(w)hole

Σημαντικό ρόλο στο ξεβλάχεμά μου των 90s έπαιξε το τότε αγόρι μου και η αυτή εδώ η συλλογή Gucci για το φθινόπωρο του 1996 – το τότε αγόρι μου γιατί ήξερε εκατό χιλιάδες πράγματα που εγώ αγνοούσα επειδή κοιμόμουν όρθια, ένα παραδόξως αρκετά ισότιμο στόρι Πυγμαλίωνα δηλαδή, και αυτή η συλλογή επειδή come on είναι γαμάτη. Τι να μη σου αρέσει, το ρέον ύφασμα στα φορέματα, το εντελώς μινιμαλιστικό Halston-ish ντιζάιν που διακόπτουν τυχαίες τρύπες και μαγικά το κάνουν δέκα φορές πιο σέξι από το αποκαλυπτικότερο μαγιό, τα κομμάτια μετάλλου αλά Elsa Peretti για το υπονοούμενο πολυτέλειας, κομιστές της πληροφορίας ότι επ, φοράς κάτι ακριβό και με γόητρο τώρα, το pin stripe ανδρόγυνο, τα κόκκινα βελούδινα αλά Stones στα 60s κοστούμια; Ολόκληρη η κολεξιόν του Tom Ford ήταν ένα μάθημα αισθητικής που ρούφηξα πρόθυμα, ως άβγαλτο κλισέ που ήμουν, ένα μάθημα που παραδιδόταν ενώ ανά στιγμές ονειροπολούσα έξω από το παράθυρο, μακριά από τον πίνακα, για το ότι μεγαλώνοντας θα γινόμουν η γυναίκα που θα κυκλοφορούσε παντού έτσι.

Επειδή ε, με τέτοιον τρόπο λειτουργεί η μνήμη, όλα αυτα τα σχέδια συνειρμικά συνδέονται με μια χωρίς προηγούμενο ανεμελιά και μια μονομανία με τα ξενύχτια – δηλαδή τα ρούχα στο μυαλό μου είναι μαεστρικά ενταγμένα ακριβώς στο πλάσιο που τους έπρεπε, μην πω το πλαίσιο στα οποία τα φαντάστηκε ο ίδιος ο Ford και φανώ υπερβολική. Μεταφέροντας ένα κλίμα ηδονισμού και πάρτι από τα 60s, τα 70s και τα κοντινά τότε γουορχολικά early 80s, στη δεκαετία του 90, ο οίκος μού έδωσε άθελά του το στάιλινγκ που θα ήθελα να έχει το nightlife μου. Σοβαρό ως αγέλαστο, σοφιστικέ, σκεπτικό, χωρίς φλυαρίες και ελαφρότητες, που όμως ήξερε να παρτάρει δίχως μέτρο (ούτε καν μπορούσε να συλλάβει τι είναι μέτρο, βασικά) γιατί έτσι είχα στο μυαλό καθώς μεγάλωνα τον μύθο Γυναίκα – έναν μύθο παιδιά στον οποίο δεν έμοιασα ποτέ καθόλου, τι σου είναι η ζωή ε;

Προς μεγάλη μου ικανοποίηση, με την κριτική μου συμφωνούσε και η Vogue που περιέγραψε τη συλλογή με την περιεκτική, απαύγασμα γλωσσικής οικονομίας θα την έλεγα, φράση “το fashion ισοδύναμο ενός one night stand στο Studio 54”, και έτσι δικαιωμένη από τη Βίβλο άρχισα να αναζητώ φτηνότερες εκδοχές του λευκού φορέματος στις αλυσίδες – μέσα μου ακόμα αναζητώ ανάλογα ρούχα πράγμα που ο ψυχολόγος θα ερμήνευε ως αναζήτηση του σαστισμένου κοριτσιού που ήμουν τότε και που ξενυχτούσε χωρίς αύριο. Ανατροπή: μάλλον δίκιο θα είχε ο ψυχολόγος. Έτσι, έχω γεμίσει με λευκά φορέματα που δεν φοριούνται συχνά, δεν μοιάζουν όσο θα έπρεπε με τη συλλογή Gucci φθινόπωρο 1996 και δεν με γυρνάνε καθόλου σε εκείνη που ήμουν τότε.