Το κορίτσι εκεί πάνω

Σήμερα είπαμε γεια σε ένα από τα πιο ωραία κορίτσια της πόλης και όλη την ώρα σκεφτόμουν το αγοράκι στο κλιπ του Everybody Hurts που χτυπάει ρυθμικά με το χέρι το κεφάλι του μην μπορώντας να χωρέσει κάπου το you die, you turn to dust. You die, you turn to dust.

Πριν λίγο καιρό ένας φίλος απευθυνόμενος σε όσους του ευχήθηκαν για τα γενέθλιά του στο φέισμπουκ έλεγε “ευχαριστώ, ελπίζω το τέλος να είναι σύντομο και απότομο” και μου ήρθε να του γράψω ένα κουνήσου από τη θέση σου ή κανα παρεμφερές αστειάκι, για να ξορκίσω φυσικά τις σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν το έκανα γιατί, ναι μεν είναι πολύ δύσκολο, αλλά καμιά φορά τα καταφέρνω και πράττω σαν να μην είμαι εγώ και οι δικές μου σκέψεις το κέντρο του κόσμου.

Αναρωτιέστε τώρα μήπως δεν είχε άδικο ο φίλος.

Τελευταία έχω ακούσει παραπάνω από το κανονικό (δηλαδή αυτό που θεωρούσα εγώ κανονικό πριν με προλάβει η ζωή) τα “να είσαι δυνατή” και “ξεκουράστηκε/ησύχασε, το δύσκολο είναι για αυτούς που μένουν”. Δεν πειράζει που είναι δύσκολο για αυτούς που μένουν, γιατί αυτοί που μένουν έχουν χρόνο, γιατί αυτοί που μένουν θα πονάνε αλλά μια μέρα
μέσα στον άπλετο χρόνο τους
θα πάνε σε μια ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα και κάτω από τον ήλιο, ή σε ένα μεγάλο φεστιβάλ με ένα πλαστικό ποτήρι μπίρας στο χέρι και για μια στιγμή
μέσα στον άπλετο χρόνο τους
θα ξεχαστούν στα αλήθεια και για μια στιγμή
μέ-σα-στον-ά-πλε-το-χρό-νο-τους
θα το πιστέψουν ότι μπορεί όντως να νιώσουν καλύτερα στο μέλλον, και πιθανότατα θα νιώσουν, θα νιώθουν καλύτερα ακόμα και όταν θα θυμούνται αυτόν που έφυγε τόσο έντονα σαν να είναι τώρα εδώ, γιατί αυτό κάνει ο άπλετος χρόνος.
Θα μου πεις “ε, μια στιγμή είναι αυτό, το είπες και μόνη σου” θα σου πω, μα δεν έχουμε τίποτα άλλο.

… Και από την άλλη, η θεωρία του άπλετου χρόνου δεν ισχύει για τους γονείς.

Αυτά τα 2 χρόνια με τις απανωτές αναχωρήσεις πιέζομαι να αναθεωρήσω τις θεολογικές και υπαρξιακές μου πεποιθήσεις, γιατί την ανυπαρξία ξαφνικά δεν την βρίσκω ικανοποιητική εξήγηση. Ούτε τον πόνο. Ούτε την τυχαιότητα/την απουσία σκοπού, ούτε τη σοκαριστική αναλογία σε απώλειες νότητας και ομορφιάς, ούτε τον ξαφνικό τρόμο για οτιδήποτε που στην πορεία γίνεται καταιγιστικός  – δηλαδή όταν για παράδειγμα κάποιος δικός μου πάει ένα ταξίδι, ακόμα και μικρό, ή όταν έχει έναν επίμονο πονοκέφαλο. Τον φόβο διαδέχεται η κατάσταση κατά την οποία κοιτάζω το ταβάνι, αυτοχαστουκίζομαι γιατί δεν γλεντάω τη ζωή και επαναλαμβάνω το μάντρα γιατί δεν εκτιμάς τη ζωή, πρέπει να εκτιμάς τη ζωή, εκτίμα τη ζωή ΤΩΡΑ ε κτί μα, ενώ εμμονικά σκέφτομαι πόσο αξέχαστες να είναι οι συντεταγμένες της στιγμής που μαθαίνεις ένα κακό νέο, το πού το πότε το με ποιον, πόσο αδιανόητα να υπέφερε τα καλοκαιρινά βράδια με τα τζιτζίκια ο άρρωστος, μήπως ένιωθε και μια ικμάδα ανακούφισης, πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να συμφιλιωθώ καθόλου και παλεύω να το καταφέρω, ή τι εικόνες να περνούσαν προς το τέλος από τα μισάνοιχτα μάτια του μπαμπά μου στην εντατική, πριν τέσσερις μήνες.

Και φίλε, καταλαβαίνω ότι το κάνω για να το συνηθίσω, σαν άσκηση.

Σήμερα παιδιά είπαμε γεια στο πιο όμορφο κορίτσι. Το μαλλιά της έμοιαζαν με της Laura Davis, που τη βρήκα καθώς έψαχνα για κανα βιβλίο για το καλοκαίρι και έπεσα πάνω στην αυτοβιοραφία της The Girl In The Back. Η Laura έπαιζε ντραμς για τον Bowie και τους Blondie, αλλά, φαντάσου, το κορίτσι που του είπαμε σήμερα γεια ήταν ακόμα πιο κουλ.