Παρισάκι 2

Στο πολυαναμενόμενο δεύτερο μέρος, έχω βαρύ πυροβολικό, δηλαδή τα ονόματα που βλέπουν κάθε πασαρέλα ως πρόκληση – θα παραμείνουν ονόματα; θα έχουν κάμψη επειδή τους προσπέρασαν οι εποχές (βλ. Gaultier); Θα έρθει ο περισσότερο χιπ πρωτοεμφανιζόμενος για να τους κλέψει θρόνους και βελούδα; Έχουν καμιά ουσιαστική σημασία όλα αυτά, αφού οίκοι με τέτοια ονόματα δεν σταματάνε να πουλάνε; Ίσως όχι, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Ξεκινάω από τα βαριά: η πασαρέλα Galliano είχε εύκολες και δύσκολες στιγμές, από τις οποίες εγώ διάλεξα τις πιο φορέσιμες. Στιγμές χρώματος σε tie dye (με φόντο μαύρο εννοείται) έσπασαν το στρυφνόν του συνολικού κόνσεπτ, που είχε και κάτι post apocalyptic και κάτι goth, οπωσδήποτε κάτι βλοσυρό και πειθαρχημένο. Δεν τα φορούσες δηλαδή τα συνολάκια στον χορό της αποφοίτησης. Άλλωστε ο Bill Gaytten έχει πει ότι δεν του αρέσουν οι σέξι υπόνοιες, και φρόντισε να είναι συνεπής μέχρι βούρδουλα σε αυτό, κρατώντας τα μοντέλα του ντυμένα από την κορυφή ως τα νύχια.

 

 

Σκούρα χρώματα είχε και ο φετινός Lanvin, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, με τον χαρωπό και κομψό τρόπο του Alber Elbaz που επινόησε γυναίκες σινάμενες κουνάμενες, αναμφίβολα με ζαρτιέρες και βινίλ εσώρουχα από μέσα, αλλά κυρίες πάνω από όλα. Στα συνολάκια που σου δείχνω εγώ αυτά ε, γιατί είχε και κάτι πιο crossover προτάσεις, όπως βραδινά φορεματάκια με brogues και τεράστια κολιέ. Αν είναι στο χέρι (και) του Alber δεν θα απαλλαγούμε ούτε φέτος από τα statement necklaces, αλλά ευτυχώς, μπορεί να βάλουμε στην εξίσωση και μερικές υπερμεγέθεις καρφίτσες-έντομα, που, για να είμαστε δίκαιοι, καιρό τις γυροφέρνουν οι γκαλερί που έχουν κοσμήματα-αντικείμενα τέχνης. Τέλος πάντων, ωραία συλλογή, μίξη υλικών, αυτά τα γαντοφορεμένα χέρια/είναι μαχαίρια (το φετίχ μου), όλα καλά.

 

Από τη χαρούμενη στην ακόμη πιο χαρούμενη συλλογή, με τους προβολείς στο χρώμα τής Miu Miu – έστω και στα αξεσουάρ για τις πιο ντροπαλές, που δεν θέλουν να εμφανιστούν απαυθείας με ροζ παλτό-πορτοκαλί γιακά-μπλε ριγέ κάλτσα, και προτιμούν να μεταβούν στο παιχνιδιάρικο, ποπ, καρτουνίστικο, πίνακα Lichtenstein κρατίδιο της Prada με αργές και συνετές κινήσεις, με βήματα γάτας, ας πούμε. Το μήκος, ωστόσο, σταθερά κάτω από το γόνατο, αυτό έχω να παρατηρήσω κορίτσια.

Να δει, δηλαδή, το Μαριονάκι τα καινούργια Nina Ricci, να έχουμε δράματα, κλεισίματα τηλεφώνων, breakdowns και μαλλιοτραβήγματα αν χάσει την υπομονή του ο οίκος Dior. Πολύ εύκολα προτείνω στα στελέχη, αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, να ρίξουν ένα τηλεφωνηματάκι, στο φιλικό στο μουλωχτό στο όμορφο, οπωσδήποτε εμπιστευτικό, και να της πουν μαφιόζικα “I’ ll make you an offer you can’t refuse”. Γιατί είναι πασιφανές ότι ΚΑΠΟΙΟΣ σχεδίασε ρούχα με τη Marion στο μυαλό του, και αψηφώντας (ή ελπίζοντας για) ένα σκάνδαλο. Τι θα γίνει; Με τι θα κάνει την εμφάνα στο κόκκινο χαλί; Θα τολμήσει να ανεξαρτητοποιηθεί από την μονοκρατορία τού new look the 10s version; Θα σπάσει το μονοπώλιο του γαλλικού σικ; Είμαι καθόλου καλά; Τι λεω;

