Philgood

Όταν η καινούργια χρονιά μπαίνει με τρόπο τέτοιο που αν ήσουν η Ρένα Βλαχοπούλου θα έδενες με λουρί δίπλα σου τη Σαπφώ Νοταρά, ακόμα και για να πεταχτείς ως το περίπτερο, και αν ήσουν ο Γιάννης Ιωαννίδης όχι σακάκι δεν θα άλλαζες, ούτε θέση παρκαρίσματος, οφείλεις να της βγάλεις γλώσσα με κάτι γλυκερό.

Το ξόρκι στην ερεβώδη αρχή του 2012 είναι τα Philosophy, η εκδοχή της Alberta Ferretti για τα bubblegum 60s, αυτά τα πριν τον βροχερό υπαρξισμό, τα μαύρα ζιβάγκο και την τζαζ στα υπόγεια, αυτά με τις συνεκδοχές ποδήλατο με δύο σέλες (ή φυστικί βέσπα) – ήλιος ντάλα – μπαλόνια δεμένα στο τιμόνι, και ένας κύριος που βγαίνει από το ανθοπωλείο του κρατώντας ένα μπουκέτο, δεν σε προλαβαίνει και κουνάει το κεφάλι με ύφος “αχχχχχ την τρελούτσικη”. Λίγο Αλικάκι δηλαδή.

Αυτό θέλω, λίγο Αλικάκι ρε παιδί μου – και καταλαβαίνεις ότι το πράγμα είναι σοβαρό, γιατί εγώ ήμουνα πάντα team Τζένη, φυσικά. Τα Philosophy, για να ξαναγυρίσουμε, ήταν για το φθινόπωρο, αλλά τώρα που θέλω να σκέφτομαι ότι ο χειμώνας φεύγει και έρχεται άνοιξη (διότι το διαπίστωσες, μεγαλώνει και η μέρα) έρχονται κουτί. Κάπρι, μίνι, σορτς από τα παιχνιδιάρικα και αυτά τα υφάσματα τα μαλακά που μυρίζουν μανούλα, σε τόσο παλ που αν είσαι λίγο ρεαλιστής σου έρχεται να ουρλιάξεις τραβώντας μαλλί, αλλά άαααμα το ζητάει ο οργανισμός σου λίγο πατ-πατ σου φαίνεται όαση. Και εκείνο το άσπρο καλσονάκι, το ζηλευτό; Στα κιλά της αρρώστιας το φοράω άμα λάχει, αχά.

Photos: elleuk.com