Είμαι που λες στη Φωκίωνος Νέγρη και αγκομαχώ να σμπρώξω ένα καρότσι κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στις σακούλες σκουπιδιών με επιδεξιότητα που θα ζήλευε και cross country σκιέρ, και, ξαφνικά, το μάτι μου γυαλίζει όπως του Σκρουτζ Μακ Ντακ όταν πετυχαίνει δολάριο στη βρωμιάρα άσφαλτο. Στο συνοικιακό μαγαζί που καλείται People έχω βρει τη θεϊκή πλατφόρμα, που όχι καρότσι, ούτε γόπα τσιγάρου στο πάτωμα δεν μπορείς να μετακινήσεις φορώντας τη, αλλά ό,τι χάνει σε πρακτικότητα το αναπληρώνει σε ομορφιά, και τσουλώντας πέρα-δώθε το μωρό που αρχίζει να τρέμει το σαγόνι του επικίνδυνα, πιο πολύ και από το δικό μου όταν πήρα δώρο εκείνο το Westwood που ζαχάρωνα από το internet και δεν είχα μία, δαγκώνομαι και σκέφτομαι, για-τίιιιιι; Θα τη φοράω στο σπίτι, εδώ η Ανίτα Ναθαναήλ κάνει swiffer με το μαγιό. Και τώρα που στα γράφω αυτά είμαι να πηγαίνω να τη δοκιμάζω, αλλά φοβάμαι μη χάσω το κέντρο βάρους με το μάρσιπο και σαβουρδιαστούμε μωρό και μάνα και καταλαβαίνεις Jeffrey Campbell, διστάζω. Ωστόσο:
O Jeffrey Campbell βάζει παπούτσια ακόμα και σε όσες έως τώρα κυκλοφορούσαν ξιπόλυτες στα trailer parks, όπως μαρτυρά το lookbook του, και, προφανώς, πρεσβεύει με μάτι γλαρό ότι αυτές τις πλατφόρμες θα φορούσαν τα καλοκαίρια οι ηρωίδες του Winter’s Bone και τα πανέμορφα κορίτσια στα έλη των παρασκευαστηρίων meth. Και κάποιος που γοητεύεται τόσο πολύ από την παρακμή της αμερικανικής ενδοχώρας ώστε να θυσιάσει το γκλάμουρ της μόδας υπέρ μιας πιο χρωματιστής απεικόνισής της, είναι φίλος μου. Και αυτουνού.
Y.Γ. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και δες τίτλους που έχει δώσει στα πατούμενα.
Photos: jeffreycampbellshoes.com
1 Comment