‘Ελααααα εδώ είσαι. Από τα Rive Gauche, o YSL είχε πάντα μια πλευρά ροκ (στην πιο σύγχρονη ιστορία του εννοώ), και φέτος την έσπρωξε πιο μπροστά από ποτέ, με την ώθηση μιας χορδής που σπάει. H συλλογή είναι ένα τοτέμ στο Ζεύγος του Grunge και έχει όλα τα παραφερνάλια ενός έρωτα, μιας κατάντιας, της κατάρας, της μουσικής του Kurt που πάντα στο εξής θα είναι θανατερή, ένα ρέκβιεμ μιας ολόκληρης εποχής και ενός ανθρώπου που έγινε πολύ νωρίς το φάντασμα της εφηβείας μας. Ο Hedi Slimane απομακρύνεται από τον Yves Saint Laurent και πλησιάζει το θυμικό ανθρώπων που δεν συγκινούνται από το “κλασικό” του οίκου, είναι όμως ολοφάνερα πιο κοντά στον ίδιο. Σαν να θέλει να δηλώσει πως, αντίθετα με τον Dior ας πούμε (που μου αρέσει επειδή δεν ξεπερνάει τις αιώνιες καινοτομίες του ονόματος), ο YSL θα κάνει ό,τι θέλει ο Hedi τώρα, και όχι το αντίθετο. Τι να πω, είναι τύχη που σημειολόγησε με τα ζακάρ cardigans του Kurt, το στερεότυπο της ξεχαρβαλωμένης μαθήτριας των Hole και τις σατέν και ροζ εμμονές της “σπασμένης κούκλας” Courtney, που τους έχω έτσι και αλλιώς αδυναμία, γιατί αν είχε αποφασίσει να κόψει τον ομφάλιο λώρο με κάτι άλλο, μπορεί να είχα τεράστια ένσταση. Και ποιος σε ρώτησε μωρή, θα μου πεις. Σωστό.

Δαντέλες, λίγος μεσαίωνας-λίγα 60s, εσώκλειστη γόνος σε ακριβό κολέγιο της Ελβετίας (που μπορεί να αρχίσει τους πειραματισμούς με ψυχοτρόπα οσονούπω, αλλά είναι από αυτές που δεν τους το ‘χες), καθωσπρεπισμός ακόμα και στις διαφάνειες και μόνο ακάλυπτο στοιχείο τα πόδια συνοψίζουν τις προτάσεις του Valentino. Και πολύ χρώμα. Και πλεξούδες, μη και σου ξεφύγει το μοναστικό που ήθελαν να αντιπαραβάλλουν οι Maria Grazia Chiuri και Pierpaolo Piccioli στην κομψότητα για την μέση πλουσία με την οποία ταυτίζουν κάποιες τον Οίκο. Σοβαρό παράδειγμα ανανέωσης, αλλά με πίστη σε παλιά συμβόλαια.

Η πασαρέλα που περπάτησε η Kate Moss ήταν καλοστημένη και είχε τις δραματικές κορώνες που περιμένεις από τον Marc Jacobs, πόρτες να κλείνουν και, όπως είχα πει και εδώ, πολλές καυτές Σίρλεϊ Μακλέιν που τις έβγαλαν άρον άρον από το κρεβάτι, μισοκοιμισμένες και αχνιστές από τον ύπνο. Ο Louis Vuitton συμμερίζεται, επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, το φετινό κόλλημα του Marc με τις νυχτικές και το μπουντουάρ, και τα κορίτσια που δεν ξεβάφονται πριν κοιμηθούν και κάνουν αυτό το ανεπιτήδευτο smokey την επόμενη μέρα. Τις πιτζάμες δεν θα τις φορούσα, καθόλου δεν τις καταλαβαίνω ως τάση, αλλά πολύ καλά αντιλαμβάνομαι το αισθαντικό του εγχειρήματος –  αισθαντικό, όπως και ο δημιουργός.

 

Photos: IMAXtree