Stella Does Paris

Η Στέλλα Παναγοπούλου δεν πήγε στην εβδομάδα μόδας του Παρισιού, αλλά μήπως πήγε και καμιά από αυτές εδώ γύρω που βάζουν ολούθε το hashtag #pfw;  Χο. Σίγουρα πάντως είδε πολύ περισσότερα από ότι αν έκανε ένα ταξίδι στην πόλη του φωτός για να βγάζει φωτογραφίες στους περιβόλους των catwalks. Η Στέλλα διάλεξε λεπτομερώς τις αγαπημένες της συλλογές για το Fashionism – γενικά πολύ διαφορετικές από αυτές που διάλεξα εγώ και που θα δείτε αργότερα, αλλά με σημεία σύγκλισης.  Να, πιο κάτω, στη συλλογή Balenciaga μπορείς να παίξεις “βρες ποιες φωτογραφίες έχω διαλέξει εγώ, και ποιες εκείνη”.

Η συλλογή του Rick Owens ήταν μάλλον η αγαπημένη μου συλλογή από το Παρίσι. Γενικά, επικροτώ ό,τιξεφεύγει από το κλασικό catwalk. Η συγκεκριμένη performance ήταν εντυπωσιακή (ο μόνος τρόπος να τη δεις είναιτο video, οι φωτογραφίες την αδικούν). Οι κοπέλες που χρησιμοποίησε ανήκαν σε αδελφότητες, 4 συγκεκριμένα: Momentum, Zetas, Washington Divas και Soul Steppers. Ίσως ο έντονος χορός (χρησιμοποίησαν σώμα, πρόωπο και φωνή για τη χορογραφία) να τράβηξε τελικά την προσοχή από τα ρούχα (τα όποια ήταν, για μένα, εξαιρετικά) αλλά γι αυτό δεν υπάρχουν τα  lookbooks; (για την ιστορία, ονόμασετη συλλογή “Vicious”, και το στήριξε υπέροχα).

Η συλλογή Balenciaga που λέγαμε. Όλα καλά και όλα ωραία, γεωμετρία, ωραία πατρόν, αλλά κάτι λείπει. Η τόλμη. Ο Alexander Wang δεν πήρε κανένα ρίσκο αλλά δεν πειράζει Alexander μου, γιατί μόνο 2 σεζόν είσαι στον Balenciaga, και μάλιστα μετά την ιδιοφυία Nicola Ghesquiθre (Νικολά μου κάνε κάτι για να μπορώ να σε stalkάρω). Alexander αφέσου είμαστε μαζί σου!

Όπως πάντα χρησιμοποίησε σατέν υφάσματα (στη συγκεκριμένη συλλογή πλισσαρρισμένα), διαφάνειες. Η χρωματική του παλέττα ήταν μαύρα, λευκά και μεταλλικά τα οποία ήταν στις αποχρώσεις των πολύτιμων λίθων (jewel tones όπως λέμε). Έχει δημιουργήσει μια πολύ αναγνωρίσιμη ταυτότητα (και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι). Ίσως ο μοναδικός που δουλεύει σωστά το σατέν (όπως έλεγα πάντα, αν θες να βάλεις σατεν, καν’ το όπως ο Ackermann κι αν θες να βάλεις ταφτά καν’ το όπως ο Balenciaga).

Αααα ναι, Acne. Μια καθαρότητα. Άσπρα, μαύρα, μπλε (και κόκκινα και κιτρινα), laser cut, μέχρι και ένα print! Το έριξε έξω φέτος o Jonny Johansson. Πολύ ωραίο styling, ωραία μαλλιά (καιτι ωραία μοντέλα!). Ονόμασε τη συλλογή “Till Havs”, δηλαδή “στη θάλασσα”, και έτσι δικαιολογεί τα κίτρινα, τα κόκκινα καιτα blue navy. Στο νερό έπρεπε να κάνειτο show του. Πισίνες δεν έχει το Παρίσι;

Μίνιμαλ, αρχιτεκτονικά, layered… ο Chalayan θα μπορούσε να είναι και Γιαπωνέζος (με λίγο πιο σεξυ προσανατολισμό). Το έξυπνο τρικ ομπρέλα-καπέλο, δε, θα έκαν ετην Elsa Schiaparelli να ζηλέψει. Αγαπημένο μου είναι το πρώτο outfit που δημιουργεί αυτό το εφέ με το μανίκι και την τσέπη. Θα είχα συνεχώς το χέρι στην τσέπη. Υπέροχο; Ναι!

Οι συλλογές  Chloe πάντα είχαν αυτό το Parisian Chic. Η συγκεκριμένη νομίζω πως κακώς δεν είχε όνομα “Float”. Θα μπορούσαν επίσης να κάνουν ένα εντυπωσιακό show μέσα σε νερό με τόση κίνηση στα ρούχα. Τα χρώματα βασικά, λευκό, μπεζ, μπλε και 2 prints. Λίγο plisse, λίγη δαντέλα. Ρούχα πόλης, αλλά μιας γαμάτης πόλης, του Παρισιού.

