στρίτγουάιζ

Στο ίντερνετ το ένα φέρνει το άλλο μέχρι να βρεθείς σε κάποια μαύρη τρύπα που ρουφάει και εσένα και τον χρόνο σου, και η πρώτη μαύρη τρύπα για το 2022 είναι αυτή που με έριξε στο event photography και το street style photography. Για να είναι σωστή η μαύρη τρύπα, πρέπει φυσικά να ξεκινήσει από μια σοβαροφανή (ή και αληθινά σοβαρή, αλλά τα αποφεύγω αυτά!) αναζήτηση, έτσι και εγώ ξεκίνησα να ψάχνω τη θεματολογία αγγλόφωνων γυναικείων sites και περιοδικών προσπαθώντας να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να έχουν τόσο μεγάλες ποιοτικές διαφορές από τα αντίστοιχα ελληνικά. Φυσικά έπεσα πάνω σε εκπληκτικά κείμενα τα οποία είτε διάβασα είτε έσωσα για να διαβάσω αργότερα – τα ενδιαφέροντα των συντακτριών κυμαίνονταν από άρθρα με επίκεντρο την πανδημία (πώς ο covid επηρέασε τη σχέση των γυναικών με το αλκοόλ, πώς γυναίκες εικαστικοί μετέβαλαν τη θεματολογία τους στα χρόνια των lockdowns, πανδημία και αισθητική χειρουργική, τι θα σημαίνει η πανδημία για το μέλλον της αρχιτεκτονικής, και, φυσικά, πολλά thinkpieces για την πανδημία και την ενδοοικογενειακή βία) μέχρι πολύ αστείες και έξυπνες κακές κριτικές για ταινίες και σειρές (συμπέρανα πως μάλλον εδώ δεν υπάρχει η μάστιγα/τροχοπέδη του pr), άρθρα για σχέσεις και dating, τρομερά καλογραμμένα και σοφιστικέ όμως, ή κείμενα που σημειολογούσαν περί μόδας και ποπ κουλτούρας (key word “σημειολογούσαν”, δεν μιλάμε για κανα δυο γραπτά έτσι για να βγει λίγη ύλη, ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ CONTENT ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ).

Καθώς η μια απογοήτευση διαδεχόταν την άλλη και η σύγκριση είχε ήδη αποβεί τόσο μοιραία που άρχισα να νοσταλγώ τα μπλογκς, με μόλις δύο κλικς, όχι παραπάνω, η ποιότητα του google search άρχισε να πέφτει θα έλεγε κανείς (ΕΓΩ ΟΧΙ, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ) και έφτασα (πάλι) στο Στυλ Καραντίνας Της Irina Shayk: συνειδητοποίησα λοιπόν ότι ακόμα και στις λήψεις celebrities στον δρόμο, στις πόζες σε πάρτυ, πρεμιέρες και κόκκινα χαλιά, η διαφορά μεταξύ διεθνών και εγχώριων φωτογραφιών ήταν χαοτική. Σοβαρά τώρα έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι ακόμα και κάτι παπαρατσικής λογικής στιγμιότυπα στο Λονδίνο ή στο Τόκυο ή στο Λος Άντζελες μοιάζουν με φωτογραφίες από editorials; Πώς είναι τόσο τέλειο το watchingnewyork του Johnny Cirillo και γιατί δεν έχει η Αθήνα τέτοιο;
Θα είναι το setting πιο όμορφο (είναι και άσχημούλα η Αθήνα).
Θα είναι πιο ακριβές οι φωτογραφικές μηχανές.
Θα είναι πιο ακριβή η επεξεργασία.
Θα είναι πιο ακριβά τα ρούχα των σταρζ (… χμ όχι απαραίτητα, βρήκα πολύ high street σε αυτές τις πολύ πλούσιες ξένες).
Θα είναι πιο ακριβά τα φώτα στα πάρτυ (αν μιλάμε για κοσμικές συνάξεις).
Θα είναι πιο ακριβά τα καλλυντικά.
Χίλια πράγματα (κυρίως λεφτάκια!) σκέφτηκα ως πιθανές εξηγήσεις για τις έγνοιες που μου είχε δημιουργήσει βραδιάτικα η μαύρη τρύπα στην οποία στροβιλιζόμουν με κέφι, δεκάδες φωτογραφίες από ιβεντάκια συνέκρινα στην αϋπνία μου, πολύ street style στο Golden Hall είδα γιατί (συγγνώμη το ξέρατε αυτό;) εκεί σου λέει πάνε οι διάσημες στην Αθήνα – ώρα που ποτέ δεν θα μπορέσω να πάρω πίσω, να σημειωθεί, ώρα που την κλαίω παρόλο που ήμουν σε καραντίνα και θεωρητικά μου είχε δοθεί το δώρο τού να μετράει αλλιώς ο χρόνος.

Συμπέρασμα; όλα αυτά λιγότερο ή περισσότερο ισχύουν, αλλά, έτσι πρόχειρα και σίγουρα συγκριτικά, πραγματικά οι ντόπιες σελέμπριτιζ δεν το’χουν με τα ρούχα ή/και με τις τάσεις. Ακόμα και ένα καλό κομμάτι να εντοπίσεις, θα το χαλάει το στάιλινγκ/το μαλλί/το μακιγιάζ, θα πηγαίνει δηλαδή κάτι λάθος με το γενικότερο art direction, αλλά τόσο λάθος που θα κατεδαφίζει τα πάντα γύρω.

