Need those wallpaper cuts

‘Ολο αυτό τώρα ξεκίνησε επειδή κάτι μήνες πριν βρήκα online “το σπίτι της Kate Moss” στο Architectural Digest: επειδή οι φωτογραφίες ήταν λίγες, άρχισα να ψάχνω τα “ενημερωμένα” περίπτερα για το τεύχος (ήταν καλοκαίρι, δεν είχα και δουλειά), το οποίο δεν βρήκα πουθενά σε αυτή τη μικρή γραφική γωνιά της Ευρώπης που περιστοιχίζεται από μπλε και τη λούζει ένας ήλιος καυτός (… ήταν Αύγουστος και εκτός από την Αθήνα το έψαξα και στην Τήνο, και στη Μάνη εξ’ ου και το φολκλόρ). Μετά το Μακρύ Αδυσώπητο Καλοκαίρι πέρασε, το φθινόπωρο το ξέχασα, και μόνο στο τέλος του είπα βρε λες να έχει βγει ολόκληρο το θέμα στο διαδίκτυον; Είχαν όντως ανεβεί παραπάνω φωτογραφίες, η αλήθεια είναι, αλλά όχι και άπειρες, οπότε κλικ στο κλικ τα έφερε έτσι η ζωή που έπεσα πάνω στους Claud Cecil και Hannah Cecil de Gurney.

O Claud είναι ο μπαμπάς, η Hannah η κόρη και η De Gournay η οικογενειακή επιχείρηση, γνωστή για τις ταπετσαρίες, τα υφάσματα και τα σερβίτσια της που υπερβαίνουν ό,τι προσδοκία είχες ποτέ για “πιατικά” ή “διακόσμηση τοίχων”. Σχέδια, τεχνοτροπίες, λεπτομέρειες και τεχνίτες κάνουν το κάθε κομμάτι “έργο τέχνης, από αυτά που μετά από χρόνια θα αναζητούν οι συλλέκτες σε δημοπρασίες”. Τα περίτεχνα μοτίβα καθιστούν σχεδόν αδύνατη την αντιγραφή, και φιλοσοφία πίσω από το design είναι ότι κάποιος, επιτέλους, θα πρέπει να αγνοήσει την τάση για μινιμαλισμό. Εδώ θα βρεις πληθωρικότητα, πατίνα χρόνου (τα πολύ “μοντέρνα” και “καινούργια” πράγματα δεν ασκούν και τρομερή γοητεία στους de Gurney) και ιστορικότητα που τιμά το παρελθόν χωρίς να είναι παρελθοντολαγνεία.

(Επίσης, αν είσαι άνθρωπος δικός μου, εδώ θα κολλήσεις μέχρι να θυμηθείς ότι το εξώφυλλο του Curtains είναι σαν να έχεις ζουμάρει σε ένα παλιό φθαρμένο σχέδιο De Gournay, που έχει πιει πολύ καπνό και έχει μυρίσει πολύ κονιάκ.)

Με πολλούς έχει συνεργαστεί ο οίκος, πιο πρόσφατη εκ των οποίων η Kate, που σχεδίασε μαζί τους ανεμώνες (σύμβολο τύχης) για την ταπετσαρία του μπάνιου της στο Λονδίνο.

 

Άλλες γνωστές συνεργασίες ήταν αυτή με τον οίκο Dior…

 

 

… και εκείνη με τον οίκο Chanel.

 

Εκείνο όμως που αξίζει να δει κανείς είναι το σπίτι της ίδιας της Hannah στο Λονδίνο, σπίτι το οποίο σκοτώνει βαθιά μέσα σου όποια αγάπη είχες ποτέ για έννοιες όπως “αφαιρετικότητα”, “λιτότητα” ή “απλότητα”. Το less is more είναι ψέμα, γιατί στην πραγματικότητα, όλοι το ξέρουμε, μόνο το more is more. Και εδώ υπάρχει πολύ από όλα: πολλή λεπτομέρεια, πολλή αφοσίωση στη σύλληψη και την εκτέλεση των σχεδίων που είναι σαν να σου λένε μια ιστορία, πολλή δέσμευση στο παραμυθένιο του πράγματος πολλή αποφασιστικότητα για το ότι η ταπετσαρία πρέπει να έχει οργανικό ρόλο στη διακόσμηση των δωματίων. Τα έπιπλα είναι σαν να βγαίνουν μέσα από τους τοίχους, τόσο πρωταγωνιστές είναι αυτές οι λεπτεπίλεπτες ζωγραφιές.

 

Από την άλλη σκέφτομαι, μην θέλετε ένα σχεδόν άδειο γκρι σπίτι τώρα που το μάτι σας είδε όλα αυτά.

 

 

 

 

 

*** το τραγούδι του τίτλου φυσικά από εδώ