Ο επιμένων, εχμμμ

Κάθε σεζόν έρχονται στα μέιλ δημοσιογράφων, editors και εχμ, ημών των φτωχοδιαβόλων με τα blogs, τα sites ή τις μικρές ύπουλες κινήσεις με στόχο το world domination, τα lookbooks με τις συλλογές των ελλήνων σχεδιαστών. Προσωπικά, τα κοιτάζω όλα (και είναι πολλά στην εποχή που όλοι θέλουν να σχεδιάζουν, να φτιάχνουν ή τέλος πάντων να “παράγουν κάτι δημιουργικό”, μήπως τσιμπήσει κανένας καημενούλης με τον παπά που του ρίχνουν και αγοράσει σε τιμές εντελώς δυσανάλογες με την ποιότητα) και τα περισσότερα πηγαίνουν εκεί που τους αξίζει. Έχω, με λίγα λόγια, ένα πολύ γεμάτο trash folder. Από όσα επιβιώσουν με επιμονή Highlander, διαλέγω τα κομμάτια που, με τον υποκειμενικό τρόπο που ποτέ δεν αρνήθηκα, αρέσουν περισσότερο σε εμένα, και εκείνα βρίσκουν τον δρόμο τους για, εχμ, εδώ.

Από τον Στέλιο Κουδουνάρη, που για την ποιότητα των υφασμάτων του μπορώ να υπογράψω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, αυτό το καλοκαίρι την προσοχή μου κέντρισαν περισσότερο τα sack dresses και οι φαρδιές γραμμές. Με συγκινεί δε κάθε χρόνο το πόση προτεραιότητα δίνει στο να φτιάχνει ρούχα που να μη βασανίζουν το σώμα όσο διαρκεί το μακρύ (ατέλειωτο), αδυσώπητο  ελληνικό καλοκαίρι – τα υλικά του είναι δροσερά και αφήνουν το δέρμα να αναπνέει. Οι loose σχεδιαστικές γραμμές διακόπτονται πού και πού κατά βούληση με ζώνες που τονίζουν τη μέση, αλλά και πάλι χωρίς να προδίδει τη συμπαγή κεντρική ιδέα της συλλογής που είναι ένα αστικό greek chic.

Aχ, τα πιο resort κομμάτια που είδα είναι Zeus+Δione, και διάλεξα αυτά με τον πιο έντονο cruise χαρακτήρα. Ασπρόμαυρο, μεγάλα καπέλα (ποτέ χωρίς καπέλο το καλοκαίρι, αντικαθιστώ την εντολή της μάνας σας τότε, και την επαναφέρω τώρα με πρόφαση το στυλ) και υπέροχα παντελόνια που ακολουθούν τις γραμμές του σώματος χωρίς να κολλάνε πάνω του – τα εφαρμοστά άλλωστε δεν είναι φίλοι το καλοκαίρι, κορίτσια. Η μπλούζα με τον έναν ώμο είναι για εμένα από τα 90s και μετά διαχρονικός έρως, οπότε ένιωσα σαν να μου έκλεισαν το μάτι που την πρότειναν, ειδικά φορεμένη έτσι με  cropped  pants. Επίσης, οι συνεργασίες με τοπικές βιοτεχνίες και τεχνίτες, μεγάλο ρόλο στον σεβασμό που τρέφω για αυτή την υπογραφή.

 

Τα κορίτσια από κορίτσι (αποδίδω ελεύθερα το “girly girls”) θα ενθουσιαστούν με την Anna Veneti. Το μίνι-τουλίπα και οι κλος πριγκιπικές γραμμές που αγαπάτε είναι εδώ, αλλά είναι επίσης εδώ και λίγος θηλυκός φουτουρισμός από αυτόν που αγαπώ εγώ και διαφάνειες και φούστες pencil σε ελαφρύ γυαλιστερό δέρμα, δάνεια επίσης από τα 90s που δεν θα εξοφληθούν ποτέ. Και καλώς. Οτιδήποτε μου θυμίζει τους clubbers της εποχής και τα editorials του 01 αξίζει να υπάρχει στο διηνεκές, πόσο μάλλον όταν επανέρχεται σε μια εκδοχή που δεν εμπνέεται από το φτωχό clubwear αλλά από μια light εκδοχή του deconstuction.

