The truth is in there

H Ελίνα Δημητριάδη γράφει για τη συλλογή Gillian Anderson for Winser London

Η σχέση μου με τις θετικές επιστήμες δεν ήταν καλή όταν ήμουν μαθήτρια στο σχολείο. Μεγαλώνοντας, χρειάστηκε να σκεφτώ πόσο ρόλο σε αυτό μπορεί να έπαιξαν τα λόγια ενός δασκάλου μαθηματικών στο σχολείο που μου είχε πει σε ένα μάθημα «εσείς οι γυναίκες τι τα θέλετε αυτά; Έτσι κι αλλιώς πλύστρες θα καταλήξετε». Χρειάστηκε, επίσης, στη συνέχεια να γνωρίσω έναν εξαιρετικό επιστήμονα και καθηγητή βιολογίας στη σχολή (και να τον ερωτευτώ χωρίς ανταπόκριση, αλλά οκ, τα κλισέ είναι κλισέ για κάποιο λόγο) για να αντιληφθώ ότι δεν είχα εγώ εγγενή δυσκολία (λόγω φύλου ή μυαλού) κατανόησης αυτών των θεμάτων και να με κάνει να αγαπήσω τα μαθηματικά, τη βιολογία, τη φυσική. Για να μπορέσω να ενδιαφέρομαι, να διαβάζω και να κατανοώ σήμερα τις εξελίξεις στη σύγχρονη επιστήμη σε αυτούς τους κλάδους.

Υπάρχει μία μεγάλη συζήτηση στην επιστημονική κοινότητα σχετικά με το γήρανση και τι ακριβώς είναι. Μέσω της φυσικής επιλογής, τα γονίδιά μας έχουν εξελιχθεί έτσι, ώστε να εκτελούν συγκεκριμένες διαδικασίες προκειμένου να μας βοηθήσουν να φτάσουμε στην ηλικία της αναπαραγωγικής ωριμότητας, καταναλώνοντας αρκετή ενέργεια για να εξασφαλίσουν ότι θα φτάσουμε εκεί ακέραιοι. Παρόλ’αυτά , μόλις φτάσουμε σε αυτό το σημείο, η επιστήμη δεν έχει καταλήξει κατά πόσο η διαδικασία της γήρανσης που ενεργοποιείται έπειτα είναι συνέχεια αυτού του γενετικού προγράμματος ή αποτέλεσμα της συσσώρευσης τυχαίων, αυθόρμητων και ανεπανόρθωτων απωλειών της μοριακής ακρίβειας. Από το σημείο εκείνο και μετά, η φυσική επιλογή είτε ατονεί είτε δεν έχει πλέον σχέση με τον οργανισμό μας. Και τη θέση της αναλαμβάνει η εντροπία.
Ο νόμος της εντροπίας ορίζει πως όταν ένα σύστημα, μέσω αυθόρμητων διαδικασιών, αφεθεί στην τύχη του ανεμπόδιστο, τότε αναπόφευκτα παρακμάζει με το πέρασμα του χρόνου έως ότου η κατάσταση αταξίας του να φτάσει στο μάξιμουμ, το οποίου στην περίπτωση του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Η εντροπία είναι η ροπή προς την έλλειψη οργάνωσης και τάξης και η αύξηση της τυχαιότητας σε ένα σύστημα, όπως το ανθρώπινο σώμα. Η δημοφιλέστερη άποψη αυτή τη στιγμή, λοιπόν, στην επιστημονική κοινότητα είναι ότι η γήρανση εξηγείται από την εντροπία.
Όταν πρωτοείδα τις φωτογραφίες από την πρώτη συλλογή ρούχων που σχεδίασε η Gillian Anderson για το Winser London, ένα βρετανικό brand γυναικείων ρούχων, στις οποίες ποζάρει η ίδια, τις έστειλα σχεδόν αμέσως σε έναν φίλο, για να λάβω λίγα λεπτά μετά την απάντηση «είναι σοκαριστικό πόσο πιο χοτ είναι η Γκίλιαν στα 50 της από τα 30 της». Η Gillian μοιάζει να έχει βρει τον τρόπο να αποτρέψει τη σωματική της ροπή προς την αταξία, ή τουλάχιστον να την καθυστερήσει με μεγάλη επιτυχία. Ίσως αυτό να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι έχει καταφέρει, με μεγάλη και επίπονη προσπάθεια, να κυνηγήσει τη ροπή προς την πνευματική και ψυχολογική τάξη. Όχι ότι αυτό επιτυγχάνεται πλήρως ποτέ, αλλά να, όταν έχεις περάσει μία εφηβεία συνοδεία πανκ, ναρκωτικών, σεξουαλικών και συναισθηματικών σχέσεων στις οποίες έλεγες ναι αδιακρίτως μόνο και μόνο επειδή απλά σου αρκούσε που άρεσες σε κάποια ή κάποιον, όταν στην αποφοίτησή σου από το σχολείο έχεις ψηφιστεί ως «η πιο πιθανή να συλληφθεί» και όταν κάνεις ψυχοθεραπεία από τα 14, το να καταφέρνεις στα 50 να έχεις βρει μία κάποια σχέση ισορροπίας με τον εαυτό σου, ε είναι μία νίκη.
Στα 25 της αποφάσισε να περάσει από οντισιόν για τον ρόλο που θα καθόριζε την καριέρα της σίγουρα, και σχεδόν δικαιολογημένα και τη ζωή της. Η Gillian Anderson γίνεται εν μία νυκτί η πράκτορας του FBI Dana Scully, πρωταγωνιστώντας στο X-Files και στις καρδιές μας, καταφέρνοντας να δημιουργήσει τον όρο «the Scully Effect», όπως ονομάστηκε η επιρροή που είχε ο χαρακτήρας της στην παρακίνηση νέων γυναικών για ενεργότερη συμμετοχή στις επιστήμες και σε τυπικά ανδροκρατούμενες έως τότε υψηλόβαθμες θέσεις, όπως στο FBI. Ταυτόχρονα, μια στρατιά νέων αγοριών δημιουργεί το «Gillian Anderson Testosterone Brigade», το αντρικό ιντερνετικό φαν κλαμπ της με μότο “Intellectually Drop Dead Gorgeous.” Και όλα αυτά τα κάνει χωρίς να προβάλλει μόνο την εικόνα της διανοούμενης εις βάρος της γυναικείας σεξουαλικότητάς της, ποζάροντας ταυτόχρονα γυμνή αγκαλιά με τον συμπρωταγωνιστή της στο X-Files, David Duchovny, για το εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone ως μέρος προώθησης της σειράς. Η ίδια, εξάλλου, παραδέχεται ότι ένα κομμάτι της έλκεται από σύνθετους, αληθινούς και δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες όταν έρχεται η στιγμή να επιλέξει κάποιο ρόλο, πράγμα που γίνεται εύκολα αντιληπτό και από την πρόσφατη ερμηνεία της στη σειρά The Fall ως ντετεκτιβ Stella Gibson.

