Καθόλου δεν κοιτάω τι αυτοκίνητο οδηγάει ο άντρας – τα φτωχαδάκια γυναίκες σαν εμένα ονειρεύονται και στις ελληνικές ταινίες που ο υπάλληλος κλέβει το αμάξι...
Κάτι τέτοια πραγματάκια μικρουλίνια και γλυκουλίνια με εντυπωσιάζουν όχι μόνο επειδή κοιτώντας τα δεν μπορείς σχεδόν ποτέ να καταλάβεις τι είναι, αλλά και επειδή όποιος...
Με τους μισούς ανθρώπους που ξέρω να σκέφτονται ως μακρινή ή πολύ κοντινή πιθανότητα τη “ζωή έξω” μια περίπτωση σαν του Λουκά Ζιάρα είναι ενθαρρυντική...
Να ακόμα κάτι που τον μηχανισμό του (ούτε καν ξέρω αν μπορώ να πω “μηχανισμό”, το πώς δουλεύει εννοώ) δεν μπορώ να εξηγήσω, μου αρέσει...
Δεν θέλω η σχέση μας να βασιστεί σε ψέματα: δεν θα τα φορούσα. Αν δηλαδή με νόμιζες ένα εκκεντρικό icon, μια περσόνα και τέτοια, οικτρά...
Όποτε ψάχνω στο ίντερνετ για γραφεία, γιατί το κάνω καμιά φορά, είτε άνοιξη είναι, είτε καύσωνα έχει, είτε ζεσταίνω τα ποδαράκια μου με καλτσούλες και...
Δεν θα πω πολλά, μόνο ότι αν ισχύει, είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια girl friendly ευρεσιτεχνία. Το ίδρυμα Bill & Melinda Gates, εν έτει...
… Και τι είναι αυτό; Θα μπορούσες ως (ίσως υπερβολικά πολύ) εξοικειωμένος με επηρμένες πασαρέλες να μαντέψεις, χωρίς να εντυπωσιαστείς και πολύ από το θέαμα,...
Θα είχαμε μια περίπτωση σχεδιάστριας του Etsy, από αυτές με τα 98574ς98 παιδιά που ζουν στα midlands και φτιάχνουν μπιζού από ευτελή υλικά και ρούχα...
Μπορεί να μην πήγαινε το μυαλό σου, αλλά αν κάνεις αφρόλουτρο και δεν σου βγαίνει ίδιο με αυτό που έβλεπες στο Pretty Woman μπορεί να...
Για να σε προλάβω, διάβασα πως δουλεύει. Ότι, δηλαδή, εσύ μπαίνεις μέσα και αυτό σε πάει κάπου (κοντά) τσουλώντας.
Μια από τις σταυροφορίες μου, στην ίδια σελίδα με το να κάνω σώμα μπικίνι και να φέρω τα Ελγίνεια στην Αθήνα, είναι να διαδίδω παντού...
Είσαι ο άνθρωπός μου αν πιστεύεις πως το πολύ χρώμα μέσα σε ένα σπίτι δεν είναι ποτέ αρκετό. Σε θέλω για συγκάτοικο αν συμφωνείς πως...
Ένα εσωστρεφές κορίτσι με αγάπη στον Keith Haring και αντίστροφη ψυχολογία (έτσι μεταφράζω το reversed psychology, επειδή είμαι αγγλομαθής) βρίσκει φαινομενικά εύκολα το στυλ του.
Και που λες, βγαίνοντας από το Freud’s όπου είχα περάσει την ώρα μου πίνοντας εκείνα τα bloody Mary καβγαδίζοντας περί μουσικής, ή μάλλον, χαζεύοντας εκείνους...
Ακόμα ένα κορίτσι που στο St. Martin’s δεν σπούδασε γλυπτική, δεν γνώρισε έναν Άγγλο της εργατικής τάξης και δεν κερνούσε τα ραντεβού της ρούμι κόλα....
Αυτά τα Deep Purple και τα PAO 13 που γράφαν στον λευκό γύψο για διασκεδάσουν τον πόνο – και τη φαγούρα, σου λέει πολλή φαγούρα...
Θα μπορούσα να κάνω και ένα κακόγουστο, incorrect, καλό δεν θα ήταν πάντως, αστείο για το υπόδημα και τις πορείες, αλλά είναι η πρώτη μέρα...
Και να μη σου αρέσουν/άρεσαν μέχρι τώρα (και στο σημείο αυτό, πολυπληθές κοινό μου, να ομολογήσω πρώτη και ο αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω εϊεσείπί, πως...
Θα μπορούσε να είναι και μια καλαίσθητη σίτα, που αφήνει το φως να μπει, και απαγορεύει σε έντομα να το ακολουθήσουν. Αλλά όχι.
Στον ορυμαγδό bloggers δεν μπορεί, θα βρεις και μερικούς από αυτούς που αν ήταν βινύλια και εσύ μουσικοκριτικός θα ονόμαζες “διαμαντάκια”. Ε, ο Κώστας Βογιατζής...