Ιβεντάκια, προτζεκτάκια, στάρτ-απς

Η Νάγια Κωστιάνη έκανε για φέτος (και για μια ζωή μη σου πω) το κοσμικό της καθήκον.  Εμένα οι κοσμικές μου υποχρεώσεις εξαντλήθηκαν στην τηλεοπτική θητεία (πλέον πάω σε τέτοια πολύ μοντέρνα μόνο για χάρη κανενός φίλου), και έτσι της δίνω τον λόγο, εμπρός Νάγια, μίλα μου για μόδα, φτιάξε με.

Disclaimer: Επειδή κάποιοι μπορεί να πάρουν προσωπικά όσα διαβάσουν παρακάτω, ας έχετε το εξής στο μυαλό σας. Δεν έχω ούτε θα έχω ποτέ καμία ιδιαίτερη σχέση με την μόδα και τον κόσμο της πέρα από τα πολύ βασικά και κάποιες προσωπικές εμμονές, φοράω 360 μέρες τον χρόνο στενά παντελόνια και φαρδιές μπλούζες, έμαθα να βάφομαι στα 24 μου κι αυτό ένα make up και μια μάσκαρα, μη νομίζεις, 9 στις 10 φορές νιώθω τουλάχιστον άσχετα ντυμένη με την περίσταση και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Οπότε, γενικότερα, μην με παίρνετε και πολύ στα σοβαρά. Σχεδόν.

Την πρώτη φορά που πήγα σε φάσιον γουίκ ή οτιδήποτε παρόμοιο, ήταν το 2010 στην τεχνόπολη για χάρη των Delight. Καμία επαφή με το αντικείμενο, είχα ξεκινήσει μόλις να δουλεύω σε ένα lifestyle site, και είχα πάει παρέα με τρεις-τέσσερις φίλους περίπου το ίδιο άσχετους με εμένα. Πρέπει μάλιστα να είχα κάνει και την πιο τραγική επιλογή ρούχων, τύπου «εμένα δεν με νοιάζουν αυτά αλλά ας δείξω και λίγο μέσα στα πράγματα». Καημενούλα. Πήγαμε, κάναμε τον χαβαλέ μας, είδαμε την επίδειξη, φύγαμε. Ίσως να ήταν που είχα και πολλά στο μυαλό μου τότε, ίσως να βοήθησε το ότι η παρέα μου ήταν borderline κάφροι, ίσως να ήταν τα τζιν στην Καντίνα μετά, τέλος πάντων, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη τη βραδιά.

Τρία χρόνια μετά, ακόμα στο ίδιο site και λόγω αυτού πολύ πιο συνειδητοποιημένη στον τομέα «μόδα», έχοντας γίνει λίγο περισσότερο γυναίκα -γελάνε τα μπετά, χάρη στην τιτάνια προσπάθεια καλών φίλων, είπα να ξαναπάω σε φάσιον γουίκ. ‘Η κάτι τέτοιο. Ντυμένη σαν άνθρωπος και παρέα με την φίλη Μ. που ξέρει τη Vogue ποιηματάκι. Φτάσαμε στο κτίριο της ασφαλιστικής κατά της 6. Fast forward 2μιση ώρες μετά, βρίσκομαι στον καναπέ αγκαλιά με την κουβέρτα και κοιτάζω τον τοίχο, υπολογίζοντας με πόση δύναμη θα προκληθεί απώλεια μνήμης και με πόση ολική diy λοβοτομή.

Δεν έχεις καταλάβει τι άνθρωπος είσαι αν δεν πας πρώτα σε φάσιον ιβέντ. Και αυτό που κατάλαβα το περασμένο Σάββατο είναι πως είτε εγώ είμαι ακόμα το ίδιο χάπατο που ήμουν 3 χρόνια πριν και πλέον είναι λίγο αργά για να αλλάξω μυαλά, είτε κάτι πάει πολύ, αλλά πολύ στραβά στην εγχώρια φάσιον σκηνή, κάπου χάσαμε την μπάλα και πλέον είναι 10 γήπεδα πιο κάτω και ποιος να τρέχει να την φέρει. Σε κάθε περίπτωση, ήταν 2 ώρες από τη ζωή μου που δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, και κάμποσα εγκεφαλικά κύτταρα που χάθηκαν για πάντα, και δεν είναι να πεις πως τα έχω και σε πλεονασμό.