 

Έχοντας δύο διαζύγια, τρία παιδία και μια καριέρα που συνεχώς εξελίσσεται σταθερά, ανάμεσα στις συνεντεύξεις που μιλάει για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε στη ζωή της με τις προσωπικές μάχες της, συζητώντας ανοιχτά για τις δυσκολίες της εμμηνόπαυσης, για τη δυσκολία να συμβιβάσει την ανεμελιά και την απερισκεψία του χαρακτήρα της με την υπευθυνότητα της μητρότητας, να υπερασπίζεται το δικαίωμα κάθε γυναίκας στις πλαστικές επεμβάσεις και στην εμφάνιση που η καθεμία επιθυμεί χωρίς κριτική, η Gillian Anderson βρήκε χρόνο να γράψει και ένα βιβλίο για να μιλήσει για όλα αυτά, για την εμπειρία της συνολικά ως γυναίκα. Το «We: A Manifesto for Women Everywhere», όπως δηλώνει και η ίδια, έχει στόχο τη συνδημιουργία ενός κόσμου αληθινής ισότητας, βοηθώντας και άλλες γυναίκες να βρουν τον δρόμο που βρήκε κι εκείνη περνώντας μέσα από αρκετά εμπόδια. Για κάθε δράση μίας δύναμης, υπάρχει μία ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης, λέει ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα. Και η Gillian δηλώνει έτοιμη εδώ και καιρό να υποστηρίξει την αντίδραση αυτή.
Και επειδή #σελίδαμόδας, όλα αυτά θα μπορούσατε να τα είχατε καταλάβει, πιστεύω, χωρίς να κάνω εγώ όλη αυτή την εισαγωγή, απλά και μόνο κοιτώντας τα ρούχα που σχεδίασε, τη στάση του σώματός της και το βλέμμα της στις φωτογραφίες του καταλόγου. Αλλά η Gillian αυτό έκανε ανέκαθεν και δεν έχει σταματήσει μέχρι τώρα. Εμπνέει. Και σε κάνει να θέλεις να την ερμηνεύσεις, να καταλάβεις τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο πανέμορφο αυτό κεφάλι μίας γυναίκας που φοράει ένα ζιβάγκο χοντρό πουλόβερ και με διαφορά ενός κλικ το βλέμμα της αλλάζει από θερμή πρόσκληση σε παγερή πρόκληση. Που μπορεί τη μία στιγμή να σε κοιτάζει και να βλέπεις ένα εύθραυστο και πολύτιμο πορσελάνινο βάζο από τη δυναστεία των Μινγκ και την επόμενη το βλέμμα της να μεταμορφώνεται βουβά στον πίνακα Η Κραυγή του Edvard Munch (με αυτή τη φράση χαρακτήρισε το New York Magazine την ερμηνεία της στην ταινία Bleak House). Που τη μια στιγμή μπορεί να ποζάρει σαν old Hollywood star με ασημένια ξώπλατη τουαλέτα και γυαλιά οράσεως στην τελετή για το αστέρι της στο Hollywood Walk of Fame και την επόμενη να κουμπώνει το κουμπί στο μανίκι του μεταξωτού πουκαμίσου της με περισσότερο coolness από τον The Rock.
Όπως είπε πρόσφατα και η φίλη Ματίνα, «όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο λατρεύω τις γυναίκες». Gillian Anderson approves.