Nom nom, Lemlem

Κάπου διάβαζα πρόσφατα, μάλλον στον μαραθώνιο Μαλβίνας που έκανα αυτό το σαββατοκύριακο ότι δεν έχουν και τόση σημασία τα ταξίδια, αφού όπου πας μεταφέρεις έναν τόπο γνωστό, ή κάτι τέτοιο. Μπορεί και να έκανα παράφραση, αλλά τέλος πάντων, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω: η Liya Kebede έχει μπει τρεις φορές στο εξώφυλλο της Vogue (κάτι σαν το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά για μοντέλα) και έχει περάσει πολλή ζωή σε πτήσεις, αλλά μεταφέρει πάντα από αεροπλάνο σε αεροπλάνο την Αιθιοπία, στις χειραποσκευές. Η Αιθιοπία μέσα της πυροδότησε και την Αιθιοπία έξω της. Η σειρά Lemlem (που σημαίνει “ανθίζω”) ξεκίνησε από ρούχα παιδικά και έφτασε να κάνει κανονικές συλλογές αξεσουάρ, γυναικείου casualwear και αντικειμένων για το σπίτι  τα οποία είναι φτιαγμένα από μαλλί merino (να και το crossover του πράγματος – merino, όχι και η πιο παραδοσιακή αιθιοπική πρώτη ύλη!), που δόθηκε σε Αιθίοπες τεχνίτες-υφαντουργούς να το δουλέψουν. Έχοντας στο μυαλό ότι η τέχνη της υφαντουργίας, βασική για την οικονομία της χώρας από πάντα, τείνει να εξαφανιστεί, η Liya ξεκίνησε το project της με μόνο στόχο να τους βοηθήσει. Ό,τι βρεις εκεί είναι χειροποίητο, αλλά μην το φαντάζεσαι αποκλειστικά “αιθιοπικό” ή “αφρικανικό” ως προς το design. Υπάρχουν ethnic μοτίβο και patterns, φυσικά, αλλά τα ρούχα δεν είναι φαρδουλά layers και φορέματα-σάκοι. Η συλλογή είναι βασισμένη στο καλιγορνέζικο, τεμπέλικο breezy chic (τέλειος όρος ε; είναι το μποέμ, το σαν να φοράς κάτι που ανεμίζει στο καλοκαιρινό μελτέμι, ακόμα και τον χειμώνα), το beach culture του φθινοπώρου στη Σάντα Μόνικα.

 

Και έχει και ΑΥΤΑ τα power suits φάση “Velvet Goldmine αλλά στο γραφείο” για τα οποία Mick και Brian θα πάλευαν περισσότερο και από όσο για, ξερωγώ, την Τζέρι Χολ. Στο τέλος βέβαια ο Bowie θα τα έπαιρνε.

2 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published.