Φτάνοντας στην είσοδο του κτιρίου, μια κοπελίτσα, ας την ονομάσουμε Γλυκούλααα, είχε στηθεί μπροστά στα σκαλιά για να την βγάλει φωτογραφία η κολλητή της. Η Γλυκούλααα είχε ντυθεί granny chic με λίγο από vintage, πέτα και λίγο τρουκ στο μίξερ κυρ Στέφανε, όλοι οι καλοί χωράνε. Προσπαθούσε δε να βγάλει μια πολύ fierce πόζα – χέρι σπασμένο στη μέση, λίγο θανατηφόρο βλέμμα, λίγο μυστήριο, λίγο χειλάκι – με αποτέλεσμα να δείχνει σαν να παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά. Σκέφτομαι, εντάξει, πάντα υπάρχει μία Γλυκούλααα σε όλα αυτά τα ιβεντ, μη δίνεις σημασία, κράτα θετική στάση.

Και μπήκαμε στον χώρο υποδοχής. Δεν θα σχολιάσω τον χώρο αυτό καθεαυτό, ό,τι έχει ο καθένας παιδιά, οι εποχές είναι δύσκολες, αυτό μας έδωσαν, αυτό πήραμε, κανένα πρόβλημα. Θα μιλήσω όμως για τους κοστουμαρισμένους σεκιούριτι παύλα συντονιστές κυκλοφορίας παύλα τραμπούκους. Οι οποίοι είτε ήταν στο New York Fashion Week είτε στο ματς Αστέρας Τρίπολης-Πανσερραϊκός, το ένα και το αυτό. Και για ιβέντ μόδας, ήταν λίγο ειρωνικό να έχεις παντού άτομα που θύμιζαν πως τα ρούχα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Το πρόβλημα βέβαια, όπως διαπίστωσα στην πορεία, δεν ήταν οι σεκιουριτάδες.

Μπορεί να φταίνε τα περιοδικά μόδας, το ίντερνετ, το fashion tv που έχω φάει χρόνια στη μάπα στο γυμναστήριο, αλλά όταν ακούς «fashion week» περιμένεις κάτι γκράντε. Με γκράντε κόσμο, γκράντε οργάνωση, γκράντε κλίμα γενικότερα. Τρία περίπτερα, 3-4 μερσεντέ, ένα μπαρ με κάτι free drinks που έμοιαζαν σαν αφρώδες κρασί της παρέας, ένα σταντ 1×2 για φωτογραφήσεις χωμένο σε μια γωνία και πρόμο δίμετρα κοριτσάκια να μοιράζουν πατατάκια και απορρυπαντικά, δεν σε κάνουν γκράντε. Αν αυτά μπορούσες να εξασφαλίσεις, και μαγκιά σου, σταμάτα να πλασάρεσαι για γκράντε. Δεν θα σου πει κανείς τίποτα, πόσο μάλλον εγώ, που ποια είμαι κιόλας. Αλλά μη μου ζαλίζεις τον έρωτα ένα μήνα πριν με το «φαντασμαγορικό show που δεν πρέπει να χάσεις», να χαρείς.

Το πρώτο πολιτισμικό σοκ ήρθε όταν πήγαμε στα παρασκήνια για να πάρουμε μια ιδέα της προετοιμασίας των μοντέλων (η δουλειά σε lifestyle site σε βάζει στα παρασκήνια με το ζόρι, και δεν υπερβάλλω). Πάντα πίστευα πως είμαι αρκετά ψηλή, αδύνατη τόσο ώστε να νιώθω καλά, και τα τελευταία χρόνια είχα αρχίσει να νιώθω και άνετα με την εμφάνισή μου. Ότι ρε παιδί μου εντάξει, ωραία είσαι, τρώγεσαι, μην τρελαίνεσαι. Μετά βρέθηκα στα παρασκήνια, ανάμεσα σε ένα κοπάδι μοντέλων.

