λέμε Scarface εννοούμε (και) την Patricia Norris, την ενδυματολόγο που φόρεσε όλα αυτά τα disco inferno έργα τέχνης στο κορμί της Michelle Pfeiffer, και που σε συνεργασία με τον hairstylist έφτιαξαν τον μισό ρόλο μιας Debbie Harry του υποκόσμου: ο άλλος μισός ήταν ήδη έτοιμος, και ήταν το κάστινγκ της Μισέλ. Δεν είναι τυχαίο που τα ριψοκίνδυνου βάθους ντεκολτέ και το late 70s καρέ πολλές celebrities έχουν προσπαθήσει να τα μιμηθούν σε πάρτυ Halloween, με απόλυτη αποτυχία.

Το πιο 90s φουστανάκι φορέθηκε στην αρχή της δεκαετίας εκείνης, και ήταν το LBD της Winona Ryder στο Mermaids, αυτό με τον λευκό γιακά. Μοναχική goth σε ό,τι σχεδόν ταινία και να γύριζε, εύθραυστη αλλά και κάπως παγερή college weirdo, η Winona ήταν το στιλιστικό πρότυπο για το οποίο διψούσες τότε – μεγάλο κενό στην αγορά ήρθε να καλύψει, σαν να λέμε. Shirley Manson και Courtney Love έδωσαν αργότερα στο εμβληματικό ρούχο την αλητεία και τη σεξουαλικότητα που τού χρειαζόταν για να απογειωθεί. Και στην ντουλάπα μου τουλάχιστον απογειώθηκε: δεν φαντάζεστε πόσες παραλλαγές του έχω. Βλακώδες αλλά θα το πω, η ενδυματολόγος Marit Allen ήταν Παρθένος και εφτιαξε ένα φόρεμα εντελώς για Παρθένους.

Με τη Marisa Tomei αφετηριακώς με ξετρέλαινε το γεγονός ότι, πατώντας στα βήματα της Meg Ryan (αλλά με λιγότερο America’s Sweetheart τρόπο, καθότι πιο σκοτεινή και “Ευρωπαία”) συνδύαζε τα outfits της με brogues. Το Only You είναι από τα αγαπημένα μου romcoms και αυτό το λευκό σατέν φόρεμα με τα κοψίματα που είναι όμως ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ το αγαπημένο μου συνολάκι σε μια ταινία που μου άρεσαν όλα τα στιλιστικά κόλπα – το κόκκινο κραγιόν, το LBD με τις φαρδιές τιράντες, το μπουφάν πάνω από το νυφικό, και φυσικά το μαλλί, που και το έκανα, και το ξανασκέφτομαι. H ενδυματολόγος Milena Canonero έδωσε στη Marisa παραπάνω πασμίνες και φουλάρια από όσα μπορώ να αντέξω (… για να τονίσει τον υπέροχο λαιμό της, είχε πει η ίδια) αλλά είχε την αποστολή να εντάξει μια υπέροχη γυναίκα στο ασύλληπτης ομορφιάς σκηνικό της πατρίδας της και την έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία.

Το μαλλί της Marisa Tomei δεν το έχω κρατήσει απλούστατα επειδή στο μεταξύ το σινεμά και το ίντερνετ με βομβάρδισαν με το μαλλί της Cate Blanchett στο Ocean’s 8 – την αποθέωση γνώρισε σε κινηματογραφικά και fashion sites η δουλειά της Sarah Edwards αλλά για να πω την αλήθεια δεν χρειάστηκε να πολυδιαβάσω, διότι αυτό το στυλ είναι η ειδικότης μου και το σημειολογώ ακριβώς: είναι ο Keith Richards όπως τον ερμηνεύουν οι Kills και η Kate Moss, το επαγγελματικό dress code μιας rock manager σε ραντεβού με την πιο κουλ μπάντα του κόσμου. Το πράσινο βελουτέ κοστούμι βέβαια παραπέμπει ευθέως σε Mick Jagger, ενώ και πινελιές της Νέας Υόρκης των Blondie θα βρεις ψάχνοντας, τέλος πάντων τα looks είναι η φασούλα μου.

Σιγά το νέο, αλλά ναι, και τα editorials, και το tumblr και εγώ το είχα φάει το κόλλημα με το styling της Margot στο Royal Tenenbaums (η ενδυματολόγος Karen Patch δεν μπορούσε να έχει πιο δυνατό χαρτί στο βιογραφικό της, κατ’ εμέ – η φιγούρα της ηρωίδας είναι πλέον ανεξίτηλη στην ποπ κουλτούρα). Την τσαχπινιά με τσιμπιδάκι την έκανα από παλιότερα (πολύ δημοφιλής, έως ψαγμένη, στις μέρες του κλάμπινγκ) και έτσι απλά το επανέφερα, η δε γούνα πηγαινοερχόταν στις τάσεις πολλές σεζόν. Όσο για τον συνδυασμό καρέ+smokey eyes είναι ό,τι πιο κλασικό υπάρχει, οπότε δεν δυσκολευόσουν, ούτε έπρεπε να κάνεις την καρδιά σου πέτρα να προσαρμοστείς σε κάτι πρωτόγνωρο. Τα loafers ήταν που απέκλεια σθεναρότατα, αλλά μετά ήρθαν αυτά με τη χοντρή σόλα που ναι μεν θα τα φορούσε η Margot αλλά θα τα φορούσε και η Poison Ivy των Cramps, οπότε λύγισα.

