Παρισάκι 1

Αντί προλόγου: δεν έχω δει τελευταία μαζεμένα τόσο ωραία ρούχα!!!1. Τόσο, που τους αξίζουν 2 αναρτήσεις. Αυτά.

Η αδυναμία μου σε οτιδήποτε έχει πάνω βούλες, είτε μικρά πουά, είτε μεγάλους acid house κύκλους, είτε ανάγλυφα patterns, ευθύνεται για την ανακήρυξη αυτών των ανσάμπλ της Chloé ως δύο εκ των αγαπημένων μου, της συνομοταξίας των πιο συντηρητικών.

Στην κατηγορία 80s, που ήταν παντού, με εντελώς απενοχοποιημένα όλα τα πριν κάποιον, ωστόσο, καιρό ενοχοποιητικά στοιχεία (μεγάλες βάτες, παντελόνια MC Hammer, ξεδιάντροπο χρυσό και μπροκάρ ανοίκεια με την ύφεση) προτείνω να αγοράσει κανείς (χοχο)

αυτό το Balmain, ως έχει

Τα power suits Roland Mouret με τη σαγήνη του animal print ολ όβερ αλλά με έναν τρόπο πολύ διακριτικό και συνάμα αρκετά επαρκή για να εξασφαλίσει προαγωγές, αποστομωτική, αδιαμφησβήτητη πρωτοκαθεδρία στα μίτινγκς τής δουλειάς και, τέλος, κυριότητα του κόσμου ολάκερου

… και τα ΑΠΑΝΤΑ Vionnet. Πάντα έχω συνηθίσει να αναφέρονται σε αυτόν τον οίκο ως “μαντάμ Vionnet” και ενώ δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι μόνο εταίρα μού έφερνε πάντα στο μυαλό (τέτοια είμαι, είναι πια πολύ αργά για γιατρειά), καταλάβαινα ταυτόχρονα ότι ναι, πολύ κυριλίκι η Vionnet, μαντάμ ξεμαντάμ, και μάλιστα με έναν τρόπο πολύ διασκεδαστικό, στη συγκεκριμένη συλλογή: η γυναίκα Vionnet είναι η Τζέρι Χολ, ο άντρας της μπορεί να την κατακερατώνει, αλλά η ίδια είναι στο ύψος της, και όταν αποφασίσει να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, να κάνουν την κουβέντα που λέμε, φοράει το Vionnet, και να δει αυτός τι έχασε, και να βγει στο καπάκι να παρτάρει απευθείας, χωρία να χρειαστεί να αλλάξει. Α, κοιτάξτε και τι ωραίες οι ζώνες!

 

Η συλλογή της Celine ήταν σικ και cosy που λένε, και είχε αυτά τα καρό που η μαμά μου με πίεζε να φοράω, εγώ της έλεγα “δώστα ρε παιδί μου, άχρηστα είναι” εκείνη λέγε-λέγε τα έδωσε, να τώρα.

Η γούνα είναι και στις παριζιάνικες κολεξιόν απαραίτητη, ισχύει το από πάνω σχετικά με τα κομμάτια που είχε η μαμά (αν και οι μαμάδες σε σχέση με τις γούνες δεν υπήρξαν, να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, καθόλου μα καθόλου οικολόγες, πράγμα που μπορεί να στοιχίσει λιντσάρισμα) και αυτό το Van Noten κάνει την τέλεια χρήση της: το γουνικό δεν δεσπόζει, αλλά συμπληρώνει το styling, που είναι για μάθημα layering – φόρεμα πάνω από παντελόνι, και μάλιστα φόρεμα που αποτελείται και αυτό από στρώσεις, και από μέσα κουμπωμένο πουκάμισο με κολιέ απ’ έξω. Όπως καταλαβαίνετε, δεν γλιτώνουμε ούτε φέτος από τα statement necklaces.

