Someday we’re gonna live in Paris

Έναν χρόνο πριν έφυγε από δίπλα μας η Ελένη – η Ελένη ήταν πολυτάλαντη και, μεταξύ άλλων, ασχολιόταν με τη μόδα: η συλλογή που είχε σχεδιάσει το μακρινό 2010 ήταν εμπνευσμένη από ένα φουτουριστικό μιλιτέρ που παρέπεμπε λίγο σε Gaultier και θα μπορούσε να είχε συζητηθεί πολύ το 2019, ειδικά αν την έκλεινε o Leon Dame με το περπάτημα που έκανε την κολεξιόν Maison Margiela, μια ωδή στη γαλλική αντίσταση, viral. Τι σου είναι η έμπνευση ε, κυκλικά γυρίζει μέσα στον χρόνο, ανεξαρτήτως γεωγραφίας.

Η συνεργασία Dries Van Noten με Christian Lacroix συζητήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε κάτω από τις πασαρέλες του Παρισιού, και ήταν Κυρία με Κ κεφαλαίο, σωστή και μετρημένη με δίκαια κατανεμημένη τη φύση και των δύο στα looks – κυρίως όμως με ωραιότατα αποτελέσματα σε ρούχα. Και μαξιμαλιστική Παρισάρα ανιχνεύεις, με μποά, μπροκάρ και animal prints, και βελγικό deconstruction σε μαύρο.

Όλα κι όλα, εγώ τον Thom Browne τον έχω συνειρμικά συνδυάσει με μαύρα και γκρι – αλλά τα φετινά παστέλ καθόλου αταίριαστα δεν μου φαίνονται με τις τρισδιάστατες εμμονές του. Τα θεατράλε σύνολά του φοριούνται και ως έχουν, απευθείας από την πασαρέλα για τις τολμηρές, και απομονώνοντας συγκεκριμένα κομμάτια. Τα σακάκια, τα πουκάμισα, τα λάτεξ bodies, τα καρό παλτό, ό,τι θες τα κάνεις.

Είναι και για καναν άλλον ο οίκος Dior ό,τι ήταν ανέκαθεν ο Dior αλλά επιπλέον και ό,τι ήταν η Chanel; Κάτι σαν τη Marianne, τη γαλλική σημαία ή τον Πύργο του Άιφελ; Paris ίσον Dior, το νιώθετε καθόλου; Ένιγουέι. Φέτος η Maria Grazia Chiuri ήθελε περιβαλλοντολογικές αναφορές στο catwalk, αλλά τα δικά μου αγαπημένα μου κομμάτια είναι εκείνα με τις σαφείς αναφορές στη γαλλική εξοχή. Μια γυναίκα που μαζεύει λουλούδια σε ένα χωριό της Προβηγκίας, μια μαρινιέρα σε ένα ψαροχώρι της Βρετάνης από αυτά με το πολύ νεφικό δράμα, μια τουριστική βόλτα στους γκρεμούς της Νορμανδίας, να τώρα θέλω ταξίδι.

Ένας δυσοίωνος γοητευτικός και επικίδυνος μεσαίωνας που συναντάει το Metropolis ήταν τα ρούχα του Rick Owens – ως ταινία το Metropolis υπήρξε μια κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα, και αυτή τη σύνδεση ήθελε να προκαλέσει στο μυαλό του ενημερωμένου θεατή ο σχεδιαστής. Γενικά το να γίνεται μέσα σε δέκα λεπτά πασαρέλας επιτυχές κοινωνικό σχόλιο μου προκαλεί συγκρατημένο ενθουσιασμό, ακόμα και αν ξέρω πως και η μόδα ένα (μεγαλούτσικο) γρανάζι του καπιταλισμού είναι. Ένας κάποιος ωραίος goth κονστρουκτιβισμός πάντως.

Ο Issey Miyake έστειλε τα μοντέλα να τρέχουν και να χορεύουν στην καθόλου υπερυψωμένη ή επιβλητική πασαρέλα, σαν το πιο casual Friday πάρτι που έγινε ποτέ στο γραφείο σου. Ιαπωνικός μινιμαλισμός απογυμνωμένος από το δέος, athleisure σχεδόν, με παπούτσια που καθόλου δεν σου αρέσουν αλλά ελπίζεις να έρθουν στη μόδα γιατί μοιάζουν ΤΟΣΟ ΑΝΕΤΑ και ρούχα που ακολουθούν ακόμα και τις πιο extreme κινήσεις του σώματος χωρίς να τις εμποδίζουν στο ελάχιστο. Ξεκούραστο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι η Sarah Burton δημιούργησε μια ethical και conscious συλλογή, με ανακυκλωμένα υλικά, επαναχρησιμοποιημένα ρούχα από παλιότερες κολεξιόν McQueen, πρώτες ύλες από μικρούς παραγωγούς και φυσικά υφάσματα. Οι βρετανικές επιρροές είναι εμφανείς, καμπαρντίνες/αδιάβροχα, victoriana, broderie anglaise, juliet sleeves κλπ κλπ

Αυτό το late 60s early 70s το θέλω για ευνόητους λόγους, που είναι 1. ότι τα μισά ρούχα μοιάζουν με κοστούμια του Mick Jagger στις πρώτες τηλεοπτικές του εμφανίσεις και 2. τα άλλα μισά μοιάζουν με φορέματα που φορούσαν τα κορίτσια στο κοινό. Ωραίος και χρωματιστός, Nicolas Ghesquiere για Louis Vuitton, θα σε φόραγα.

Το παριζιάνικο φάσιον γουίκ είναι ένας αγώνας που παίζουν όλοι και στο τέλος αγοράζω Saint Laurent.