Someday we’re gonna live in Paris

Υπάρχει ρε παιδιά τίποτα καλύτερο από το Παρίσι για τη μόδα; είναι σαν το Bacon Mashroom Melt των Wendy’s για το μπέργκερ, σαν τις λονδρέζικες παμπ για το πρωινό (σλουρπ) σαν τις ψαροταβέρνες του Αιγαίου για το ψάρι (duh) – προφανώς κάποιος πεινάει αλλά τέλος πάντων νομίζω το πιάνουμε.

Στο Παρίσι το πράγμα και φέτος ήταν ευχάριστο. Ο Yohji Yamamoto έφτιαξε μια από τις πιο “εμπορικές” συλλογές του (μέχρι και εγώ που το κεφάλι μου είναι ποντικίσιο και δεν μου πάνε τα oversized βρήκα ρούχα που #φόραγα) – φυσικά είναι κατάμαυρη σαν τις ψυχές μας, με πτυχές και ασυμμετρίες που όμως είναι δυναμικές, και όχι θηλυκές. Πρακτικά ρούχα (και πολύ κοντά στο να φορεθούν κανονικότατα) έδειξε και ο Thom Browne: αν ξεπεράσεις την τονισμένη περιφέρεια (του άρεσαν προφανώς οι ξύλινοι ή μεταλλικοι κορσέδες της Αναγέννησης, αλλά πέρνα μια βολτίτσα από Μεσόγειο Thom, και θα τα βρούμε) έχεις σχεδόν μια εσάνς σέξι βιβλιοθηκάριου (φαντάσου τα ρούχα με άλλο μακιγιάζ, μαλλί και παπούτσι. Εεεεεε;). Από γούνες και παλτό, θα πας Givenchy,  αλλά μετά θα δεις και τη μάξι παγέτα και το βαθύ ντεκολτέ με τον τεράστιο φιόγκο, και θα κάνεις add to cart.

 

 

 

 

 

 

Η συλλογή Valentino ήταν χαρούμενη, σωστά; Λουλούδια, χρώματα, βολάν και αέρινα πατρόν, έκανε το φθινόπωρο περισσότερο ελαφριά άνοιξη με μια ζακετούλα από πάνω, και είχε και τις φαρδιές γραμμές (τον “σάκο”) των 60s-70s. Λίγο Ρόμι Σνάιντερ να αράζει στο γκαζόν της και να καπνίζει με ψεύτικη βλεφαρίδα κοιτώντας την πισίνα βαριεστημένα.

 

 

Άμα μετά τον Valentino βλέπεις τη συλλογή Demeulemeester (που για να κάνουμε το απαραίτητο μίνι μάθημα ιστιρίας ήταν από τους πρωτοπόρους του deconstruction και, μαζί με τους άλλους Βέλγους άλλαξε τη μόδα τη στιγμή που χρειαζόταν όσο τίποτα μια αλλαγή), η διαφορά είναι ακόμη πιο έντονη: να τώρα εγώ σκέφτομαι έναν φεμινιστικό στρατό πολεμιστριών, ντυμένο με μαύρα δερμάτινα και μπότες να παίρνει την πατριαρχία στα χέρια του και να της δείχνει αυτηνής.

Παιδιά ο Ackermann έχει βαλθεί να μου θυμίσει τα φοιτητικά μου χρόνια όπου χωρίς κανέναν λόγο (ψέματα, επειδή μου έλεγαν να σπάσει το μαύρο και εγώ τους άκουγα, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ, για ποιον λόγο, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ να σπάσει το μαύρο) είχα ξεκινήσει τα χρωματιστά καλσόν – ειδικά σε αυτό το σετάρισμα με το φούτερ, αχ, χρόνια πίσω με πάει.

 

Στην πασαρέλα Sonia Rykiel τραγούδησαν οι Bananarama, αλλά η 80s αίσθηση θα έβγαινε έτσι και αλλιώς, από τις γραμμές, τις ρίγες και τα τρουκς στα παπούτσια.

Μια ωραία πολύ βρετανική συλλογούλα στο Παρίσι ήταν του Bill Gaytten για τον John Galliano. Πολύ γκρι και υλικά από αυτά που θες να ονομάσεις “τουίντ” και “κασμίρ” ακόμα και αν δεν είσαι σίγουρος ότι είναι, απλώς επειδή ακούγονται πολύ εγγλέζικα, μαζί με διαφάνειες και πέρλες, χοντρά τακούνια και brogues. Τολμώ να πω “χαριτωμένο”!

 

Την πρώτη φορά που πήγα Λονδίνο με κομπόδεμα και γυρνούσα τις ψαγμένες μπουτίκ, όλα τα ρούχα που πραγματικά μου άρεσαν μέσα στην ψυχή μου ήταν Dries Van Noten και από τότε τον έχω στο μυαλό μου ως έναν σοφό δρυίδη της βελόνας – και Βέλγο έτσι; και τα είπαμε για την αδυναμία στη βελγική σχολή. Φέτος, σαν να μη με είχε καψουρέψει με τις γούνες, τα πούπουλα, τις κάλτσες με τα πέδιλα και τη μίξη υφών, έβαλε τα μοντέλα να περπατάνε με το Child In Time
ΑΣΕ ΜΑΣ DRIES ΠΩΡΩΣΗ

Είμαι αντικειμενική με Jacqemus; Είμαι αντικειμενική με Saint Laurent; Όχι δεν είμαι. Δεν είμαι παιδιά, γιατί αυτά είναι τα ρούχα για την αντίστοιχη ευκατάστατη Εμένα. Αυτοί οι δύο σχεδιαστές έχουν ό,τι χρειάζεται η χρωματιστή εκδοχή μου (γιατί αυτά εδώ τα μη παστέλ χρωματιστά περνάνε) και η κανονική εκδοχή μου ( = τα μαύρα σε οποιοδήποτε ύφασμα). Φέτος μου έλειψαν λίγο τα κοστούμια Saint Laurent τα οποία o Vaccarello ξέχασε γιατί ερωτεύτηκε εκ νέου το μίνι, αλλά νταξ και ποιος τα έχει όλα; Κανείς.