With a vengeance

Μπορεί η Cara Delevingne να πουλήσει χιόνι σε Εσκιμώους; Μήπως το scrunchie ήταν ένα μια χαρά πρακτικό αξεσουάρ πριν το ευτελίσει με μια της φράση η Κάρι Μπράντσο; Και γιατί να αισθανθεί την ανάγκη δηλαδή να το χλευάσει με τέτοια μήνι, μια χαρά μας είχε βολέψει όταν το συνδυάζαμε με καρό πουκάμισα και μπότες και άμα το βαριόμασταν το περνούσαμε στον καρπό, και εκείνο καθόταν εκεί, σε ετοιμότητα, ως πιστός φίλος έτοιμος να ξαναχρησιμοποιηθεί όταν το χρειαζόσουν. Τι το έκανε δηλαδή το scrunchie μικροαστικό και το εξοβέλισε από το παρόν των αξεσουάρ (γιατί όπως βλέπεις, το μέλλον είναι χαιρέκακα απρόβλεπτο, μουαχαχα). Μπορεί να ήταν που αψήφισε την αφαίρεση που ταυτίζεται με το να είσαι κομψός – γιατί αφαιρετικό δεν το έλεγες όσο καλές και αν ήταν οι προθέσεις με τις οποίες το προσέγγιζες, είχε σούρες, είχε μικροβολάν, είχε λούκια, έβγαινε σε βελούδο, έβγαινε σε σατέν είχε χάντρες/πούλιες/πέρλες/φτερά/χρυσές κλωστές/δαντέλες/την Άρτα/τα Γιάννενα/both. Το θέμα είναι ότι, το 2013, σαν την Νύφη της Ούμα, το scrunchie βγαίνει από την απομόνωση με ένα γιαταγάνι ΝΑ και ετοιμάζεται να πάρει ρεβάνς: με πολεμικές ιαχές ανεβοκατεβαίνει την πασαρέλα και χωρίς κανένα μίνιμαλ πρόσχημα.

Θα το φορέσεις; Θα είναι My Crazy Scrunchie σαν της Cara ή από τη λαϊκή (εμένα σίγουρα το β); Θα δικαιώσεις τη μαμά σου που το φοράει ακόμα (αν και της είπες όχι, εκτός όταν κάνει δουλειές στο σπίτι); Είναι το scrunchie τόσο προχώ και φασονφόργουρντ που κινδυνεύει να μη γίνει κατανοητό και να θεωρηθεί βδελυρό και κατάπτυστο (ξύπνησα λίγο πομπώδης σήμερα); Μήπως είναι ένας τρόπος να διακωμωδήσεις τις επιταγές της μόδας, ενίοτε καταπιεστικής, και για αυτό επαναστατική ειρωνεία εκ των έσω; Θέλει τόλμη ή χιούμορ; Και, κυρίως, πώς αποδίδεται στα ελληνικά;