Για το μακιγιάζ ρώτησα εκείνους που έπρεπε, makeup artists, και μου είπαν πως όντως πολύ συχνότερα το μακιγιάζ στα τοπικά ιβεντάκια μοιάζει υπερβολικό ή εν γένει αταίριαστο γιατί “πολλοί επαγγελματίες δεν έχουν αντίληψη τού τι σημαίνει μακιγιάζ και απλά τοποθετούν προϊόντα πάνω σε ένα πρόσωπο. Σίγουρα τα φτηνά καλλυντικά δεν βοηθούν, όμως όσο καλά και να είναι τα προϊόντα και τα πινέλα, αν δεν ξέρεις πως να τα διαχειριστείς δεν έχεις καλό αποτέλεσμα. Έχει να κάνει φυσικά και με την προσωπική αισθητική: από τότε που άνοιξαν όλα αυτά τα στούντιο με μαθήματα μακιγιάζ, βγήκαν χιλιάδες μακιγιέζ με λάθος attitude, κακή τεχνική και κυρίως ημιμαθείς, που δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν το σωστό ανάλογα με την περίπτωση μακιγιάζ (π.χ. το μακιγιάζ για editorial δεν είναι το ίδιο με το μακιγιάζ για ταινία, ή για στούντιο, ή για σκηνή), αλλά κυρίως να βιοποριστούν γρήγορα γιατί αυτό είναι η προτεραιότητα όλων μας. Επίσης, μια σελέμπριτι θα σου ζητήσει πράγματα τα οποία έχει ήδη στο μυαλό της και ας είναι και λάθος – βλ. θεατρικό μακιγιάζ, που έχει θέση σε συγκεκριμένη συνθήκη”.

Για τις φωτογραφίες ρώτησα εκείνους που έπρεπε, φίλους φωτογράφους οι οποίοι (αφού πιάσαμε πρώτα τον πόνο τους και αναστέναξαν ξεκαθαρίζοντας ότι “event photography δεν είναι διεκπεραίωση όπως νομίζετε, event photography μπορεί να είναι και τέχνη, event photography είναι και οι μαγικές φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη, όσο για street style, ολόκληρες προσεγγίσεις μόδας ξεκίνησαν από εκεί, από τον Bill Cunningham ως τον Sartorialist Scott Schuman όλοι κάποια στιγμή γοητευτήκαμε από το στυλ στον δρόμο“) μου είπαν εν ολίγοις ότι όπως έχουν τα πράγματα κανένα περιοδικό δεν θα επενδύσει σε έναν πραγματικά πολύ καλό φωτογράφο για να φωτογραφίζει εκδηλώσεις ή, ακόμα και με κάζουαλ “παπαρατσική” ματιά κομψούς ανθρώπους στους δρόμους της Αθήνας, γιατί πόσοι είναι οι αληθινά κομψοί άνθρωποι στην Αθήνα; Εξάλλου, το street style μπορείς ως αναγνώστης να το παρατηρήσεις καλύτερα μέσω του ξένου τύπου, στον οποίο αν είσαι αρρωστάκι με τη μόδα θα καταφύγεις έτσι και αλλιώς, αγνοώντας σχεδόν αυτομάτως τους εδώ “””αναγνωρίσιμους”””. Βαδίζοντας στον ίδιο κύκλο, ακολούθως και ο φωτογράφος δεν θα επενδύσει σε ακριβό φακό, ούτε θα ποντάρει στην εξέλιξη αυτού του είδους της φωτογραφίας γιατί δεν εμπνέεται από τα εδώ πεζοδρόμια όσο θα εμπνεόταν από τα πεζοδρόμια του Παρισιού – και τέλος πάντων κουβέντα στην κουβέντα κατέληξαν στα γνωστά, στο ότι, όσο και να το παρουσιάζει αλλιώς το λάιφστάιλ, στην πραγματικότητα η ντόπια μόδα δεν είναι καν βιοτεχνία (για βιομηχανία ούτε λόγος βέβαια!), αλλά μάλλον ανήκει στα μικρής κλίμακας “ειδικά” ενδιαφέροντα.

Πού κατέληξα; στο ότι αυτές οι παρατηρήσεις που προέκυψαν από μια νύχτα καψίματος αποτελούν μια αναλογία από κάτω προς τα πάνω, μια μεταφορά για τη μετριότητα και τον ερασιτεχνισμό για τα οποία παραπονιόμαστε όλοι όταν μιλάμε για το στάτους εγχώριων media και μόδας.

“Με τι ασχολείται η μουρλή” θα σκέφτηκες. Πράγματι. Αλλά ήμουν σε δεκαήμερη καραντίνα.


**** Για να κλείσουμε απαλά, και για να σου αφήσω μια γλυκιά γεύση μιας που δεν είναι όλα μαύρα, θα σου προτείνω δημοσιογράφους που διαβάζω και εκτιμώ: τις Αναστασία Καμβύση, Φωτεινή Σίμου, Χριστίνα Γαλανοπούλου.