Καμιά φορά κάνω administrating σαν να είναι Χριστούγεννα. Δηλαδή, έχω πάει στην Ερμού λίγο πιο σοφιστικέ και διαλέγω δώρα για όλους, σήμερα ας πούμε για τη Στελλίτσα. H Στελλίτσα, που την ξέρω σαν να την έχω γεννήσει, είναι κοκέτα και ακούει Swans, δεν μπορείς να της πάρεις ό,τι μπιζού να΄ναι, αν υποθέσουμε ότι έχεις, εχμ, αρκετά χρήματα να διαθέσεις. Αν όμως έχεις ερωτευτεί και θέλεις να φλερτάρεις με τρόπο παλιομοδίτικο, με βελούδινα κουτιά κοσμήματις που κλείνουν με “κλακ”, αν έχεις ένα κορίτσι αυστηρό, δωρικό και γοητευμένο από την post apocalyptic σχολή, εκεί όπου τα πάντα, ήχοι, σχέδια και υλικά είναι πρωτόγονα και μινιμαλιστικά, με νεύματα στην cheap art, εγώ έχω τη λύση. Εδώ, σήμερα.
Τα κοσμήματα που μοιάζουν να προήλθαν από ακατέργαστα μέταλλα δεν είναι νέα ιδέα. Δεν είναι και κάτι που θα αγόραζα εγώ, ένας θιασώτης των αυστηρών και μελετημένων γεωμετρικών γραμμών Ή της πολλής περικοκλάδας (ναι, είμαι των άκρων). Οι συγκεχυμένες μορφές και οι πολύ ελεύθερες, μη σχηματικές δομές είναι το κοινό των κοσμημάτων που έχω, αλλά, πρώτα, για να μη σας εισάγω σε ένα Mad Max χρυσοχοΐας πολύ απότομα, έχω αυτό το Bukkehave δαχτυλίδι με την πολύ συγκεκριμένη και γραμμική goth σηματοδότηση:
Από εδώ και πέρα έχω τα πιο αφηρημένα, ως προς σημάνσεις και περιγράμματα, σχέδια, όπως αυτό το δαχτυκλιδι Disce Mori by Julia DeVille, της σειράς κοσμημάτων που στοχεύει να σου θυμίζει τη θνητότητά σου και, δεν ξέρω πώς θα το δεχτείς, βασίζεται στη χρήση ξύλου, μέταλλου και σκελετών ζώων που έχουν πεθάνει από φυσικά αίτια (η δημιουργός συμμετέχει ενεργά σε οργανώσεις για την προστασία των ζώων). Οι σκελετοί σκόπιμα δεν έχουν παραποιηθεί, ώστε να κάνεις αυτομάτως τη σύνδεση από πού προέρχονται: το να έχεις συνείδηση πως όλα είναι θνητά δεν είναι πάντα κακό.
Αν όλο αυτό σου παραέπεσε μακάβριο, κάνω διάλειμμα με κάτι πολύ πιο mainstream, ένα δαχτυλίδι Free People.
O Julien David είναι σχεδιαστής μόδας που εδρεύει στο Τόκιο, έχει δουλέψει με Ralph Lauren και Narciso Rodeiguez και αγαπά το streetwear. Τα κοσμήματά του απευθύνονται στο κορίτσι εκείνο που δεν ενδιαφέρεται να είναι σέξι ή girly: Αγαπά όμως το πρωτότυπο, το διαφορετικό και το ελαφρώς πρωτόγονο.
Η Osanna Visconti di Modrone δημιούργησε τη μίνι συλλογή Chiodo βασισμένη στα ανθρώπινα ακροδάχτυλα, πανάρχαιο σύμβολο δύναμης και πυγμής, αλλά και σημειολογικός μπούσουλας του punk των 70s. Όλα τα κομμάτια είναι από χαλκό και η επεξεργασία τους έγινε, στο τελευταίο στάδιο, πριν χαρακτούν με την υπογραφή, από το χέρι της δημιουργού. Τόσο λιγομίλητα και στιβαρά, που πηγαίνουν με τα πάντα.
2 Comments