Δεν θα σε προετοιμάσει ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ για το ΕΠΙΚΟ drama button που θα ξεκινήσει να παίζει σε ριπίτ μέσα στο κεφάλι σου τη στιγμή που θα βρεθείς δίπλα σε ένα μοντέλο και έχεις, ξέρεις, συναίσθηση τού τι είσαι. Και αυτά δεν ήταν καν τοπ μόντελς. Δεν θέλω να μάθω ποτέ πως είναι τα τοπ μοντελς από κοντά.

Ωστόσο, ήταν μοντέλα. Είναι η δουλειά τους να είναι έτσι. Πληρώνονται για να είναι έτσι. Όλοι οι υπόλοιποι που μαζεύτηκαν στον χώρο υποδοχής λίγο αργότερα, τι δικαιολογία είχαν;

Κοριτσάκια σαν την φίλη Γλυκούλααα, μερικά λίγο καλύτερα, μερικά λίγο χειρότερα, μερικά κλασικές περιπτώσεις βλάβης, στην πλειοψηφία τους όμως σε έκαναν να σκέφτεσαι «τι δουλειά έχουν αυτά εδώ; τι είναι; και κυρίως, τι είναι για να τα καλέσουν;». Οι περισσότερες φορούσαν όλες τις τάσεις της χρονιάς μαζί, χειμώνα, άνοιξη και λίγο από καλοκαίρι, πάθαιναν με τρομακτική συνέπεια τα εγκεφαλικά που πάθαινε η φίλη Γαρίδα κάθε φορά που περνούσε φωτογράφος δίπλα τους και έσπρωχναν με μανία όποιον βρισκόταν μπροστά στην σούπερ φωτογραφική μηχανή τους με τον τηλεφακό ώστε να μην χάσουν την συγκλονιστική λήψη*.

Αγόρια που ήταν λες και είχαν βγει από editorial του Homme, αγόρια που προσπαθούσαν να φαίνονται λες και είχαν βγει από editorial του Homme, γκέι που ήξεραν τι κάνουν, τι φοράνε και πώς να το φορέσουν, γκέι που δεν ήξεραν τίποτα από τα τρία και γκέι που έμοιαζαν με γελοιογραφίες, χωρίς την αστεία ατάκα.

Έπειτα, υπήρχαν οι γυναίκες, και μερικά πολύ συμπαθητικά κορίτσια, που έκαναν μπαμ πως είναι «κάτι». Κάτι στον χώρο της μόδας, κάτι στην διοργάνωση του ιβέντ, κάτι με λεφτά και σπίτι στην Πολιτεία, κάτι που μεγάλωσε με Vogue και Marie Claire, κάτι. Ήθελες να τις χειροκροτάς κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά σου. Πανέμορφες ή έστω απίστευτα γοητευτικές, προσεγμένες, σικάτες, με χάρη και έναν αέρα που έκανε τα αυτιά σου να βουίζουν. Υπέροχες.

Και οι 4.

Μια δυο γιαγιάδες από εδώ κι από εκεί σε έκαναν να ξεχνιέσαι για λίγο χαζεύοντας τα μαγικά λουλακί μαλλιά, τα βαριά καμηλό παλτό, τις πέρλες, τις καρφίτσες και τα τακουνάκια τους, να ερωτεύεσαι παράφορα το κοκκινάδι που βάζουν με ευλάβεια και προσοχή ακόμα και τώρα και τα βαριά τους αρώματα – έχω σοβαρό θέμα με τις γιαγιάδες – μέχρι την επόμενη 20χρονη Kesha σε παροξυσμό attention whore-ing που θα έσκαγε μπροστά σου ή την cougar με το χτισμένο πρόσωπο, το γούνινο γιλέκο, το βάινιλ φλοράλ κολάν και το 12ποντο λευκό μποτάκι με τις δεκάδες κολημμένες μικρές νεκροκεφαλές (true story) που θα χαριεντιζόταν και με τις κολώνες αν μπορούσε να εξασφαλίσει μια θέση στο “φροντ ρόου” (…). Ήταν λες και όλα αυτά που βλέπεις κατά καιρούς στις βιτρίνες και αναρωτιέσαι «μα ποιος τα αγοράζει;», είχαν επιτεθεί με τη βία σε σώματα γυναικών με τερματικό God Complex, τα είχαν κυριεύσει και τα έκαναν να παρελαύνουν ειρωνικά μπροστά σου με ύφος ΕΛΕΓΕΣ ΚΑΤΙ; Το οποίο τουλάχιστον θα σήμαινε πως δεν τα είχαν επιλέξει οι ίδιες και ο κόσμος είναι ένα καλύτερο μέρος. Bazinga.

