Ομάδα Umi Zumi

[Κρίμα που όσοι δεν είστε γονείς δεν μπορείτε να πιάσετε την απέλπιδα προσπάθεια του τίτλου για αστειάκι, αλλά βασικά μάλλον καλύτερα]

Οι γυναίκες που μπορούν να φορέσουν αυστηρά ρούχα και να μοιάζουν με υπερηρωίδες είναι η αδυναμία μου – όταν λέω αυστηρά, εννοώ εκείνα τα δύσκολα non-girlie, τα ανδρόγυνα, τα τρισδιάστατα γιαπωνέζικα και τα reconstructed κατά τη Σχολή του Βελγίου. Επίσης, αδυναμία μου είναι και οι γυναίκες με την μυστήρια ομορφιά, δηλαδή εκείνη που τη λένε “μη συμβατική” και “μη ευθυγραμμισμένη με τα mainstream πρότυπα” – τα έντονα χαρακτηριστικά, τα δυνατά πρόσωπα και οι λεπτομέρειες που κάποιοι θεωρούν ατέλειες αλλά που στην πραγματικότητα ξέρουμε πως πρόκειται ακριβώς για τις λεπτομέρειες που θα ερωτευτούμε.

Σε πιο πρόσφατο crush της κατηγορίας αυτής έχω τη Zumi Rosow, που σχεδιάζει κοσμήματα (ωραία κοσμήματα, θα τα φορούσα δηλαδή – και δεν φοράω κοσμήματα), παίζει σαξόφωνο στους Black Lips (έτσι την εντόπισα, λόγω της δουλειάς) και είναι γενικώς μεγάλο party girl του Los Angeles. Και δεν μπορώ να σκεφτώ πιο γλυκόπικρο/χαρμολύπη/κλαυσίγελω όρο από το party girl να ξέρετε, μου θυμίζει πάντα κορίτσια που βγαίνουν ντυμένα υπέροχα και από μέσα τους είναι πεθαμένα που λέμε. Τέλος πάντων, η Zumi δεν ξέρω αν είναι τέτοια περίπτωση, μου αρκεί όμως ότι υπάρχει ένα It Girl που δεν είναι ξανθό με μπλε μάτια και που τριγυρνάει με κοντά φορέματα και πλατφόρμες.

Όχι ότι δεν μου αρέσουν και αυτά, αλλά καταλαβαίνετε.

Η Zumi είναι Καλιφορνέζα αν και, δες την, δεν μοιάζει με Καλιφορνέζα γιατί παραείναι εξωτική, και πριν γίνει σαξοφωνίστρια στους Black Lips (… από όπου και τη βρήκα, ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΟΥΛΙΤΣΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΑ) είχε μια μπάντα που λεγόταν K-Holes. Φυσικά, τη βρίσκω υπέροχη ντυμένη, για αυτό και είναι εδώ, αλλά για την ίδια η γύμνια και η μη-γύμνια είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα: δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να εμφανίζεται γυμνή παντού και όπως βλέπεις εδώ, στην οπτικοποίηση του ποιήματος της Brenda Shaughnessy I’m over the moon. 

(Ντάξει, πάρα πολλές φορές έχω σκεφτεί κλιπάκια που θα συνοδεύουν ποίηση, άλλη μια ιδέα που θεωρούσα πρωτοποριακή και την πρόλαβαν άλλοι)

Αυτά τα άτομα που μπορούν να πατάνε παντού αλλά πουθενά να μη βουλιάζουν εντελώς, είναι τα αγαπημένα μου γιατί δεν δέχονται ψευδοδιλήμματα τύπου τέχνη ή μόδα, ροκενρόλ ή ποίηση, διανόηση ή πάρτυ, δεν δέχονται ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα, επειδή μάλλον, όπως τους έχω ψυχολογήσει, έχουν πάντα το ένα πόδι έξω από ό,τι κάνουν, όχι συνειδητά ή από άποψη, αλλά μάλλον από βαρεμάρα: στη βαρεμάρα, εκεί ταυτίζομαι. Και ας είναι αυτό δική μου εντελώς δική μου θεωρία.

Επειδή εδώ το σάιτ είναι μόδας (ωραία αφορμή η μόδα για να αυτοψυχαναλυθεί κανείς όπως γινόταν στο παραδοσιακό μπλόγκινγκ), έχω τη Zumi Rosow να φοράει τα ρούχα του πολιτογραφημένου νεοϋορκέζου David Michael (είναι από το Huntington Beach, αλλά όπως φαίνεται και από τη συλλογή του, δεν είναι καθόλου της παραλίας). Ο David Michael φτιάχνει κολεξιόν σε μεταίχμια 80s και 90s με λέξεις κλειδιά τον νεορομαντισμό και το ροκ, και ξεκίνησε μάλιστα στα 20 σχεδιάζοντας για φίλους του που έπαιζαν μουσική. Μαύρο, άσπρο, φαρδιά παλτό και πουκάμισα είναι κομμάτια που θα φοράς και σε 10 χρόνια από τώρα – αυτό τον ενδιαφέρει.

 

*** Αν τρελάθηκες και εσύ με τη Zumi, στις 24 του μήνα θα είναι στο Gagarin με τους Black Lips ***

 

 

 

 

Εδώ, διάλεξα τα κοσμήματα που σχεδιάζει η Zumi και που, φυσικά, τα φορούσα όλα.