Θα πάρετε ένα υποβρύχιο;

Ελέω Lords of Chaos και πωρώθηκα εκ νέου με τη Νορβηγία – ξεκίνησα με μια επανάληψη σε Varg Vikernes και Euronymous, πέρασα στο τελευταίο πλάνο του Gaahl στο ντοκιμαντέρ του Vice, έφτασα σε γεωγραφία, μορφολογία, ρυμοτομία, έψαξα λίγο το Bergen, κοίταξα τη χωροταξία στο Όσλο και γενικά προσπάθησα να καταλάβω αν αυτό το υποδόρια “απειλητικό” στοιχείο με το οποίο έχω συνδέσει τη χώρα (μη σου πω και τη Σκανδιναβία γενικότερα) έχει να κάνει με τον θρύλο του True Norwegian Black Metal (το οποίο με έχει προφανέστατα ψαρώσει) ή με τη συννεφιά, τη μουντάδα, ή ξερωγώ τα δημοφιλή θρίλερ που εκτυλίσσονται στην ιδιαίτερη σκηνογραφία της χώρας.

Κάτι όμορφο και δυσοίωνο συνδυάζει στο μυαλό μου η Νορβηγία: όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια της φύσης που φαίνεται να διατηρεί αγαστό συγχρονισμό με τον καιρό, το διαρκές ημίφως, οι δυσλειτουργικές οικογένειες του Ίψεν και o πολιτισμός κάτω από τον οποίο κρύβονται μεγάλα δράματα (σύμφωνα με το μεσογειακό μου ένστικτο) μου ασκεί μια γοητεία ανάλογη με αυτή του ιλίγγου, που φοβάσαι τα ύψη αλλά στέκεσαι όλο και πιο κοντά στην ακρούλα.

Και μετά είδα το “Under” το πρώτο ευρωπαϊκό εστιατόριο στο οποίο τρως το φαΐ σου κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, και το οποίο λέει βρίσκεται σε ένα απομονωμένο χωριό στα βόρεια της χώρας, το Båly (σε απομονωμένο χωριό, σε ένα σπίτι στην κορυφή ενός κυρίως χιονισμένου λόφου έμενε και ο Gaahl αν θυμάστε, απλά λέω). Εκεί κλείνεις τραπέζι κάτω από τη στάθμη του νερού, με θέα την άγρια ζωή των θαλασσών του Βορρά, πράγμα που κατά τους αρχιτέκτονες (το γραφείο Snøhetta) “μια ενδεχόμενη κακοκαιρία μπορεί να κάνει και λίγο τρομακτικό” (έλα! Αποκλείεται) – ωστόσο, είναι όπως θα δείτε κατηφορικό έτσι ώστε η μετάβαση του επισκέπτη από την επιφάνεια στον βυθό να είναι ομαλή, χωρίς να αισθάνεται παγιδευμένος.

Όσο για το design; μα τι ερώτηση, σκανδιναβικό.