Σπίτι με σκύλο

Όσα (= πολλά από όσα) ξέρω για μουσική σινεμά και άλλα προϊόντα κουλτούρας μου τα έμαθαν τα αγόρια: το αποδίδω στο ότι δεν υπήρχαν μεγαλύτερα αδέρφια και στο ότι ο ξάδερφός μου εμφανίστηκε αργά, δεν μεγαλώσαμε δηλαδή μαζί. Τα περισσότερα, όμως, τα έμαθα από τον _, ο οποίος δεν είχε καμία όρεξη να διδάξει οτιδήποτε. Αυτός απλώς υπήρχε εκεί τριγύρω, και η ακλόνητη πεποίθησή μου πως ό,τι του αρέσει είναι εκ προοιμίου και γαμώ, με έκανε να ψάχνω όλα όσα ανέφερε με ενθουσιασμό, ή με λιγότερο ενθουσιασμό, ή τυχαία όταν το έφερνε η κουβέντα. Φυσικά ήταν όλα και γαμώ.

Στο σπίτι του είχε έναν μεγάλο τοίχο με δίσκους και βιβλία, και πράγματα κάπως βαριά από διακοσμητικής άποψης, μεταξύ των οποίων και έναν ξύλινο σκαλιστό σκύλο, σε φυσικό μέγεθος. Μου έβαζε λοιπόν να ακούσουμε το Nebraska, και μετά Nina Nastasia, του έλεγα “α! αυτό που ακούμε είναι death country”, με κορόιδευε και μετά αστειευόμασταν ότι ζούμε στο μεταίχμιο του US mainstream και του Sundance, εμείς, η americana και ένα σπίτι με σκύλο.

Πιστεύω πως μπορώ να αναμετρηθώ με τον οποιονδήποτε από εσάς έχει να μου παρουσιάσει παράδειγμα “κακού timing” με αξιώσεις να τον νικήσω πανηγυρικά στην περίπτωση του _ – αφού φυσικά διευκρινίσω ότι όταν λέω timing (μπούρδα λέξη, να πω την αλήθεια) εννοώ ένα αφηρημένο μίγμα 1.κυνικότητας, 2.ανορεξίας, 3.αδυναμίας να κατανοήσεις την αξία του παρόντος και 4.κάποιου συνήθως απόντος ατόμου του οποίου η σκιά περιφέρεται πιο ογκώδης από όσο αντέχει *η φάση*. Μια χανόμασταν, μια βρισκόμασταν, μια ένας θυμός από δω μια λίγη υπερηφάνεια από κει, μια κάτι “if you came home right now I’d run away” αλλά σε βερσιόν τηλεφωνημάτων που δεν απαντήθηκαν, το θέμα δυσκολευόταν. Αλλά τραβούσε, χρόνια.

Μια μέρα, ο _ με πήρε μετά από καιρό για να συναντηθούμε. Εγώ ξεπέρασα το ότι παραλίγο να μην το σήκωνα όταν είδα τον αριθμό που ξέρω φυσικά ακόμα απ’ έξω, και πήγα για το ποτό: είχε καύσωνα, πήρα άσπρο κρασί και μετά από ελάχιστες καθυστερήσεις και χωρίς κανένα τακτ μού είπε ότι ήταν άρρωστος. Ακόμα θυμάμαι να ιδρώνω στην ξύλινη καρέκλα, θυμάμαι ότι μετά πήγα στη Λυρική και είδα μια παράσταση, θυμάμαι να κλαίω στο αμάξι, θυμάμαι σε ποιο μπαρ ήπια (ελάχιστα) αργότερα, θυμάμαι να σκέφτομαι “πώς θα κοιμάται τώρα τα βράδια ρε γαμώτο” και θυμάμαι ότι είπα μέσα μου σε επαναλαμβανόμενο mantra “ας γίνει καλά και ας μην είμαστε ποτέ ξανά μαζί, δεν με νοιάζει δενμενοιάζειδενμενοιάζειδενμενοιάζει”.

Δεν ξαναήμασταν μαζί, ευτυχώς.
Στο σπίτι της η Gaia Trussardi έχει έναν σκαλιστό σκύλο. Ο σκύλος και όσα συμβαίνουν μου θύμισαν αυτή την ιστορία που την κατέταξα στο Spaces γιατί δεν έχω κουράγιο να ανοίξω άλλο μπλογκ για να γράφω τα σώψυχά μου.

[Αυτός ο στίχος των Pulp είναι μεγάλο κλειδί για τα γκομενικά, σας εφιστώ την προσοχή]