Ναι ξέρω, δεν είναι φορέσιμα, δεν μπορείς να μπεις στο μετρό με το φόρεμα-πάπλωμα, αλλά είναι Comme des Garçons. Η Rei Kawakubo μας, η Rei του λαού (όχι ακριβώς, αλλά REI). Ρούχα που χρειάζονται μελέτη στατικότητας – αν και ουσιαστικά η σχεδιάστρια δεν κάνει ρούχα, κάνει clothing installations (το κατοχυρώνω σα δόκιμο όρο). Ακολουθούν 5.000 λέξεις:

Extraterrestrial όπως πάντα τα ρούχα του Gareth Pugh. Extraterrestrial dominatrix κιόλας! Θα μπορούσε να ντύσει την Kim Basinger στη “Σεξογήινη” (τον προτιμώ από τον original τίτλο!). Latex, avant-garde headpieces, μπότες που καλύπτουν ολόκληρο το πόδι και κάποια ανάλαφρα φορέματα. Τα φοράς και ακούς Bauhaus, ακόμα κι αν επέλεξες το γαλάζιο.

Γενικά υπήρξαν και prints στησυλλογή – εμπνευσμένα από τη ζούγκλα- αλλά τα δικά μο υαγαπημένα ηταν τα μονόχρωμα, τα “σκοτείνα” για καλοκάιρι χρώματα, (blue navy, σκούροπράσινο, γκρι) και φυσικά τα διαχρονικά λευκά. Όχι ότι ο Hermes παρουσίασε κάτi πρωτοποριακό για φέτος ο οίκος (δεν τον νοιάζει και να το κάνει) αλλά αν ήμουν αηδιαστικά πλούσια και οδηγούσα μια ξύλινη βάρκα στο Βιετνάμ, Hermes θαφορούσα.

 

Το αγαπημένο μου ανδρόγυνο είναι  Maison Martin Margiela. Η συγκεκριμένη συλλογή ήταν πολύ γυναικεία για μένα, βέβαια. Είχε pinstripe κοστούμια με στοιχεία καμπαρέ (;), κορσέδες φορεμένους πάνω από office σακάκια και ανάλαφρα σιφόν φορέματα πάνω από φαρδιά παντελόνια. Φυσικά δενείναι “εύκολα” ρούχα, αλλά ποιος έχει απευθυνθεί στον Margiela για casual ρούχο;

Αχ Miyake! ΤαμοντέλαπερπατούνκαιοικερασιέςανθίζουντηνπρώτηεβδομάδατουΑπρίληστο Kyoto. Λευκά, μαύρα, κόκκινα, 3 γαλάζιακαιτέλος. Πολύπλοκαπατρόνπουβγάζουνέναφορέσιμοαποτέλεσμα (ε, Χρυσα; Ναι!).

Προς μεγάλη μου έκπληξη μου άρεσε η συλλογή Valentino. Να φταίνε οι μακρυμάνικες τουαλέτες; Το πουκάμισο-κάπα; Οι χαλαρές φόρμες; Οι γιακάδες; Αν εξαιρέσω ότι το styling μου θύμισε  Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, μου έδωσε μια ωραία αίσθησητωνόγκων και είχε φανταστικά μονόχρωμα looks (όχι πολλά, πάσχισα να βρω τα συγκεκριμένα).

Είχα πάει για συνέντευξη στην Αμβέρσα και με είχαν ρωτήσει γιατί μου αρέσει ο Dries Van Noten. Τι γιατί; Γιατί είναι φανταστικός. Κάνει φορέσιμα ρούχα, που δεν τα βλέπεις να κυκλοφορούνπολύ, και είναι εξαιρετικός στο mix&match. Τα φοράς και είσαι απευθείας cool. Είναι σαν να μην προσπάθησες πολύ για να είσαι τόσο άνετη. Σε αυτή τη συλλογή χρησιμοποίησε χρυσό με τρόπο φορέσιμο μέχρι και στον Εθνικό κήπο για να ταίσεις τις πάπιες και κάποια Περουβιανά μοτίβα. Βέλγοι σου λέει.

Επίσης: αυτή η φούστα Viktor & Rolf:

 

…και, μόνο και μόνο επειδή είμαστε στο Παρίσι, αυτό το κολιέ Chanel – αν και θεωρώ ότι ο οίκος Chanel έχει περάσει στο κιτς εδώ και πολλές σεζόν.

 

LAST BUT NOT LEAST: Ξέρω ότι δεν είναι συλλογή του Παρισιού, αλλά θα έπρεπε. Η κορυφαία συλλογή για φέτος, αυτή του Thom Browne. Ολόκληρη, γιατί πρέπει να τη δουν όλοι, ΟΛΟΙ!).