Δεν έχω πρόβλημα με το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του, ούτε με τι τον κάνει να νιώθει ευτυχισμένος. Και αν αναγνώρισες κάπου στους παραπάνω τον εαυτό σου, θυμήσου το αρχικό disclaimer, πες ένα «γίνε πρώτα άνθρωπος κουκλίτσα μου που έχεις και άποψη» και αγνόησέ με. Κι εγώ μαζί σου. Μετά από 3 χρόνια στον χώρο της δημοσιογραφίας, και ειδικά του lifestyle, θα έλεγα ψέματα αν το έπαιζα αθώα και συγκλονισμένη από όλα αυτά που είδα εκείνο το Σαββατόβραδο. Δηλαδή, αλίμονο, στην ίδια Αθήνα των 400 ατόμων που γνωριζόμαστε, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλοι μεταξύ μας, σε αυτή ζω. Το τεράστιο πρόβλημά μου όμως, αυτό που μου γυρίζει τα μάτια ανάποδα και με κάνει να θέλω να πιάσω αυτά τα άτομα από το μαλλί και να τα κοπανήσω στο πάτωμα (και είμαι ένας εκνευριστικά ήρεμος άνθρωπος) είναι το δήθεν. Τα άλμπουμ με τις 3.000 φωτογραφίες που ανεβαίνουν την επόμενη αυτών των events στο facebook, στα οποία βλέπεις σχεδόν πάντα τον ίδιο κόσμο, και τα οποία φωνάζουν «περνάμεεεεε τέεεεελειααααα!!!111!» και σε κάνουν να νιώθεις λίγο loser που μένεις σπίτι. Και θες να πας μια φορά, να δεις τι χάνεις επιτέλους τόσο καιρό. Και πας. Και από την πρώτη ώρα, το μόνο που θέλεις είναι να γυρίσεις σπίτι σου, να βγάλεις τον σκύλο σου βόλτα να χέσει το μισό τετράγωνο, να βάλεις την τρύπια φόρμα και το ξεχειλωμένο τισέρτ, να χωθείς κάτω από την κουβέρτα στον καναπέ μαζί με τον φίλο σου και να δεις την Οικογένεια Ενεχυροδανειστών στο History Channel, στο καπάκι τους Εξωγήινους της Αρχαιότητας και τελικά να μας πάρει ο ύπνος κατά τη 1 παρά. Τόσο lame ναι, αλλά τόσο γαμημένα τέλειο.

*ΤΙ ΦΑΣΗ αυτή με τις φωτογραφικές ρε κορίτσια; Πρέπει να είδα περισσότερες επαγγελματικές Cannon και Nikon από ότι είχα δει 5 χρόνια στα μαθήματα φωτογραφίας στη σχολή. Κάθε Γλυκούλααα είχε και από μία σούπερ κάμερα να κρέμεται δίπλα στην Marc by Marc Jacobs της, την οποία σήκωνε ανά 5 λεπτά και τράβαγε μανιωδώς τα πάντα. Αλλά τα πάντα. Επίσης, οι γλυκούλες, έσπρωχναν όποιον βρισκόταν στο 1 μέτρο γύρω τους για να μην χάσουν το σωστό κάδρο. Ήρεμα, Χέλμουτ. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που ο χώρος της φωτογραφίας στην Ελλάδα έχει αποκτήσει τόσο φανατικούς οπαδούς ή να πηγαίνω σε κάθε μία και να την ρωτάω τους 5 αγαπημένους της φωτογράφους και ποια τεχνοτροπία θεωρεί κορυφαία. Λίγο μαλάκας ώρες ώρες – είμαι ναι, τι τα θες.

******** Η Νάγια Κωστιάνη είναι δημοσιογράφος και εδώ στο Fashionism γράφει την αυστηρά προσωπική της γνώμη