Camp new

Μαζί με το “τι να κάνεις με την τέχνη αν εκτιμάς τις προθέσεις της αλλά δεν σε συγκινεί” με απασχολεί αρκετά τελευταία και η ταυτότητα στη δημιουργία, κατά πόσο είναι συνυπεύθυνη για το αν σου “μιλάει” ένα δημιουργικό προϊόν. Εγώ νομίζω πολύ – μου συμβαίνει με το στιλιστικό χνάρι του Γιώργου Λάνθιμου σε ό,τι και να κάνει, από ταινίες μέχρι καμπάνιες και editorials (βλ. και εδώ), μου συμβαίνει με τη μοναδική περσόνα της Lana Del Rey, μου συμβαίνει με εκείνους τους φωτογράφους που εισήγαγαν μια παρακμιακή σλάκερ γοητεία στα 90s (Larry Clark, Nan Goldin), μου συμβαίνει με μουσική και με μόδα, σε σημείο που φτάνω να αγαπήσω το προϊόν επειδή προέρχεται από έναν δημιουργό με πολύ αναγνωρίσιμη ταυτότητα – ακόμα και αν καμιά φορά είναι μέτριο ή συζητήσιμης ποιότητας: θεωρώ ότι σε αυτή την εποχή της επανάληψης, της στείρας μίμησης και της ανέμπνευστης κλοπής έχει αξία το να είναι κάτι μόνο δικό σου.

Αυτό μου συμβαίνει και με τον Harmony Korine, παιδί της αισθητικής αυτής των 90s, σεναριογράφο του Kids και του Spring Breakers το οποίο και σκηνοθέτησε – νομίζω πως ό,τι και να κάνει καταλαβαίνω πού θέλει να το πάει και τι έχει στο μυαλό του, ακόμα και όταν βάζει τρία κορίτσια με ροζ full face να χορεύουν με Britney Spears σε ένα άρρωστο, ανησυχητικό ηλιοβασίλεμα. Στον Korine εμπιστεύθηκε ο οίκος Gucci την καμπάνια για την Cruise Collection του 2020, και όπως φαίνεται τον άφησε να φέρει τα ρούχα στα μέτρα του και να δώσει την εντελώς ιδιοσυγκρασιακή του ερμηνεία στο art direction. Οικοδεσπότης ενός πάρτυ βγαλμένο από τα late 70s όπως τα είδαν, από κάποια απόσταση, τα 90s και τοποθετημένο μέσα στη μετάφραση που έκαναν (και πάλι) τα 90s στην εποχή του σκανδαλώδους ηδονισμού των early 80s, o Korine βάζει τη Sienna Miller, τον Gucci Mand και τον Iggy Pop να πηγαινοέρχονται σε μια γιορτή που σε κάποιες λήψεις είναι στο ζενίθ του κεφιού και σε άλλες δείχνει να πεθαίνει σιγά σιγά, και όλα αυτά με χρώματα αλλά χωρίς πολλή χαρά, σαν μια δυσοίωνη μάζωξη έτοιμη να ξεφύγει προς υπερβολές και καταχρήσεις.

Οι φωτογραφίες θα σας θυμίσουν Sorrentino και Grande Belezza αλλά στο λιγότερο ιταλικό (δηλαδή φελινικό), παρόλο που location ήταν μια ιταλική βίλα: κάπως σαν να έχει μπλεχτεί το Μαϊάμι με τη Ρώμη, με μια απόχρωση αδιόρατης γκροτέσκ και camp απειλής.