One day we’re gonna live in Paris pt I

Τα καφέ των Παρίσιων αυτού του Οκτωβρίου 2012 σημάδεψε η είδηση πως μια συλλογή του Valentino μού άρεσε τόσο. Ο Valentino (δηλαδή οι σχεδιαστές του), έχοντας στον νου του(ς) τη φετιχιστική μου σχέση με τους γιακάδες την ώρα που κρατούσε το μολύβι του, έκανε μια πασαρέλα από την οποία, ανά στιγμές, πραγματικά δυσκολεύτηκα να διαλέξω. Γιακάδες φίλες μου. Μα ένας γιακάς δεν κάνει πάντα ένα ρούχο καθωσπρέπει; Όπως ένα δικτυωτό καλσόν με στιλέτο κάνει όλες μας Λούλου στα μάτια των αγοριών (μας);

Ο Balmain φέτος έκανε τη Melanie Griffith του Εργαζόμενου Κοριτσιού γκρούπι των ZZ Top – κράτησε δηλαδή τις βάτες του power suit και μερικά “σοβαρά” καρό και στη συνέχεια εκτροχιάστηκε φτιάχνοντας ρούχα που για να δείξουν που ανήκουν στα αλήθεια θέλουν το μαλλί της πρώην συζύγου του David στο καυτό video με τη nympho. ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΟΙΑΝΟΥ DAVID;

Αν κάποιος μου περιέγραφε με λόγια, πιστά, τη συλλογή Chloé θα έλεγα “με τίποτα” (που το λέω γενικά, αλλά σπανίως για ρούχα, ειδικά άμα μόνο μου τα περιγράφουν και δεν χρειάζεται να τα πληρώσω). Βολάν, όγκοι, παλ, φαρδιές γραμμές. Παραδόξως πώς, βρήκα κάποια να μου αρέσουν. Μου έμοιαζαν με παιχνιδιάρηδες πιερότους στη Βενετία. Και ό,τι έχει πιερότους και Βενετία μού θυμίζει την Τζένη Καρέζη στο Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια. Και ό,τι έχει Τζένη μού αρέσει. Σουρεαλίστηκα.

Τι συνέβη με τα Saint Laurent; Δεν θα εξετάσω το μεγάλο πονοκεφάλιασμα που μού προκάλεσε το πώς πρέπει να αναφερόμαστε στις συλλογές του, αλλά φυσικά θα εξετάσω το κουτσομπολιό τού θέματος: H κριτικός της New York Times είπε πως τα ρούχα έμοιαζαν “αποκομμένα από τη μόδα των τελευταίων ετών”, χωρίς να έχει προσκληθεί στην επίδειξη (o Hedi Slimane την μισεί από παλιά), βλέποντας μόνο τις φωτογραφίες. Εκείνος μίλησε για το φτωχό γούστο της και την αποκάλεσε “δημοσιοσχεσίτισσα και όχι δημοσιογράφο”.  Εμένα (που επίσης την είδα από φωτογραφίες, ΧΑ, ΟΠΩΣ Η ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΩΝ ΝΥ TIMES ΔΗΛΑΔΗ!111!!!) η συλλογή μου θύμισε spaghetti western των 70s, ή τέλος πάντων τον τρόπο με τον οποίο θα γυριζόταν ένα οποιοδήποτε γουέστερν στη δεκαετία του 70. Δηλαδή, πώς μερικές σειρές εποχής στα 80s είχαν κοστούμια με λίγη βάτα και μαλλί τεράστιο σαν της Τζόαν Κόλινς, γιατί ναι μεν ήταν εποχής αλλά δεν ήθελαν να παραβλέψουν και τη μόδα που μεσουρανούσε κατά τα γυρίσματα; Αλλά εδώ το λέω για καλό. Επιπλέον, είδα στα Saint Laurent τα καλύτερα παντελόνια μέχρι τώρα, σε οποιαδήποτε Εβδομάδα Μόδας. Αυτές τις κάπες να μην είχε. Έχουν καμιά πρακτικότητα οι κάπες;

Τα Alexander McQueen δεν είναι για να φοριούνται όλα. Είναι και για να παραμυθιάζεται το μάτι σου ότι βλέπεις και λίγο από δρώμενο, λίγο από το ρούχο ως οντότητα που δεν χρειάζεται τον άνθρωπο από μέσα. Επίσης, έχω ξαναπεί, δεν είναι πολύ του γούστου μου η Sarah Burton. Παρόλα αυτά, βρήκα μερικά που θα τα φορούσα. Δηλαδή, θα έκανα το λιγότερο βαρετό και προβελπόμενο red carpet με αυτά. Ελπίζω κάποια να τα τολμήσει στα Όσκαρ. Ή ρε παιδί μου ας τα βάλει η Katy Perry, και ας τα κάνει και cartoon chic.

Rochas=μεγάλες, μακριές φούστες. Μεγάλες φούστες=ξύρισμα ποδιού μη πιεστικό. Μεγάλες φούστες=κάλυψη περιφέρειας. Και αυτά από μόνα τους είναι μεγάλα προτερήματα. Γενικά, εντρυφώ τελευταία στο πόσο βολικές είναι οι μεγάλες φούστες. Είχε και μια pencil (ωραιότατη), είχε και αυτό το σαντούκ που λέει και η μάνα που το βαρέθηκε η ψυχή μου από τα τρίσβαθα φέτος. Έτσι είναι και η ζωή. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

Η γκοθιά του Παρισιού των υπονόμων έρχεται από τον Gareth Pugh. Έρεβος, μοχθηρία, νοσηρό μακιγιάζ (και το βδελυρός μου αρέσει αλλά δεν έχει κάπου να το κολλήσω ρε γαμώτο), σαν να έχεις μέσα στα λούκια του φορέματος άπαντα Σίλβια Πλαθ ή ένα ipod γεμάτο Ian Curtis, ή σαν να ζεις σε έναν πύργο και να τρέφεσαι με κόκκινο κρασί ξερωγώ. Σαν μεσαίωνας αλλά στο διαστημικό μέλλον. Αν με πιάνεις. Που νομίζω με πιάνεις. Μου άρεσε πολύ.

John Galliano με έμπνευση από Ιαπωνία. Με στρώματα και σχήματα σε ένα χλιαρό, όχι φανατικό οριγκάμι που μμμμμδεν, δεν, μερικά που τονιζόταν η μέση τα συγχώρεσα κάπως, κάτι παλτό ωραία είχε. O Bill Gaytten, δεν είναι Galliano, με σιγουριά. Δεν θέλω να λέω άσχημα πράγματα για ό,τι φέρει το όνομα Galliano.

Πανέξυπνο συνδυασμό εμπριμέ βρήκα αυτόν του Jean Charles de Castelbajac, θα τον δοκιμάσω και στο σπίτι. Πολύ ωραία λεπτομέρεια βρήκα και αυτά τα μανίκια στο φόρεμα, και το μαύρο που δεν το πιστεύει και πολύ που είναι μαύρο. Νομίζω εύκολο να αντιγραφούν από αλυσίδες (… και άρα να αποκτηθούν από εμάς), και δεν θέλουν και τίποτα μάστορες της βελόνας, τι λες. Και η μαμά μου που λέει ο λόγος τα αντιγράφει.

… Άσε που μου άρεσε και ένα Elie Saab. Τι με διαβάζεις, κλείσε το tab σου λέω.

Photos: GETTY images, IMAXtree

Ο τίτλος από εδώ