11, by A Name To Come #blogovision2013

Πρέπει να ήταν το πρώτο άλμπουμ που άκουσα αυτή τη χρονιά μια κρύα νύχτα του Γενάρη με την αιθαλομίχλη να πνίγει την πόλη παρόλο που είχε 15-16 βαθμούς και δεν χρειαζόσουν καν θέρμανση αλλά οι συμπολίτες μας γνωστοί για την ψυχραιμία τους και την μετριοπαθή προσέγγιση στα πράγματα θεώρησαν ότι έπρεπε να κάψουν την κουνιστή πολυθρόνα της γιαγιάς για να ζεσταθούν. “Ya know Socrates died in the fucking gutter!” τραγουδάνε οι Parquet Courts στο opening “Master Of My Craft” και καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε θέμα.

Ενθουσιάστηκα είναι η αλήθεια, δεν ακούς πια ένα τόσο ευφορικό punk στις μέρες μας και θυμάμαι σκέφτηκα “γουάου, ένα από τα άλμπουμς της χρονιάς” αλλά ήταν πολύ νωρίς και εγώ δεν είχα ανάψει τζάκι. Περάσανε 11 μήνες από τότε αλλά ναι, είναι ένα από τα γαμημένα άλμπουμς της χρονιάς κι ας ακούγεται σαν οι τύποι να μην μπορούν να παίξουν και τόσο καλά. Ή ίσως και ακριβώς γι αυτό.

Punk είπες; Έλα μωρέ δεν είναι και punk. Και τι είναι; “Πρωτόλειο rock’ n’ roll” θα το έλεγα. Γιατί το punk τι είναι δηλαδή; Ξέρω γω είναι κάπως υπερβολικά Αμερικάνικο και πιο χαρούμενο από ότι πρέπει άσε που έχει και κάποια country στοιχεία και όπως όλοι ξέρουμε η country είναι γελοία. Και τι εξώφυλλο είναι αυτό; Δεν ξέρω τι λες αλλά για μένα το punk είναι attitude και το Light Up Gold ΕΙΝΑΙ punk, είναι σαν να πάντρεψες Pavement με Modern Lovers με κουμπάρο τους Suicide και αν ήμουν πιτσιρικάς και τα mp3 λειώνανε θα το είχα λειώσει.