Ingénue

H Σύνθια και η Ηλένια είναι φίλες και έχουν την τύχη να δουλεύουν μαζί, για αυτές δηλαδή η δουλειά είναι κάπως σαν να κάθεσαι στο ίδιο θρανίο με την κολλητούλα σου όταν ακόμα στο μυαλό σου η έννοια “κολλητούλα” υφίσταται, στην Τρίτη Λυκείου σε μάθημα κορμού. Νομίζω δηλαδή – γιατί δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ξέρω πολλά πράγματα από θέατρο. Ξέρω όμως διάφορα για τη συγγραφέα του έργου – όπως ότι δεν ήθελε να φωτογραφηθεί δεύτερη φορά, δεν καταλαβαίνω γιατί, πράγμα που  δημιούργησε τριγμούς στη θεωρία μου ότι οι γυναίκες δεν λένε ποτέ όχι σε φωτογράφιση. Καθώς το “Να ‘ρθω μαζί σου” αρχίζει και παίρνει κριτικές που κάποια μέρα θα δώσουν στη δημιουργό σπίτι με πισίνα, πιστωτικό στις μπουτίκ του Κολωνακίου και έμπνευση για υπερπαραγωγές με τρένα επί σκηνής και πρωταγωνίστριες με υπερμεγέθη μαλλιά (το παράδειγμα τυχαίο), η Σύνθια, πρωταγωνίστρια, και η Ηλένια, ενδυματολόγος τής παράστασης, πέρασαν ένα απόγευμα στο ατελιέ της Ορσαλίας Παρθένη και δοκίμασαν ρούχα. Χωρίς κανέναν λόγο: επειδή είναι κορίτσια, και τα κορίτσια κάνουν και αυτό, δοκιμάζουν ρούχα απλώς για την ευχαρίστηση, όπως πίνουν ούζα στα πεζοδρόμια με το που σκάσει λίγο ήλιος.

Το “Να ‘ρθω μαζί σου” γίνεται πιο επίκαιρο όσο ανοίγει ο καιρός, γιατί εκτυλίσσεται σε μια ταράτσα στο κέντρο της Αθήνας, το καλοκαίρι του 2013 – δηλαδή, ο πραγματικός δραματικός χρόνος δεν έχει ακόμα παρέλθει. Μπορεί να είναι και μια παράξενη προφητεία με τελευταία διορία πραγμάτωσης τους πέντε μήνες. Θα δούμε. Είναι μια ιστορία μοντέρνα, σύμφωνη με όλους τους αντιφατικούς όρους της μοντέρνας ζωής, γέλιο-πλάνταγμα, έρωτας-βρε άπαραταμας, βότκα-νηφαλιότητα. Ένα indie μπουλβάρ που ξεκινά με Τα Ζευγάρια/τα μπερδέματα/το drrrrrama και καταλήγει σε μια Αθήνα που φλέγεται – στις φλόγες της, κάποιοι άνθρωποι νιώθουν για πρώτη φορά ζωντανοί. Το μόνο που έχουν να πουν τα κορίτσια (γιατί κυρίως μιλούσαμε για τα υπέροχα ρούχα), πέραν των “θα καταλάβεις” “μπορεί να ταυτιστείς” “έχει εξιλεωτική κάθαρση” (και άλλα τέτοια θεατρικά, του διαβόλου) είναι “να πάτε να το δείτε”.

Τα ρούχα της Ορσαλίας Παρθένη, που επιλέχθηκαν έτσι ώστε να κάνουν τα κορίτσια ντουετάκια, είναι αυτά που ταιριάζουν περισσότερο σε αιθεροβάμονα πλάσματα με θεατρικά χέρια και απαλές κινήσεις: ζέρσεϊ που χαϊδεύει, γυαλάδες σατέν πάνω σε λινό, γενικά φυσικά υλικά για ρούχα άνετα που μπορείς εύκολα να τα φανταστείς φωτογραφημένα σε ασβεστωμένους τοίχους στη Μύκονο της δεκαετίας του 70, με μελτέμια να σηκώνουν κύμα και λούκια στα υφάσματα. Άλλωστε, η Μύκονος και τα 70s υπήρξαν η αφετηρία του Δημήτρη Παρθένη.

Εδώ σε πρώτο πλάνο οι επιρροές τού Όλοι-Είδαμε-Την-Έκθεση-Newton-Στη-Στέγη, ένα μονόπρακτο που ανεβάζω και εγώ καμιά φορά στον καθρέπτη:

Ακολούθησε ένα Parthenis πιο αβάν γκαρντ και “βαρύ”, ακόμα και goth υπό τις κατάλληλες συνθήκες (και αν παίζει Bauhaus)

που ισορρόπησε από το, εντελώς καλοκαιρινό και έξω καρδιά πολυμορφικό φόρεμα της Σύνθιας

… και φυσικά, το πράγμα ξέφυγε όταν βρήκαμε τα νυφικά, συμβολισμός επικίνδυνος αλλά δεν θα πω ψέματα, είναι σαν να δίνεις σε αγόρι αλάνα . Το νυφικό που φοράει η Ηλένια είναι από βαμβακερή δαντέλα, και πάρα πολλά μέτρα υφάσματος σε φύλλα, που δίνουν όγκο χωρίς να χρειάζεται φουρό.

 (Δρόμος, αυτοκίνητα, νυφικά, τρέξιμο – μην μου πεις ότι δεν το έχεις σκεφτεί και εσύ)

(καλά, για αυτό δεν το συζητάμε). Η bridal συλλογή της Ορσαλίας Παρθένη είναι μια από τις λιγότερο “νυφικές” με την παραδοσιακή, και φορτωμένη, έννοια του όρου. Δες, θα με θυμηθείς.

Το μακιγιάζ και τα χτενίσματα επιμελήθηκε η Χαρά Αλατζά (Freddy MakeUp Stage) με προϊόντα Paris Berlin.

****Τη φωτογράφιση επιμελήθηκε η Στέλλα Παναγοπούλου, και έγινε στο ατελιέ Parthenis, Δημοκρίτου 20 και Τσακάλωφ, στο Κολωνάκι. ******

Την παράσταση “Να ‘ρθω μαζί σου”, βασισμένο στο θεατρικό έργο της Αλεξάνδρας Κ*,  μπορείς να παρακολουθήσεις κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 21.15, στο Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41 (Γκάζι).