Celine στον ταύρο

Ποδοσφαιρικές αντιδράσεις ξεσήκωσε στον σικ και φινετσάτο κόσμο της μόδας η Νέα Εποχή Celine, με τον Hedi Slimane για πρώτη φορά στο τιμόνι – δηλαδή βασικά στο μολύβι. Τουιτερικό βιτριόλι για την ίδια την κολεξιόν και φάσιον χουλιγκανισμός με τη μορφή προσθήκης του accent aigu στο λογότυπο της φίρμας στις αφίσες, όπου τις βρουν κολλημένες οι έξαλλοι κομψοί (δεν το δέχονται που ο Slimane αφαίρεσε το accent aigu, ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΝΤΑΙ σας λέω).

Ξέρω πως όλα αυτά φαίνονται βαρκούλες αρμενίζουν στις περίεργες μέρες που ζούμε, μέρες στις οποίες η θέση της “ελαφρής” πληροφορίας είναι από ανύπαρκτη έως αφορμή για χλεύη – εξάλλου όλα αυτά πάντα υπήρξαν πηγή μικροενοχής στο σάιτ που διαβάζετε αυτή τη στιγμή – αλλά το προσπερνώ και συνεχίζω επειδή το θέμα που προέκυψε με τη συλλογή Celine μου φαίνεται πάρα πολύ αστείο. Δηλαδή, ο οίκος αποφάσισε να προσλάβει καινούργιο designer, οι φανς (… οι ποιοι;) δεν τον εγκρίνουν και ζητούν πίσω τη Phoebe Philo κατακεραυνώνοντας τη συλλογή που σχεδίασε ο νεοφερμένος επειδή δεν θυμίζει σε τίποτα τα ρούχα που είχαν συνηθίσει από τη φίρμα (… η οποία, βέβαια, αποφάσισε χωρίς μαχαίρι στον λαιμό ξερωγώ, να αλλάξει σχεδιαστή). Στο μεταξύ, το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και όταν ο Slimane ανέλαβε τον οίκο Saint Laurent: πάλι τον είχαν περάσει γεννεές δεκατέσσερις, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς μήπως o καημένος είναι ένα είδος αλεξικέραυνου του συσσωρευμένου μοδιστικού θυμού.

Στο προκείμενο – τα ρούχα είναι τόσο του γούστου μου που έβαλα αντρικά-γυναικεία μαζί γιατί πραγματικά, έτσι όπως τα βλέπω, εν δυνάμει τα φορούσα όλα. Κυρίως μαύρα, σαν να βλέπεις παρατηρητής από έναν λόφο το πιο σνομπ μνημόσυνο που υπάρχει, αλλά και λάμψεις (που θα τις βρεις παντού φέτος, και στο λέω αυτό ακριβώς μετά από μια βόλτα στην Ερμού, που είναι βαρόμετρο τάσεων) και δερμάτινα και ολίγη από animal print, παραδέχονται μπροστά μας ότι ο Slimane τσέκαρε όλα τα κουτάκια του “μοντέρνου 80s” ρίχνοντας ταυτόχρονα μια ματιά στα late 60s των Beatles, των Stones και της Patti Boyd πίσω από τον ώμο του. Και ξέρετε το 60s στοιχείο είναι δύσκολο να μη γίνει twee ή απoκριάτικο.

Αν μοιάζει η συλλογή με τις συλλογές Saint Laurent; Ναι, μοιάζει – ο εμπνευστής άλλωστε έχει σχεδιάσει και για τους δύο οίκους, κάτι θα άφηνε ως ίχνος,  και το ίχνος του είναι το γνωστό (σε εμένα) και ως “γκαρνταρόμπα του ξενυχτισμένου σε μια βολτίτσα ντροπής από το ξένο διαμέρισμα προς την πιάτσα των ταξί”.
Αν είναι τόσο φοβερό; Άντε καλέ, όλα μοιάζουν πια με κάτι, πολλώ δε μάλλον όταν προέρχονται από την ίδια αισθητική πηγή.
Αν οι αντιδράσεις έχουν μια βάση όσον αφορά την “ταυτότητα” της επιχείρησης, για να το δούμε έτσι εντελώς εμπορικά; Τι να σας πω, ανέκαθεν όσοι αγόραζαν ένα προϊόν δημιουργίας έχουν την απαίτηση να παραμένει για πάντα αυτό που αγάπησαν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τη συνήθεια και γιατί λίγα πράγματα είναι τόσο δύσκολο να διαχωριστούν όσο η συνήθεια και η αγάπη – πάρτε παράδειγμα τα κείμενα επί κειμένων όταν μια μπάντα αποφασίσει να παρεκκλίνει από τον ήχο που την καθιέρωσε, επειδή έφτασε πια η στιγμή που βλέπουν εκείνο που ο κόσμος λάτρεψε ως καλλιτεχνικό τέλμα. Πάντα ο καταναλωτής του καλλιτεχνικού αποτελέσματος νιώθει ότι του ανήκει.
Αν αυτό συμβαίνει και στη μόδα; Ρε φίλε, τρομερό, αλλά ναι έτσι φαίνεται.