Shot it till his fingers bled

Ο κανονικός στίχος έλεγε “played it till my fingers bled” και ήταν από το Summer of 69 – ο Bryan Adams αναφερόταν στην κιθάρα που γρατζουνούσε στην βεράντα του ως έφηβος, μεταξύ των φιλιών του κοριτσιού του, στην καλοκαιρινή αμερικανική επαρχία. Όλη η εικονοποιία του ήταν ταμάμ για να γεννήσει την αδυναμία που διαρκεί ως τώρα, αν και βοηθάει το ότι είναι ξερωγώ 50+ και δείχνει μικρότερος από εμένα στις κακές μου μέρες. Φαίνεται όμως ότι ο Bryan, που τον έχω συνδέσει με ένα από τα πρώτα μου αγόρια (αχ, το Summer of 69 και το Heaven, γιατί τόσο cheesy δεν γίνεσαι ξαφνικά, το καλλιεργείς από τα μικράτα σου), εκτός από την κιθάρα παίζει το ίδιο καλά στα δάκτυλα και τη φωτογραφική μηχανή.

Η μαμά του, μια συναυλία των Beach Boys, το κορίτσι του στην μπανιέρα, ένα πάρκινγκ, τυχαίοι τοίχοι στον δρόμο και γενικά η θεματική όλων όσων έχουμε instagram ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΑΜΕ ήταν οι πρώτες του απόπειρες, που τις έκανε ως παιδί. Μετά, όντας πια μουσικός σε περιοδεία, αποφάσισε να απαθανατίζει τις στιγμές που ζούσε on the road με μια Polaroid SX-70 στην αρχή, μια Canon AE-1 αργότερα. Ήταν ακόμα στη φάση τού χόμπι.

Μέχρι που:

ερωτεύτηκε.

Μια Rolleiflex της δεκαετίας του ’50, με φακό Zeiss. Δεν ξέρω τι είναι αυτά, αλλά ξέρω, όπως και εκείνος που έγραψε το Standin’ on your mama’s porch, you told me that you’d wait forever, ότι ένας έρωτας μπορεί να σε σπρώξει σε μυστήρια σοκάκια. H φωτογραφία δεν ήταν πια χόμπι, και η κουζίνα του σπιτιού στο Λονδίνο δεν ήταν πια κουζίνα, αλλά σκοτεινός θάλαμος. Τα τελευταία 12 χρόνια φωτογραφίζει συνεχώς, από τη Βασίλισσα (… λήψη για την οποία είχε στη διάθεσή του 6 λεπτά) μέχρι την Amy. Εγώ διάλεξα να σου δείξω και δικούς μου αγαπημένους.

 

“Την Amy τη συνάντησα στο Mystique, ήταν η πιο ταλαντούχα από όλες. Δυστυχώς δεν ήταν γραφτό”. Πες με τρελή πες με γραφική πες με φανατικιά, αλλά διάλεξα αυτή τη φωτογραφία, επειδή μοιάζει στα αλήθεια να κοιτάζει κάτι “πέρα”.

Ο Billy Idol φωτογραφημένος μέσα σε ένα τροχόσπιτο, ένα ποζεράδικο, ναρκισσιστικό κλισέ αυτοκαταστροφής.

Και μια που το έφερε η κουβέντα, το κορίτσι που θα γινόταν και τελικά δεν έγινε, σε μια από τις ωραιότερες, κατ’ εμέ, φωτογραφίες της.

Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένα είδος εσωτερικού αστείου να φωτογραφίζει ο Bryan Adams ροκ σταρς, ωστόσο ο Mick δεν είχε ποτέ ιδιαίτερο θέμα να “είναι ο εαυτός του” μπροστά στην κάμερα: εξάλλου, ήταν έτοιμος να κάνει τα δικά του μπροστά στον φακό ενός ανθρώπου που στη ζωή του η ζωή προηγήθηκε της φωτογραφίας.

… όπως και η Κόρη.

“Ο Morrissey ήταν ένας άνθρωπος ντροπαλός, που δεν τρελαίνεται να φωτογραφίζεται. Ωστόσο πολλοί νομίζουν ότι το να έχεις μπροστά σου κάποιον δυσεύρετο εγγυάται και μια καλή φωτογραφία – μεγάλο λάθος”.

“Όταν είδα το μούσι του Sting, ήμουν βέβαιος ότι έπρεπε να ξεκουμπώσει το πουκάμισο”. Εγώ πάλι αυτό το πολύ “σαγρέ” των φωτογραφιών Sting και Moz το έχω εμμονή. Ας μιλήσει κάποιος ειδήμων για το πώς επιτυγχάνεται.

Tilda Swinton και έχετε το ελεύθερο να παραληρήσετε – και εγώ παραληρώ λίγο με την κομψότητα της λήψης.

Παρακάμπτω τα αυτονόητα – η Kate δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να φωτογραφίζεται “από επαγγελματία” και να βγει κακή η φωτογραφία.

“Όλες οι πόζες της ήταν τέλειες. Ειλικρινά, για να πω ότι μια φωτογραφία δεν μου άρεσε, θα έπρεπε μάλλον να έχω τραβήξει ξεχνώντας να βγάλω το κάλυμμα του φακού”

Η Helena Bonham Carter, φωτογραφήθηκε, προφανώς, ως ο γλυκύτατος οικιακός εαυτός της….

… και ο Sean Penn, ως ο Sean Penn. Μια μίνι λαογραφική ανάλυση σε κινέζικα ρητά με φωτογραφίες και λέξεις, μια λεζάντα που δεν γράφτηκε ποτέ αλλά διαβάστηκε από όλους, και ο Σον στο μεταίχμιο ευφυίας, κινδύνου και κωλοχαρακτήρα.

Η Maggie Gyllenhaal, ηδυπαθής φοιτήτρια φιλολογίας κοιτάζει αυθάδικα τον Πυγμαλίωνα φάση – δεν ξέρω, αυτό μου ήρθε, μου φαίνεται δε όσο σέξι μπορεί να είναι το στερεότυπο “σεντόνι-ανακατεμένο μαλλί-περιπαιχτικό βλέμμα”. Τέλεια φωτογραφία.

Δεν νομίζω ότι άφησε τίποτα στην τύχη η Victoria εδώ – σίγουρα όχι το styling. Υπέροχο, HelmutNewtίζον θα τολμούσα να πω concept λόγω της σεξουαλικότητας που ο φωτογράφος την αναθέτη ερήμην στα πιο τυχαία “οικιακά” αντικείμενα και, ξεκάθαρα, επιχείρημα υπέρ της ποδηλασίας.

To βιβλίο του Bryan Adams Exposed είναι το πρώτο του, και μπορείς να το παραγγείλεις εδώ. Ο Bryan φωτογραφίζει ακόμα (και) με τη Rolleiflex της δεκαετίας του ’50, με τον φακό Zeiss.