My body of choice

Ποτέ οι άμβωνες από τους οποίους κηρύσσονται δικαιώματα δεν θα είναι “υπερβολικά πολλοί” και ποτέ δεν θα είναι “υπερβολικά ταπεινοί/ επιφανειακοί/ευτελείς” για τα δικαιώματα αυτά: η συγκεκριμένη στιγμή μέσα στον χρόνο, (όπως και άλλες στιγμές πρωτύτερα και ενδεχομένως και άλλες στιγμές αργότερα – αν και το απεύχομαι) είναι μια στιγμή που όλα τα μέσα πρέπει να συνταχθούν υπέρ αγαθών σκοπών. Ειδικά για τα δικαιώματα των γυναικών αυτή είναι μια συγκυρία κατά την οποία πρέπει δυστυχώς να επαναλάβουμε τα αυτονόητα (οι ειρωνικές αντιμετωπίσεις του φεμινισμού στα social media πληθαίνουν και έχουν φορείς ακόμα και ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται μορφωμένοι και προοδευτικοί, μη σας πω και ανθρώπους που εκτιμούσαμε ή/και φίλους μας), να πάρουμε θέση και δηλώσουμε όσο πιο ρητά γίνεται πού στεκόμαστε. Από τα αστυνομικά δελτία (βλ. γυναικοκτονίες) μέχρι τη θέσπιση νόμων (βλ. απαγόρευση εκτρώσεων) όλα δείχνουν πως ήρθε η ώρα μιας άτυπης αλλά ψιλοπείγουσας επιστράτευσης με όποια μέσα έχει ο καθένας και η καθεμιά μας – εμείς οι του “πολιτισμένου” κόσμου, της Δύσης που ευημερούσε. Δεν θα βαρεθώ να το τονίζω, η στροφή της Teen Vogue σε ένα περιεχόμενο στιβαρότερο και η αρθρογραφία ακόμα και γνωστών “γυναικείων” sites που εδώ και κάποιον καιρό προσανατολίζεται σε μια σημειλογογική προσέγγιση ακόμα και παραδοσιακά ελαφρών θεμάτων τύπου gossip είναι η απόδειξη ότι όλα τα μέσα χρειάζονται και ότι, ίσως, είναι πολυτέλεια, άγνοια, εθελοτυφλία ή και τα τρία η γυναικεία σιωπή πάνω στις εξελίξεις, ειδικά όταν υπάρχει ένα κάποιο βήμα.

Και η πασαρέλα είναι μια χαρά βήμα: ο οίκος Gucci υπενθύμισε στις, κυρίως δυτικές και προφανώς προνομιούχες, παρευρισκόμενες στην επίδειξη της Cruise Collection για το 2020 πως αυτή τη στιγμή συντελείται στις ΗΠΑ ένας τεράστιος παραλογισμός, δείχνοντας σακάκια με φεμινιστικά σλόγκαν από τα 60s (… πρέπει να πιάσουμε και το θέμα της επαναφοράς θεμάτων από τα 60s, θεωρητικά λυμένων;), φορέματα με απλικέ μήτρες και φουτεράκια με ραμμένη πάνω την ημερομηνία που νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις στην Ιταλία. Επειδή μια “πολιτική” δήλωση είναι καλύτερο να παρουσιάζεται ολοκληρωμένα, για τη συγκεκριμένη πασαρέλα, σε ένα κρεσέντο σημειολογίας, επέλεξε τη Ρώμη (και όχι το Μιλάνο), έδρα του καθολικισμού και γεωγραφικό σπίτι του κρατιδίου του Βατικανού.

Με τους σκεπτικιστές και όσους σκέπτονται “πανάκριβα ρούχα και καπιταλισμός δεν προσφέρουν τίποτα σε κανέναν σκοπό” δεν μπορώ να διαφωνήσω γιατί έχω χωνέψει εδώ και καιρό ότι διαλέγεις τις μάχες σου και αυτή δεν είναι μια μάχη που θέλω να δώσω: προφανώς πρόκειραι μια μάχη με αφετηρία διαφορετική από τη δική μου, ναι, ίσως πιο μαχητική και λιγότερο συστημική – και γιατί μιλάς σε όποιον θέλει να ακούσει, μέσω των δικτύων που τον αφορούν, και εμένα μου αρέσει να αξιοποιούνται όλα τα δίκτυα και με αφορά η μόδα.

Και πιστεύω ότι ένα σχόλιο είναι καλύτερο από κανένα σχόλιο ειδικά όταν θα μπορούσε και να “μην είναι δουλειά σου” να το κάνεις.