H ιδιαίτερη ομορφιά της Lauren Hutton έκανε καυτό, πολύ καυτό το American Gigolo, αν υποθέσουμε ότι είχε περιθώρια να γίνει πιο καυτόαπό όσο ήδη ήταν με έναν Richard Gere στη μεγάλη του ακμή να πρωταγωνιστεί – πραγματικά από όσα διαβάζω, πρέπει να τον ήθελαν άντρες γυναίκες με τρέλα εκεί στο μακρινό 1980 τον Ρίτσαρντ. O Giorgio Armani έφτιαξε την γκαρνταρόμπα μιας απαλής αλλά στιβαρής σχεδόν γυναικείας φιγούρας, μιας αστής σοβαρής και συγκεντρωμένης, με μικρές ρωγμές στην τσιμεντένια ακαμψία της. Η σκηνή που η Λόρεν περπατάει προς την πισίνα, με την θαλασσί μπλούζα και το σκούρο τζιν, κρατώντας μια κόκκινη τσάντα για να σπάει όλο αυτό το μπλε και φορώντας μεγάλα γυαλιά ηλίου, μια γαζέλα μεν, που είναι έξω από τα νερά της δε (έχει τα χέρια σταυρωμένα μήπως και την προφυλάξουν) είναι η καλύτερή μου, κυρίως επειδή υπογράμμισε την casual, χαμηλόφωνη πλευρά της πολυτέλειας. Νομίζω πρέπει να άρεσε και στην Anna Terrazas που έντυσε τη Maggie Gyllenhaal στο Deuce.

Marisa Tomei και Demi Moore είναι γενικότερα πολύ κοντά στην ενδυματολογική προσέγγιση (βλ. το χατ τρικ ανδρόγυνο look, φαρδιά – έως oversized – παντελόνια, τόλμη στο μαλλί), και στο Indecent Proposal εκτίμησα πάρα πολύ τα μπερεδάκια – ακριβώς όπως τα brogues πιο πάνω. Σίγουρα σας έχει μείνει εκείνο το μαύρο Mugler φόρεμα, αλλά ελάτε να μιλήσουμε για το ψηλόμεσο σορτς που φορεμένο με φαρδιά δερμάτινη ζώνη και λευκό πουκάμισο γίνεται ακριβώς η στολή εκείνη που θες για να είσαι το αρχέτυπο δυναμικό και σέξι tomboy – γενικά τα ρούχα σε αυτή την ταινία κέντησαν τις μεταβάσεις της ηρωίδας από αγοροκόριτσο σε γυναίκα-τρόπαιο και πάλι πίσω με εντελώς οργανικό, ενταγμένο στο σενάριο τρόπο και για αυτό έχουμε να ευχαριστήσουμε, διαβάζω, τους τρεις (3) ενδυματολόγους, Bernie Pollack, Beatrix Aruna Pasztor και Bobbie Read. Χαλάλι.

Ξανθιά με ροζ, αλλά με εσάνς κινδύνου: το cosy λούτρινο (δηλαδή μοχέρ!) πουλόβερ της Nastassja Kinski στο Paris Texas έδινε στη μεγάλη οθόνη ένα άρωμα τσιχλόφουσκας, αθωότητας και παιδικότητας που στην πορεία χανόταν ως ψευδαίσθηση με το που εμφανιζόταν ο Harry Dean Stanton στο επόμενο πλάνο. Αυτό το ρούχο με αυτό το μαλλί δεν ξεχνιούνται με τίποτα – η Birgitta Bjerke δημιούργησε μια εικόνα 80s στην προέλευση αλλά διαχρονική, ένα στίγμα στην εικονοποιία του σινεμά, με το ένδυμα να βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολύχρωμου και δυσοίωνου κάδρου.

Για να κλείσω, σας έχω bonus το έξωμο, ξεχειλωμένο γκρι φούτερ “γυμναστικής” της Jennifer Beals (Flashdance), αντικείμενο φετίχ μου ακόμα, κομμάτι που προφανώς αγαπούσε και η Jennifer Lopez και το δαφνοστεφάνωσε όπως του έπρεπε στο κλιπ του I’m Glad. Ρούχο που πάει με τα πάντα και φοριέται για πάντα, όπως και τα απλά φανελάκια με φαρδιά τζιν από την ίδια ταινία, που έχουν σώσει μπόλικες μικρές καθημερινές ενδυματολογικές κρίσεις και θα τις σώζουν εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.