Σε βαρύ πυροβολικό έχουμε τη Chanel του δρόμου, που τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ μου αρέσει (κάτι έχω πάθει με τους κλασικούς οίκους και τις επανεφευρέσεις, το είπα και εδώ, ΜΗ ΓΕΛΑΣΕΙΣ). Και οι μπότες μοτοσικλετιστή και οι βινίλ κάλτσες ως το άνω μπουτάκι (δεν είπα “μπούτι” γιατί τις φοράνε μοντέλα 🙁 ), και τα πλεκτά και τα σακάκια ζακέτες σε φρέσκια έκδοση. Μπράβο Καρλ. Κέφια εικοσάχρονου.

 

O Raf Simmons άκουσε λίγα σχολιανά φέτος, που στόχευαν στην απουσία πολυφυλετικότητας στην πασαρέλα του – τον κατηγορούν ότι δεν χρησιμοποιεί Ασιάτισσες και μαύρες, αντίθετα με τον Galliano (… φοβερή ειρωνεία, που) φρόντιζε πάντα να υπάρχει ποικιλία χρώματος στα σόου. Συμφωνώ. Το θεωρώ μεγάλο φάουλ, για πολλούς λόγους, ειδικά όταν μικρές φίρμες όπως η Benetton κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν και να προβάλουν τη διαφορετικότητα, σε έναν υπερφίαλο χώρο. Κατά τα άλλα βέβαια, ένα μεγάλο αχ, από τα τρίσβαθα για κάθε συλλογή Dior, ακόμα και αν επαναφέρει το Τακουνάκι, κατά κόσμον kitten heel. Μου αρέσει δε πολύ που ο Simmons πάντα σέβεται τις πάλαι ποτέ καινοτομίες της ιστορίας και δεν κάνει χαζούς πειραματισμούς με τη φίρμα, προς τέρψιν ημών των παλαιομοδιτών.

 

Ο Alexander Wang στην πρώτη του συλλογή για τον Balenciaga, έκανε ρούχα ασπρόμαυρα, αφαιρετικά, λειτούργησε σχεδιαστικά και πήρε άριστες κριτικές. Το άλμπουμ με τις φωτογραφίες να το βάλει σε μια ωραία κούτα και να το στείλει με έναν κούριερ (κομψό και Κύριο, γιατί μόνο τέτοιοι αξίζουν να μεταφέρουν τα πράγματά Της) στην Cate Blanchett, με ένα σημείωμα “κοίτα, Κέιτ. Ξέρουμε ότι αν δεν τα φορέσεις εσύ, θα καταλήξουν σε καμιά Lopez, σε καμιά Beyonce, ακόμη και η Kim Kardashian μπορεί να μπει στον πειρασμό. Λοιπόν. Στα χαρίζω όλα. Απλώς στέλνε μου από μια φωτογραφία κάθε που φοράς ένα κομμάτι – μην κάνουμε επαγγελματισμούς, μη σε βάζω σε κόπο. Και ίνσταγκραμ μου κάνει”.

 

Οι φουτουριστικές καλλονές του Mugler είναι ακόμα εδώ, πιο ντυμένες από όσο στο κλιπ του Too Fancy, τότε, μάλλον επειδή μεγάλωσαν, σοβάρεψαν, βάφονται ελαφρά και σταμάτησαν το clubbing. Μπορεί να έγιναν και μάνες. Το ροδακινί παστέλ, αγαπημένο μου. (Δεν μου πάει καθόλου).

 

Από το σόου του Margiela διάλεξα αυτές τις δύο φωτογραφίες γιατί είναι αβανγκάρντ, χρωματιστές και σέξι μαζί, και επειδή επιβεβαιώνουν την υποψία ότι υπάρχουν γυναίκες που αυτό το ύψος μπότας δεν κάνει τις γάμπες τους να μοιάζουν κορίνες του μπόουλινγκ.

 

Photos: IMAXtree