The Italian Job

Νομίζω ότι περνάω τόσο “τζιν και κάτι από πάνω” περίοδο (άντε “δερματίνη και κάτι από πάνω”, άμα θέλω να βάλω τα καλά μου) που όταν μιλάω για κολεξιόν είναι σαν να σας κοροϊδεύω, αλλά το χούι, το χούι, βλέπετε, φεύγει τελευταίο λένε. Για τον λόγο αυτό το φάσιονιζμ πήγε μέχρι Μιλάνο σπαταλώντας bandwith και αγάπησε, πρώτον και κύριον, τα Fendi παρόλο που είναι όλα κλειστά στον λαιμό (προσωπικό κόλλημα: ακόμα και ένα κασκόλ το καταχείμωνο μού είναι αποπνικτικό). Οι διαφανείς πλισέ φούστες και το στενό πάνω μέρος συνδυασμένο σωστά με πιασμένο μαλλί (το μακρύ μαλλί θα παραήταν φλύαρο) ήταν σέξι με έναν συντηρητικό τρόπο,

… δηλαδή ό,τι δεν ήταν τα Versace: μαξιμαλισμός και πολύ χρώμα (ιδιαίτερη μνεία στο υπέροχο πράσινο), μίνι και σκισίματα, πλούσιες γούνες και γιακάδες, η αστική ποπ νότα μου στην ιταλική εβδομάδα μόδας.

Ανατροπάρα και τέσσερα μίνιμαλ σύνολα Roberto Cavalli, τα πιο “ώριμα” που μου έχουν αρέσει ως τώρα. Το animal print υπάρχει αλλά με έναν πιο ψιθυριστό lo-fi τρόπο, και εκτός από τις στενές σέξι γραμμές με φούστες μέχρι κάτω από το γόνατο είπα να βάλω εδώ και ένα κοστούμι που εννοείται ότι σε άσπρο δεν θα το φορούσα, αλλά φανταστείτε το σε μαύρο! Γενικά, χαμηλών τόνων τα αγαπημένα μου φετινά looks, σαν κάποιος να σκέφτηκε ότι το πολύ εξωστρεφές ιταλικό στυλ, το σχεδιαστικό ισοδύναμο των ελάχιστα διακριτικών Ιταλών σε διακοπές, είναι καιρός να ανατραπεί, έτσι για την έκπληξη.

Η παλέτα Max Mara είναι πάντα κλασική: καφέ, γκρι, μαύρα, άσπρα, τα βασικά που λέμε. Σε αυτή την απλότητα, που μου εγγυάται την ασφάλεια που πάντα ψάχνω σαν να μην ήταν πολύ εδώ ο μπαμπάς όταν ήμουν μικρή, προσθέστε τους 80s ώμους, τα 80s παντελόνια και την επιστροφή της φούστας πάνω από παντελόνι των 90s.

Θέλω να ζευγαρώσω τα τρία looks Prada με τα τρία looks Bottega Veneta, έτσι ώστε να παντρέψουμε τα σέξι στελέχη επιτυχημένων εταιρειών σε έναν κόσμο με ιδανικό (σκοτεινό) dress code με τους post apocalyptic γκοθάδες με τα oversized παπούτσια κάποιοι εκ των οποίων μοιάζουν να βγήκαν από ένα Game Of Thrones τοποθετημένο στο (σκοτεινό) μέλλον.

Πώς διάολο δείχνουν τόσα looks κάθε φορά οι Dolce & Gabbana, τι έμπνευση είναι αυτή, μα ξυπνάνε και κοιμούνται με μαύρες δαντέλες και μπροκάρ στο μυαλό; Σύνολα για τρεις συλλογές έχουν ετοιμάσει πάλι, με μεγάλη έμφαση στα κοστούμια αυτή τη φορά – εκτός από το ανδρόγυνο, φυσικά, θα βρείτε και το πάντα θηλυκό μεσογειακό moodboard της σέξι καθολικιάς αλλά και πολλά μοναρχικά μπαρόκ υφάσματα.

Όταν η πασαρέλα Gucci δεν με μπερδεύει με τον μαξιμαλισμό της και μου δείχνει κατανοητούς δανδήδες με πείθει – όταν ο οίκος Moschino μου δείχνει λαμέ party dresses με μαλλί Dalida με πείθει – όταν κάποιος (εν προκειμένω Philosophy di Lorenzo Serafini) συνδυάζει κόκκινο με μοβ ή ροζ και μάλιστα μπερδεύοντας τις υφές, πάλι με πείθει. Και, εντάξει, η λευκή ολόσωμη ρετροφουτουριστική φόρμα Jil Sander, μια επαλήθευση του πώς φαντάζονταν το μέλλον στα 80s , πώς να μη με πείθει.