Hair. I like your hair.

Επί εποχής Myspace, όταν όλα έμοιαζαν θεσπέσια και μαγικά στα αχανή ίντερνετς, είχα γνωρίσει τον Noel, που ήταν αμερικανός και ζούσε στην Κίνα. Εγώ και ο Νόελ είχαμε ένα σπάνιο (… νόμιζα τότε) πλατωνικό thingie: μας άρεσε η ίδια μουσική, ξεχωρίζαμε τις ίδιες αξέχαστες στιγμές από ταινίες, λέγαμε και σκεφτόμασταν συχνά τα ίδια πράγματα όταν αναφερόμασταν σε κάποιο τυχαίο θέμα που, φυσικά, δεν είχαμε ξανασυζητήσει ποτέ πριν, και γενικά υπήρχε ένα μικρό μικρούλι μικροσκοπικό αδύνατο ρομάντσο που έκανε τα πάντα και γαμώ, ακόμα και τις καθημερινές.

Εγώ και ο Νόελ δεν είχαμε κάνει ποτέ τσατ, ανταλλάσσαμε μόνο μέιλ, ώσπου αποφασίσαμε να αλληλογραφούμε, με αληθινά γράμματα γιατί κρίναμε ότι αυτό ήταν το πιο ρομαντικό πράγμα που μας είχε συμβεί από καταβολής ρομαντισμού και γιατί στέλναμε πολλά κανονικά, χειροπιαστά αντικείμενα ο ένας στον άλλον: ένα flyer, ένα φύλλο, ένα τραπουλόχαρτο που βρήκαμε στον δρόμο (διάβαζα κάπου ότι μερικοί άνθρωποι δεν έχουν βρει ποτέ, αλήθεια; εμένα σαν να φυτρώνουν στα πεζοδρόμια μπροστά μου), ένα χαλικάκι, μια κάρτα που θα άρεσε στον άλλο, χάρτες, ζωγραφιές (εκείνος ήταν εικαστικός) και, γενικά, μικρομαλακίες. Τα γράμματα που έστελνα εγώ στον Νόελ και ο Νόελ σε εμένα ήταν περισσότερο ημερολόγια: ξεκινούσα να γράφω Δευτέρα και τελείωνα Κυριακή βράδυ, δίνοντας αναφορά για ό,τι συνέβαινε την εβδομάδα και στέλνοντας στην Κίνα έναν πάκο, που μπορεί και να φαινόταν, ανά στιγμές, ύποπτος. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν γράφαμε περί του thingie μας και περί των αισθημάτων που ήταν ανεπίτρεπτο να φουντώσουν γιατί εγώ έμενα στην Αθήνα ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ – έγραφα, ας πούμε, πόσο τέρας ένιωθα που σήμερα μπήκα στο μετρό βιαστικά και δεν έδωσα λεφτά στην κυρία που είναι πάντα εκεί, πως σήμερα στο μετρό έπαιζε το Moon Safari, πως είχα συναντήσει στο βαγόνι έναν φίλο που είχα να δω καιρό (… όπως καταλαβαίνεις γενικά έπαιζε πολύ μετρό, τα μισά γράμματα τα είχα γράψει σε διαδρομές), τέτοια. Εννοείται πως πάσχιζα να φανώ όσο πιο ενδιαφέρουσα μπορούσα, πράγμα που επιτύγχανα με το σωστό γράψιμο, στο οποίο είχα γίνει εξπέρ.

Ο Νόελ ήταν εκείνο το καλοκαίρι να έρθει Αθήνα, και κανόνιζε τις διακοπές του με ενθουσιασμό – εγώ, που σε ό,τι κάνω φροντίζω να έχω το ένα πόδι έξω (είναι η αρχή μου), ξύπνησα μια ωραία πρωία, είπα στον εαυτό μου “ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΡΕΞΗ ΜΩΡΗ” και δεν του ξαναέστειλα ποτέ γράμμα. Δεν εξήγησα, δεν ρώτησε, αλλά όπως είπα, ξέραμε. Στα αδύνατο ρομάντσα τα καταλαβαίνεις αυτά.

Το πρώτο πράγμα που μου είχε γράψει έβερ, ήταν κάτω από μια φωτογραφία μου στο Myspace: I like hair. I like your hair.

…..

Η έμπνευση για τα χτενίσματα της πασαρέλας Alexis Mabille είναι οι γυναίκες στους πίνακες του Modigliani, που είχαν κυματιστά μαλλιά, αλλά όχι πολύ φτιαγμένα, εξ’ ου και η μικρή καταστροφή στις άκρες, και ό,τι βλέπεις έχει βοηθηθεί από τα προϊόντα Moroccanoil – δεν ξέρω πώς τα έχω κολλήσει όλα αυτά μεταξύ τους.

 

 

Για να κάνουμε τα χτενίσματα:

1. Ξεκινάμε με νωπά μαλλιά, εφαρμόζοντας το Moroccanoil Treatment στις άκρες. 
Χωρίζουμε τα μαλλιά σε δύο μέρη και εφαρμόζουμε Moroccanoil Volumizing Mousse, 
για λεπτά μαλλιά.
2. Στεγνώνουμε τα μαλλιά με το Moroccanoil Tourmaline Ceramic Hair Dryer 
και χρησιμοποιούμε το Moroccanoil Frizz Control για να λειάνουμε άκρες 
που πετάνε.
3. Απλώνουμε Moroccanoil Heat Styling Protection ανάμεσα από όλα τα μαλλιά. 
Με το σίδερο για μπούκλες, δουλεύουμε από τη μέση των μαλλιών έως τις άκρες. 
Κοντά στα τελειώματα, γυρνάμε το σίδερο κάθετα για να αποφύγουμε τον όγκο.
4. Γυρνάμε και βουρτσίζουμε κάθε μπούκλα για πιο χαλαρή υφή. 
Με το Moroccanoil Tourmaline Ceramic Hair Dryer και μια φισούνα δίνουμε 
περισσότερο σχήμα.
5. Η εμφάνιση τελειοποιείται με το Moroccanoil Luminous Hairspray Medium Hold 
και ολοκληρώνεται με μια μικρή ποσότητα από τη Moroccanoil Molding Cream, 
για λιγότερο δομημένο τελείωμα.