Guttercream

Εκ προοιμίου δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να σου αρέσουν ρούχα που φτιάχνονται από άλλα ρούχα, οπότε και τα συγκεκριμένα με σκεπτικισμό τα αντιμετώπισα με την πρώτη ματιά. Εκτιμώ δηλαδή αυτές τις προσπάθειες, αλλά τα περισσότερα δεν θα τα φορούσα. Με τη δεύτερη δε ματιά διαπίστωσα (με σκεπτικισμό που έπιανε άκρα δυσπρόσιτα πλέον) ότι και να ήθελα να τα φορέσω δεν θα μπορούσα.

Η Aki Goto κάνει trash art haute couture – ως προς τις τιμές. Τα ρούχα της υπηρετούν με προσήλωση την ιδέα της ανακυκλωμένης μόδας (φτιάχονται όλα στο χέρι, αποκλειστικά από παλιά ρούχα, ρετάλια και ευτελή υλικά), αλλά είναι πανάκριβα, γεγονός που κατά ένα μεγάλο ποσοστό (και πάντα κατά τη γνώμη μου) ακυρώνει το concept. Τα σχόλια που έχει αποσπάσει η συλλογή η οποία πωλείται από το United Bamboo είναι από περιπαικτικά και ειρωνικά μέχρι ενθουσιώδη ως προς τη σχεδίαση (τα κομμάτια χαρακτηρίστηκαν ως “τα ρούχα που χρειάζονταν για να πάει το grunge ένα βήμα παραπέρα”), αλλά εγώ να πω την αλήθεια αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι λογικό να ασπάζεσαι την ιδέα του reuse-recycle όταν είναι αδύνατο να εφαρμοστεί από ένα ευρύ καταναλωτικό κοινό λόγω των απαγορευτικών τιμών. Δηλαδή, τι νόημα θα είχε η ίδια η ανακύκλωση αν μόνο μια μικρή ελίτ μπορούσε να ανακυκλώνει; Επίσης, ευκατάστατοι άνθρωποι (… εκτός αν πρόκειται για τις αδερφές Όλσεν, ας πούμε) θα επέλεγαν ποτέ να φορέσουν τέτοια ρούχα, τα οποία στα αλήθεια, εκτός από κάποια κομμάτια, και πρακτικά να το δει κανείς, δεν είναι καθόλου βολικά για το lifestyle, τις δραστηριότητές τους ή τους κύκλους που κινούνται; Και τέλος, είναι δώρον άδωρον να εμφανίζεις ως δυσπρόσιτη πολυτέλεια την ευαισθητοποίηση απέναντι στο περιβάλλον, σχεδόν δικαιολογεί τους επανεμφανιζόμενους χλευασμούς και ενισχύει τα επιχειρήματα κατά των καλών προθέσεων της μόδας όταν εκείνη επιχειρεί να γίνει κάπως “ακτιβιστική”.

Στα περί συλλογής τώρα.

Αυτό το πουλόβερ που φτιάχτηκε από κομμάτια κασμίρ και παλιά πουκάμισα, κοστίζει 190 δολάρια.

Αυτό το unisex βαμβακερό μπλουζάκι από ανακυκλωμένα υλικά, 220 δολάρια.

Αυτό το t-shirt που φτιάχτηκε από, εχμ, ένα παλιό t-shirt κοστίζει 120 δολάρια.

Εδώ η συρραφή υφασμάτων ήταν πιο κοπιαστική – περιλάμβανε ντένιμ, ανακυλωμένα υφάσματα και ένα παλιό σακάκι Ralph Lauren – και για αυτό, το κόστος ανεβαίνει κάπως στα, εχμμμ, 480 δολάρια.

Αυτό εδώ το φόρεμα (από τα λίγα κομμάτια που φορούσα όπως είναι) κοστίζει 250 δολάρια.

Εδώ η καλλιτέχνης έχει πιάσει και πινέλο, και ως γνωστόν η τέχνη δεν αποκτιέται τσάμπα. 390 δολάρια.

Ένα παλιό σατέν φόρεμα και ανακυκλωμένο υλικό που ράφτηκαν μαζί, 180 δολάρια.

Το oversized ταγεράκι που βλέπεις αποτελείται από vintage σακάκι, φαγωμένο ανά σημεία, και φούστα Calvin Klein. 360.

Ένα παλιό κολάν American Apparel (45 δολαρίων) μπαλώθηκε και κοστίζει τώρα 100 δολάρια.

300 δολάρια για το κιμονό που φτιάχτηκε από υλικό που είχε άλλη χρήση πριν (σκέψου το φόρεμα από κουρτίνα της Βίβιαν Λι στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος).

To κομμάτι για το οποίο έχει γίνει η μεγαλύτερη συζήτηση είναι το σακάκι που βλέπεις. Αν ήμασταν δηλαδή σε πασαρέλα θα το αποκαλούσαν show stopper (αυτές τις δύσκολες τεχνικές ορολογίες τις έχω μάθει από τα νυφικά του Οίκου Forrester) και θα ήταν η ναυαρχίδα της συλλογής. Χαρτοσακούλες ράφτηκαν μαζί ή κολλήθηκαν με κόλλα. σε σημεία μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί και σελοτέιπ – για το εφέ, όχι ότι κινδυνεύεις να σου διαλυθεί, ελπίζω δηλαδή γιατί κοστίζει 480 δολάρια. Είναι unisex και oversized, δηλαδή δίνεις μεν 480 αλλά το φοράει και το αγόρι σου.

Photos: unitedbamboo, Aki Goto