I am Naomi’s inflamed sense of cool

Firstest world problem alert: Δεν μπορεί να είμαι η μόνη που δεν μπορεί να φορέσει τη φετινή μόδα έτσι; γιατί με κοιτάζω στα δοκιμαστήρια με “τα μοντέρνα” και στο μυαλό μου παίζει το Losing My Edge και μονολογώ από μέσα μου “τα έλεγε ο James Murphy, ήμουν νέα και δεν τον άκουγα”.

Αχνοφαινόταν το πράγμα από τότε με το athleisure, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι η νέα παγκόσμια πραγματικότητα και η μακρά περίοδος των lockdown ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη στροφή της μόδας προς τις άνετες γραμμές, ακόμα και προς το κρύψιμο του σώματος (τη στιγμή μάλιστα που προσωπικά είχα αρχίσει να συνηθίζω να το αποκαλύπτω με λιγότερες αναστολές!): πολλές ήταν οι γυναίκες που ομολογούν πως μετά τις καραντίνες αποφάσισαν να μην ξανακαταπιεστούν από τακούνια και να μην αφήσουν τα skinny jeans να τις στενεύουν άλλο – με πιτζάμες και φόρμες ζήσαμε τόσον καιρό και όχι μόνο δεν πάθαμε τίποτα αλλά εκτιμήσαμε και τον λιγότερο απαιτητικό τρόπο με τον οποίο αγκαλιάζουν το σώμα τα μαλακά υφάσματα, παραχωρώντας την προτεραιότητα στο cosiness έναντι του sexiness, για να μην πω cocooning. Φούτερ, φαρδιά t-shirts σε ανδρική γραμμή και όχι πια το περιβόητο girlie tee το οποίο έψαχνα πάντα μα πάντα όταν λιμπιζόμουν ένα μπλουζάκι της αγαπημένης μου μπάντας, σακάκια που απομακρύνονταν σιγά σιγά από τις tailored επιταγές και, κυρίως, ο ακρογωνιαίος λίθος κάθε fashion season, το denim παντελόνι. Το τζινάκι είναι αυτό που αφουγκράζεσαι κάθε σεζόν προσεκτικά καθώς σου ψιθυρίζει στο αφτί τον χρησμό για το πού πάει η μόδα, το τζινάκι είναι που σε περνάει από την πιο αχαλίνωτη θηλυκότητα στο πιο ήσυχο κάζουαλ σε χρόνο μηδέν, το τζινάκι είναι αυτό που ορίζει τη φάση γενικώς.

ΤΑ ΤΖΙΝ ΦΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΔΙΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Είναι φαρδιά σαν των Bananarama στα 80s, είναι λιγότερο φαρδιά (αλλά πάντως όχι στενά) σαν εκείνα της Brenda και της Kelly στο Beverly Hills των 90s, είναι φαρδιά σαν τις καμπάνες της Maggie Gyllenhaal στο Deuce, πάντως για πρώτη ίσως χρονιά δεν είναι skinny σαν της Kate Moss, εκείνα που εμένα με είχαν σώσει ειδικά από τότε που έγιναν και ψηλόμεσα. Και το πάλευα παιδιά, το καλοκαίρι πήρα δύο σε 70s γραμμή, είχα και ένα τύπου Prince Of Bel Air, υπάκουσα δηλαδή και το θέμα κάπως λυνόταν όσο ο καιρός ήταν καλός και τα συνδύαζα με στενά μπλουζάκια και κορμάκια οπότε κάπως έβρισκα μια ισορροπία, εφαρμοστή σιλουέτα πάνω που φαρδαίνει κάτω, αλλά μετά, ΜΕΤΑ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΚΡΥΑ, και με τι φοριέται το φαρδύ παντελόνι όταν έχει κρύο; με δερμάτινο perfecto, ναι. Αλλά με φαρδύ σακάκι; Με φαρδύ παλτό; (Τα οποία, να σημειωθεί, έδειχναν τέ-λει-α με στενά παντελόνια και ankle boots ή αρβύλες, ανέμιζαν με έναν πολύ ροκ τρόπο συνοδεύοντας τον ήχο των τακουνιών που χάραζαν τα στενά των μητροπόλεων). Για να σας δώσω να καταλάβετε, με αυτά τα φαρδουλά πάνω-κάτω είμαι σαν ένα ποντικίσιο κεφαλάκι που ξεπροβάλλει μέσα από τα ρούχα του πατέρα ποντικού. Που τα χρησιμοποίησε ως αντίσκηνο.

Παρατηρούσα την Irina Shayk όλο το καλοκαίρι, η οποία δεν φόρεσε ούτε ένα στενό ρούχο και όμως εξέπεμπε ζωώδη μαγνητισμό (… παιδιά ορκίζομαι, είδα αυτή την έκφραση γραμμένη σε κείμενο lifestyle site, τώρα, δηλαδή το 2021 που περιμένει να γίνει 2022) και είδα και το Balenciaga κοστούμι της Naomi, σε γραμμή που η μαμά μου ονομάζει “του μακαρίτη” – ένα κοστούμι για το οποίο το σχόλιο της πρώτης ματιάς είναι “λάθος νούμερο”. Όμως ο Demna Gvasalia αποφασιστικά προέκρινε ότι Το Νέο Κοστούμι δεν είναι απλώς φαρδύ αλλά προκλητικά oversized και δεν αναδεικνύει σώμα αλλά αντανακλαστικά μόδας λειτουργώντας και ως μετρητής κούλνες. Το σώμα κρύβεται, μαζί και οι ατέλειες – ό,τι θεωρεί η καθεμιά από εμάς ατέλεια δηλαδή – και αυτό μπορεί να είναι απελευθερωτικό για όσες γυναίκες ένιωθαν να περιορίζονται από τις τάσεις που είχαν ξεκάθαρα όρια ανάμεσα στο θηλυκό και το όχι και τόσο θηλυκό ντύσιμο, και τα κάποιες φορές άπιαστα στάνταρντς των σχεδιαστών.

Και ερωτώ: εγώ, μπορώ να το φορέσω το φαρδύ, όχι.