ΑλεΑλεχάντρο

Έπεσα πάνω στον Alejandro Escamilla σερφάροντας τα ιντερνέτς, και ήταν από τις περιπτώσεις “ανακάλυψης” στις οποίες επανερχόμουν αραιά και πού, για να δω τι κάνουν.  Κατάγεται από το Quebec, μεγάλωσε δηλαδή ήσυχα στον Καναδά και επαγγέλεται Fashion & Art photography  – ή «ταλαντούχος φωτογράφος». Δεν είμαι και ειδήμων, αλλά πολλή ηρεμία και νηφαλιότητα μού αποπνέουν και  οι φωτογραφίες του. Αυτό που τον παρακίνησε να ασχοληθεί με την φωτογραφία είναι η υπόσχεση τού time machine που αιωρείται πάνω από τις εικόνες, όπως  λιτά δήλωσε σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του (η οποία περιοριζόταν σε μονολεκτικές απαντήσεις). Στα πορτρέτα που έχει κάνει επιλέγει να απαθανατίσει τους ανθρώπους σε στιγμές καθημερινές και απλές (πολύ χαρακτηριστικές οι “τριπλέτες” συναισθημάτων) ενώ “οι μόδες” του είναι και αυτές ατμοσφαιρικές και μίνιμαλ, περισσότερο υπέρ της αθωότητας παρά της επιθετικής σεξουαλικότητας. Πηγές έμπνευσής του οι φίλοι, η μουσική, τα βιβλία, οι αναμνήσεις, τα όνειρα – “εξαρτάται τη μέρα” θα έλεγε ο ίδιος – και οι αγαπημένοι του φωτογράφοι, Μanuel Αlvarez Βravo, Ηelmut Νewton, Shomei Tamatsu, Tomaso Sartori, Brassai.

Ο Escamilla έχει φωτογραφίσει για Τους Πολύ Γνωστούς  (Dazed and Confused, Elemento, Conde Nast, Harpers Bazaar, En Route, Sputnik) αλλά τα photosets της Jessica Paré, εκείνα που δεν θυμίζουν καθόλου τη γυναίκα του Ντον Ντρέιπερ, είναι τα αγαπημένα μου. Και πείτε φίλοι φωτογράφοι που διαβάζετε, ποιος μπορεί να μου πετύχει επιτέλους αυτόν τον χοντρό κόκκο να μου φύγει το κόλλημα:

 

 

 

 

 

 

 

 

Mε ένα customer portfolio αξιοζήλευτο και έναν διαφορετικό αέρα στις περιηγήσεις του στη διαφήμιση, ο Alejandro είχε πελάτες από τους δύσκoλους. Pepsi, Chivas Regal, Brystol-Myers Squibb, Oakley, Seagram’s, Martell, Ogilvy & Mather, Lancome, Estee Lauder, Bacardi, Monster & Monster, Frank & Oak, τον εμπιστεύτηκαν και στο αποτέλεσμα των εμπορικών του συνεργασιών αυτό που μπορείς και πάλι να δεις είναι πόσο “μαλακός” και αμβλύς είναι στην προσέγγισή του. Πρόσεξε επίσης, πώς φωτίζει το περιβάλλον για να φανεί επίσης χαμηλότονο το προϊόν.

 

 

 

Μπορεί να ισχύει το ότι “There are no bad pictures; that’s just the way your face looks sometimes “, του Λίνκολν, μπορεί και όχι – ισχύει βέβαια πάντα ότι κάποιες εικόνες αρέσουν πάντα περισσότερο από άλλες, και αυτό είναι η μόνη απάντηση που μπορώ να βρω στην τυχόν ερώτησή σου “γιατί τον Escamilla”. E, και ότι σε αυτή τη φάση μου αρέσει όλα να είναι απλά.