Festen x Mediterraneo

Το έχω σκεφτεί πολύ, τα αγαπημένα σου μέρη ποτέ δεν σε προδίδουν. Ακόμα και να τα βαρεθείς, ακόμα και να ξεπέσουν, ακόμα και να τα προσπεράσει η ζωή σου αφήνουν την καταραμένη νοσταλγία που τα ωραιοποιεί, τα κάνει αιώνια, και που, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτή μας έφαγε – τυχεροί οι άνθρωποι που λένε (ψέματα) ότι δεν νοσταλγούν, γιατί είναι πραγματικά συναισθηματικά αδέσμευτοι.

Ούτε οι άνθρωποι σε προδίδουν, αυτή είναι η θεωρία μου (δεν υπάρχει πίστη, για να προδοθεί) αλλά σε ξενερώνουν πανεύκολα και αυτό είναι χειρότερο από την προδοσία γιατί εξαφανίζει τον μύθο (η – λανθασμένη είπαμε – έννοια της προδοσίας τον συντηρεί και ενίοτε τον θρέφει). Και συμβαίνει πανεύκολα, για κάποιους είναι μια λάθος λέξη, μια ανορθογραφία, για μερικούς μια ατέλεια που όχι πολύ παλιά φαινόταν χαριτωμένη, για άλλους ένα ανεξήγητο γύρισμα του νου ένα πρωί με το που θα ξυπνήσουν, για εμένα το να μη μου αρέσουν τα πρώην και τα επόμενα κορίτσια τους. Και μπαμ, τέλος.

Αλλά με τα μέρη δεν είναι έτσι, το ξέρεις και από τα ταξίδια σου, όταν επιστρέφεις σε μια πόλη που έχεις να δεις καιρό και όμως σου φαίνεται σαν να ζεις εκεί χρόνια, όταν περνάς από έναν δρόμο που είχες διασχίσει κάποτε κλαίγοντας και σφίγγεται μεν όλος σου ο θώρακας σαν να πρέπει να βήξεις για να το βγάλεις από μέσα σου αλλά είναι και ο δρόμος σου ταυτόχρονα και όταν σου φυτρώνουν φτερά κοιτάζοντας ένα σημείο της πόλης όπου ένιωσες ευτυχία. Τα αγαπημένα σου μέρη είναι η σταθερά σας λέω. Και αυτό μας οδηγεί στο ότι ο στόχος είναι να αποκτήσουμε περισσότερα, άρα χρειαζόμαστε ταξίδια.

Αυτά τα σκέφτηκα βλέποντας την ανακαίνιση του Splendido Mare, ξενοδοχείου στο Πορτοφίνο, από την αρχιτεκτονική ομάδα Festen – ΠΟΥ ΕΝΤΑΞΕΙ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΑΝ FESTEN, ΑΡΚΟΥΣΕ, αλλά είναι και ένα αρχετυπικό παριζιάνικο ζευγάρι, από αυτά που κομψότητα και αυτό το κάτι που θέλεις και το λένε, μάλλον, “στυλ” τους βγαίνει από μέσα τους σαν νεράκι από γάργαρη πηγή. Charlotte de Tonnac και Hugo Sauzay έδωσαν νιάτα στη μασίφ ραστώνη και την ηλιοκαμμένη καλοκαιροσύνη της ιταλικής Ριβιέρας που μυρίζει βαρύ άρωμα παλαιότητας και τη σιγουριά ότι στη Μεσόγειο είναι οι καλύτεροι Αύγουστοι. Σχεδόν απόρησα γιατί δεν προτιμήθηκε για τα γυρίσματα του By The Sea έναντι της Μάλτας, αφού η αίσθηση για την οποία πάλευε η ταινία, αυτή της παρακμής μιας σχέσης μέσα στην ομορφιά, το φως και την απόλυτη σοβαρότητα του τοπίου είναι αναπόδραστη. Αλλά ναι και η Μάλτα την έκανε τη δουλειά της.

Εδώ η ανανέωση δεν σνόμπαρε την ταπεινή καταγωγή της γεωγραφίας – το Πορτοφίνο είναι ένα ψαροχώρι – αλλά ούτε κώλωσε να τη συνδυάσει με αντίκες, ούτε δίστασε να θριαμβολογήσει για την ομορφιά της: η θέα και χρώματα είναι τόσο μεγαλειώδη που σε αρπάζουν από τον λαιμό αναγκάζοντάς σε να τους δώσεις απόλυτη προτεραιότητα και μόνο αφού το κάνεις σε αφήνουν να προχωρήσεις στα υπόλοιπα. Κοιτάξτε λίγο τα δωμάτια με τα μεγάλα παράθυρα και τη διακόσμηση με τις ναυτικές λεπτομέρειες (σχοινιά, φυσικό ξύλο που χρησιμοποιείται στις βάρκες) πώς κολλάει με τις κεραμικές καμπύλες που παραπέμπουν σε κύματα, το μάρμαρο και το παρκέ |
Θεέ μου χρειάζομαι ένα ταξίδι.

Αν θέλετε να τους προσλάβετε, είναι αυτοί: