Someday we’re gonna live in Paris

Δεν είναι μια ωραία μικρή ανακουφισούλα, μεταξύ όλων των first world problems, νε βλέπεις μια πανάκριβη συλλογή ενός διάσημου σχεδιαστή που τον φαντάζεσαι επειδή το έχεις δει στις ταινίες αυθαίρετα να σνομπάρει τις interns ή να τους κάνει καψόνια, και να μη σου αρέσει τίποτα; Να, ας πούμε, αυτό το έπαθα φέτος με τις διαφανείς μπότες Chanel: παιδιά, δεν τις φορούσα, αλήθεια. Πήγαινα στο ebay να τις πουλήσω κατευθείαν; ναι. Με μεγάλο ενθουσιασμό; Οπωσδήποτε. Αγόραζα, με τα λεφτά που θα έβγαζα από την πωλησούλα, κάτι που κάποιος άλλος θα το έβρισκε εξίσου φρικτό; Πιθανότατα. Αλλά αλήθεια, δεν θα τις φορούσα.

Κατά την ίδια λογική, βρίσκω πολύ ελπιδοφόρο που συλλογές τύπου Haider Ackermann βασίζονται σε απλά κομμάτια που κάνουν δουλίτσα όντας και σέξι και πρακτικά και κάπως διανοουμενίστικα (βλ. bandeau tops, t-shirts), σε “ευκολα” skinny παντελόνια και σε αεράτα παλτό. Απλό θα ήταν να αντιγραφούν, αλλά κάτι μου λέει πως θα διαφέρουν στο πόσο καλοραμμένα είναι.

 

 

H Sarah Burton ανακατασκευάζει το Φόρεμα Χορού και δοκιμάζει διάφορα στροβιλίσματα στα dancehalls: δερμάτινες ζώνες και τιράντες, συνδυασμούς με παντελόνι, σκισίματα και “μικροκαταστροφές” του υφάσματος, φουρό, αρβύλες, ογκώδη κοσμήματα. Το έβλεπα φορεμένο από κάποια σαν τη Nicole Kidman.

 

Η πασαρέλα Celine μου άρεσε, κυρίως επειδή ήταν σαν να έβλεπα πολλές συλλογές μαζί. Κρόσι για έξτρα κίνηση και θηλυκότητα, σατέν για έξτρα πτυχές και κίνηση, layering με φαρδιές κάπες και παλτό που κυματίζουν, για κίνηση και πάλι: γενικά η κίνηση είναι λέξη-κλειδί εδώ, σαν μια κεντρική ιδέα που οδηγεί πολλές επί μέρους εμπνεύσεις προς ένα πολύ σοφιστικέ αποτέλεσμα.

Εδώ είναι οι μπότες που σας έλεγα, τελευταία εμμονή του Karl. Δεν μου αρέσουν (δεν έλεγα ψέματα) ωστόσο, αυτά τα δύο συνολάκια, έβρισκα άλλα παπούτσια να τα συνδυάσω.

Ανέκαθεν είχα συμπάθεια στη Sonia Rykiel, γιατί μου έμοιαζε πάντα, ίσως λόγω μαλλιού ίσως λόγω αλαφροϊσκιώματος, στη Ζυράννα Ζατέλη. Δεν θα μου έκανε, δηλαδή, εντύπωση αν η Sonia καθόταν σε μια ταράτσα στο Αμάλφι, αγνάντευε τη θάλασσα με μια ζακετούλα ριγμένη στους ώμους, κάπνιζε ένα τσιγάρο και με μια πένα ζωγράφιζε την επόμενη ριγέ κολεξιόν. Ξέρετε, επειδή οι κολεξιόν της είχαν πάντα πολλή ρίγα και πολύ πλεκτό. H Julie De Libran όπως βλέπετε το ξέρει.

 

Εβδομάδα μόδας που έχει κανα δυο συνολάκια Thom Browne να φορέσεις ΧΩΡΙΣ να είσαι η πιο εκκεντρική στο δωμάτιο είναι, θα έλεγαν κάποιοι, μια ανησυχητική εβδομάδα μόδας.

 

Πολύ δημοφιλή τα φουστάνια Valentino τα τελευταία χρόνια – μια χαρά είναι, μην με παρεξηγείτε, αν μου χαρίσετε κάτι, δεν θα το πουλήσω στο ebay. Φορέσιμα, με χαλαρές παραπομπές στα 60s και χωρίς να γίνονται κοστούμια για θεατρικά εκείνων των χρόνων, κομψά, κοριτσίστικα, κάποια μάλιστα σε ένα υπέροχο κοκκινοπορτοκαλί. Απλά εγώ από το Παρίσι αποζητώ κάτι άλλο.

… δεν είναι αυτό το κάτι άλλο που αποζητώ, ωστόσο πρώτη φορά μου αρέσουν τόσα σύνολα Stella McCartney μαζί και το γιορτάζω. Η επάνοδος του καφέ και του cosy λεπτού μάλλινου σε συνδυασμό με τα δερμάτινα, καθώς και το 80s Flashdance moodboard, δεν με αφήνουν αδιάφορη.

Εσύ, John Galliano, μην είσαι αυτό το κάτι παριζιάνικο που αποζητώ; Μην είσαι, τώρα που το σκέφτομαι, πιο πολύ κάτι blitz λονδρέζικο που επισκέφτηκε το Παρίσι για να του μάθει τον νεορομαντισμό, το Fade to Grey, το synthpop ανδρόγυνο, τους Duran Duran των δύο πρώτων δίσκων μέσα από τα μάτια του Nick Rhodes; Αγάπησα τα κοστούμια του μετανοημένου, θέλω να τα δω φορεμένα σε χαλιά.

Ώπα κάτσε, μην είσαι ΕΣΥ, Alexandre Vauthier, το παριζιάνικο που ποθώ; Μέσα στους φιόγκους, τα βολάν, τα αέρινα και τα μάξι, μην είναι το δικό σου εναλλακτικό power dressing για την πολύ φάνκι καριερίστα παύλα party girl αυτό που περιμένω; Αυτό-αυτό; Σακάκι κατάσαρκα, μπότες σε metallics, λαμέ κόμποι και ασπρόμαυρο πουά με φούξια καλσόν (το μόνο χρώμα καλσόν που επιμένω εδώ και χρόνια να φοράω – και ψιλοαπεχθάνομαι τα καλσόν), Alexandre, έχεις πει όλα τα σωστά σε αυτό το φλερτ.

 

 

Αισθάνομαι ότι δεν είναι σωστό να βάζω Saint Laurent εδώ, μαζί με τους υπόλοιπους – είναι σαν τον αγαπημένο μαθητή μιας δασκάλας που προσπαθεί να μην αδικήσει κανέναν, όμως στην καρδιά της η απόδοσή του είναι πάντα απόδοση απουσιολόγου. Ρούχα glam rock, ρούχα σταθερά μποέμ, ρούχα σκούρα, ρούχα θλιμμένης γκρούπι, ρούχα που ίσως φαίνονται αλλιώτικα εκτός πασαρέλας, ρούχα που είναι ομορφότερα με το σωστό φως, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Τι να κάνω; Και να μη μου αρέσουν, μου αρέσουν επειδή με συγκινούν οι αναφορές.