There are no ordinary cats

Η στιγμή να ειπωθεί η ιστορία μιας συγγραφέα που μπήκε σε avant garde λογοτεχνικούς κύκλους, πειραματίστηκε σεξουαλικά, υπήρξε θέμα εκμετάλλευσης και καταπιέστηκε σε σχέσεις, προτάθηκε για Nobel, περιόδευσε ως ηθοποιός και όλα αυτά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα μοιάζει ιδανική: η Sidonie-Gabrielle Colette σκανδάλισε την εποχή της όντας μια γυναίκα που προσπαθούσε να ζήσει τη ζωή της ελεύθερη μέσα σε έναν κόσμο που δεν ευνοούσε την ελευθερία όταν αυτή ήταν αιτούμενο των γυναικών, κάνοντας μια ζωή το λιγότερο αμφιλεγόμενη όχι μόνο για τότε, αλλά και για τώρα.

Δυστυχώς και για τώρα, δηλαδή.

Δεν θέλω να γράψω πολλά για τη ζωή της για να μη σποϊλάρω την ταινία που βγαίνει στις 11 Οκτωβρίου στα σινεμά, για αυτό θα περιορίσω τις αναφορές μου στο κομμάτι “μόδα” (η οποία ανακάλυψα ότι αποδίδεται ιδανικά στην ταινία, πράγμα αναμενόμενο βέβαια δεν είναι τίποτα ερασιτέχνες στο Χόλιγουντ) και τη σημειολογία της, που ήταν βέβαια και αυτή μια μικρή πράξη επανάστασης για την εποχή. H εμφάνιση της Colette πειραματιζόταν με το ανδρόγυνο λουκ ως μήνυμα αμφισεξουαλικότητας αλλά και με ό,τι θεωρείτο προκλητικό για την εποχή, το ντύσιμο ας πούμε της “εξώλης και προώλης θεατρίνας” με τα αέρινα υφάσματα που άφηναν να φαίνεται δέρμα σε ανεπίτρεπτα σημεία. Ο τρόπος που αξιοποιούσε τα ρούχα αντανακλούσε την αταίριαστη με τα δεδομένα της εποχής προσωπικότητά της και την πρωτοπορία που έφερε το lifestyle της που ποτέ δεν λύγισε από την κοινωνική πίεση και ποτέ δεν συμβιβάστηκε. Μποέμ, ηδονιστική και “γυναικοκεντρική” (οραματιζόταν ένα σινεμά του οποίου οι θεατές θα ήταν κυρίως γυναίκες και παιδιά, και δευτερευόντως άντρες και έγραφε έχοντας πάντα στο μυαλό της τη γυναικεία οπτική και τη γυναίκα αναγνώστρια), η Colette στάθηκε πάντα απέναντι από τις συμβάσεις με αρωγό στη στάση της αυτή την εμφάνισή της.

Και την αγάπη της στις γάτες, που για εκείνη αντιπροσώπευαν την ελευθερία και την αντισυμβατικότητα.

Για την ταινία με την Keira Knightley, η ενδυματολόγος Andrea Flesch μελέτησε τόσο πολύ το αντικείμενό της (με έμφαση στην εποχή και τους ζωγραφικούς της πίνακες) που χρησιμοποίησε ακόμα και αυθεντικά υφάσματα “του τότε” (τα οποία αναζήτησε ανά τον κόσμο!), ξαναφτιάχνοντας από την αρχή πανομοιότυπα κοστούμια. Το αραχνοϋφαντο φόρεμα που θα δεις παρακάτω σε φωτογραφία και θα απολαύσεις στη σκηνή του χορού και το κίτρινο φόρεμα στην αρχή ήταν από τα πιο δύσκολα ενδυματολογικά στοιχήματα, που κερδήθηκαν μεν, όχι χωρίς ατέλειες δε γιατί η Flesch “αποζητούσε τα λάθη, ήθελε το κάθε κομμάτι να φαίνεται σαν η ηρωίδα να είχε στα αλήθεια ζήσει μέσα του”.

**** Ααααα μην ξεχάσω, θα κληρώσω πέντε (5) διπλές προσκλήσεις για την προβολή της ταινίας,
την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου στο ODEON STARCITY στις 20.00,
επειδή έτσι είμαι εγώ, ΣΙΝΕΦΙΛ.
Γράψτε comment και mail, και θα ενημερωθείτε την Τρίτη το βράδυ!