Φυσικά αυτό το babydoll-ish φόρεμα του Τάσου Μητρόπουλου θέλω να το δω με άσπρη μπότα και κατεστραμμένο updo, αλλά καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι λίγο λιγότερο καλοκαιρινό από όσο επιτρέπει το μακρύ (ατέλειωτο) αδυσώπητο ελληνικό καλοκαίρι, οπότε φόρεσέ το τώρα κοριτσίστικα και περιμένεις μέχρι τον Σεπτέμβριο για να επαναφέρεις τα 60s της . Αν αποφασίσεις κάτι πιο δραματικό, στην ίδια συλλογή θα βρεις τη μαύρη διαφανή δαντέλα σε αυτό το θεσπάσιο μάξι που φυσικά και θέλω να το συνδυάσω με Martens και να βάλω διαπασών το More, αλλά δεν ξέρω πώς θα το πάρει το μακρύ (ατέλειωτο) ελληνικό καλοκαίρι.

Η ελληνογαλλίδα Irene Mamfredos δίνει στα Kimalé μια έθνικ γυαλάδα, αλλά μοντέρνα και διασκεδαστική – τα σπάνια, χειροποίητα αφρικανικά υφάσματα που χρησιμοποιούν δεν θα αφήσουν ποτέ το χρώμα εκτός καλοκαιριού και είναι τόσο αντιπροσωπευτικά που είμαι σίγουρη ότι σε λίγο θα μπορείς να αναγνωρίζεις τα χωρίς προσπάθεια. Οι γραμμές είναι απλές, γιατί δεν χρειάζεται εξεζητημένο σχέδιο όταν χρώματα και patterns είναι τόσο χτυπητά και χαρούμενα. Τα κομμάτια και το clutch που βλέπεις εδώ είναι αυτά που θα είχα επιλέξει αν ήμουν στιλίστρια της Katy Perry στο Roar. Που δεν ήμουν, κακώς – Katy Perry βλέπω μέσα στα Kimalé.

Για τα ΒΟ2 το καλοκαίρι είναι φολκλόρ, και για να μην αφήσουν καμιά αμφιβολία επί τούτου συνεργάζονται με την εικαστική ομάδα Postfolk που φέρνει τα ελληνικά στοιχεία της λαϊκής τέχνης στην digital εποχή εκσυγχρονίζοντάς τα και δίνοντάς τους έναν μοντέρνο αέρα. Το καφτάνι που βλέπεις το επέλεξα για το ασπρόμαυρο pattern και νομίζω πως είναι από τα ρούχα που μεταμορφώνονται ανάλογα με το τι αξεσουάρ τους κολλάς ολούθε, εκπληρώνοντας Τον Στόχο: να σε βγάζει ασπροπρόσωπη ολόκληρη την ημέρα στο, εχμ, ασπρονήσι (έπρεπε).

Η νεοφανής αγάπη μου στα αξεσουάρ δεν θα άφηνε απ’ έξω τα IAMipop της Ιλεάνας Μακρή – άλλωστε, στην οικονομική σειρά της η σχεδιάστρια συνδύασε τις δύο αδυναμίες λαδί με μπλε, είναι σαν να το έκανε μόνο για να μου φτιάξει το κέφι. Οβάλ, πολύγωνα και γεωμετρίες που ακολουθούν τα σχήματα των πολύτιμων λίθων και φτιάχνουν αυτά τα θαυμάσια κοσμήματα με χρωματιστό σμάλτο. Βασική κονσεπτική έμπνευση, το κομπολόι και η παραμάνα, γιατί το καλοκαίρι ακόμα και το τόσο design έχει πάντα κάτι ελληνικό.

Σε ό,τι φωτογραφία βγάζω, ένα πράγμα δεν αλλάζει: στο αριστερό μου χέρι, θα δεις, αν είσαι παρατηρητικός, το Carma βραχιόλι των Folli Follie, με σοβαρή πιθανότητα να είναι μονιμότερο και από τατουάζ. Επόμενοι στόχοι από τη σειρά, σκουλαρίκια-δαχτυλίδι-μενταγιόν και θα ησυχάσω. Για τις πιο boho γκόμενες έχουμε τα K Vintage, από τα οποία τα σκουλαρίκια με τα πλεξίματα σε χρώμα ροζ χρυσό είναι το κομμάτι που μου γυάλισε. Κόσμημα, γυάλισε. Το πιάσατε.