Κάθε φορά που πηγαίνω σε παράσταση σχολής χορού θέλω να βγάλω ένα εκατομμύριο φωτογραφίες, πρωτίστως για να δείτε όλοι πόσο χαριτωμένα είναι τα μικρά κοριτσάκια με τις τούλινες φούστες και τα γυμνά μπρατσάκια τους (φυσικά δεν το κάνω, δεν εγκρίνω τις φωτογραφίες παιδιών online – ας πάρω τα λάικς μου, για τα οποία είμαστε όλοι εδώ *πικρό γέλιο* με άλλον τρόπο). Δεν τρελαίνομαι βέβαια μόνο για τα μικρά κοριτσάκια, ακόμα περισσότερο με εντυπωσιάζουν οι άκρες των δαχτύλων στο μπαλέτο, που είναι σαν να απελευθερώνουν στην ατμόσφαιρα πλεόνασμα χάρης που δεν μπορεί πια άλλο να στριμώχνεται σε αυτό το σώμα, το κύλισμα στο πάτωμα των μοντέρνων χορογραφιών που, στον αντίποδα του κλασικού χορού υπονοεί πως η τέχνη μπορεί να είναι γειωμένη και στιβαρή γιατί υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές πέραν του “αέρινη”, τα μάτια μιας κοπέλας που χορεύει σωστό φλαμένκο, οι αλογοουρές, ο συντονισμός, οι κανα δυο χορευτές που ξεφεύγουν κατά ελάχιστα δευτερόλεπτα από τον συντονισμό, ο ιδρώτας άγχους που είμαι σίγουρη ότι γυαλίζει σε μέτωπα στα καμαρίνια και τα παρασκήνια, γενικά μου αρέουν όλα.
Τις δύο τελευταίες φορές που πήγα σε σχολική παράσταση πιο πολύ με ενθουσίασε μια περίπτωση Bunheads που εκτυλισσόταν ζωντανά μπροστά μου, σαν το σενάριο της σειράς: ένα κορίτσι με κορμί κάθε άλλο παρά “μπαλετικό”, καθόλου σαν μίσχος, με περισσότερα κιλά από εκείνα που σκέφτεσαι όταν φέρνεις στον νου το αρχέτυπο της μπαλαρίνας που είναι λυγερή, στεγνή και αδύνατη, αλλά ένα κορίτσι που το ήθελε πολύ και, ίσως για αυτό, να ήταν εκείνη που κοιτούσες.
Μακάρι να ήταν για αυτό γιατί αυτό είναι ένα ωραίο μάθημα για τα μικρά κοριτσάκια με τις τούλινες φούστες και τα γυμνά μπρατσάκια – το ήθελε πολύ, για αυτό ήταν εκείνη που κοιτούσες.
Πολύ θέλω να πιστεύω ότι μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε, πολύ θέλω να ισχύει αυτό που λένε οι Αμερικανοί στις κόρες τους, ότι “μπορούν να γίνουν ότι επιθυμήσουν, μέχρι και Πρόεδροι των ΗΠΑ, και να μην αφήσουν κανέναν να τους πει το αντίθετο”. Μετά, φυσικά, επειδή η κατάρα μου είναι η λογική και Η Φωνούλα Με Το Αντίθετο Επιχείρημα μέσα στο μυαλό μου, με διορθώνω και λέω ότι δεν είναι αρετή αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση γιατί οδηγεί σε υπερφίαλο θράσος, σε υπερπροσπάθεια που γίνεται αποκρουστική, και στη χειρότερη σε ίνφλουενσερς.
Όμως, ένα κορίτσι με σωματότυπο “απαγορευτικό” για την toutou, που προβάρει, που έχει λύσει και έχει δέσει τις ροζ πουέντ χίλιες φορές μέχρι να φτάσει σε αυτή την σκηνή στην οποία εσύ κοιτάς μόνο αυτήν γιατί είναι η πιο χαριτωμένη από όλες, τουλάχιστον δεν μπορεί να είναι λάθος πρότυπο για τα μικρά κοριτσάκια με τις τούλινες φούστες.
H νέα συλλογή Dior Couture έχει, προφανώς, αναφορές στα κοστούμια χορού.