Not your ordinary rock chick

Ένα πράγμα που μπορεί (αλλά μπορεί και όχι) να ειναι ενδιαφέρον να μάθεις για την Άννα, είναι πως έχει βαριά δυσλεξία. Τόσο βαριά, που την είχαν προειδοποιήσει ότι δεν θα καταφέρει να τελειώσει το σχολείο. Οι χρησμοί αυτοί δεν την εμπόδισαν να περάσει από τη Θεολογική, τη Σχολή Βακαλό (με υποτροφία), τα ΤΕΦΑΑ (με ειδικότητα στο σκι κατάβασης) και τη Σχολή Καλών Τεχνών, από όπου παίρνει πτυχίο τον Σεπτέμβριο, και η οποία μάλλον είναι η κλίση της: Μaurizio Catelan, Ξan Fabr, Κiki Smith, Bill Viola, Duchamp, Yves Klein, Franz Kline, Bruce Nauman, Goya και Jeff Koons έχουν σημασία για εκείνη –  τα υπόλοιπα ήταν περισσότερο πειραματισμοί “μιας αναποφάσιστης παιδίσκης”, παρά ΣΕΠ που είχε αποδώσει τα δέοντα.  Για να ισοπεδώσει ακόμα περισσότερο τα κλισέ που μπορεί να ακολουθούν μια εμφάνιση σαν τη δική της (το πόσο όμορφη το αφήνω να αιωρείται τόσο διακριτικά όσο ένας ελέφαντας σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο) ως παντοδύναμα στερεότυπα, η Άννα κάνει κλασικό πιάνο και σπουδές μουσικής από 7 ετών. Εκείνη βέβαια την οδήγησαν κάπου (ερμμμ, όχι όπως εμένα, εννοώ, που τόσο σολφέζ εξαντλείται στις δεύτερες τού Bohemian Rhapsody στο αυτοκίνητο, και για ακόρντα στην κιθάρα να μη συζητήσω): είναι η τραγουδίστρια των Puta Volcano, οι οποίοι βγάζουν δεύτερο δίσκο όπου να’ ναι, μετά από το πρώτο τους ΕΡ (Represent Victory Below Eye), με παραγωγό τον υποψήφιο για Grammy Chris Tsagarides (οι περγαμηνές του οποίου ισοδυναμούν με ένα σωστό namedropping που περιλαμβάνει Painkiller, Judas Priest, Tom Jones και Thin Lizzy. Δεν είναι και λίγοι.).

Η Άννα δεν έχει δίλημμα να διαλέξει μεταξύ μουσικής και εικαστικών – δεν της ζητήθηκε και ποτέ, ούτε νομίζει πως δεν μπορεί να τα συνδυάσει: εργαστήριο και studio, τα μέρη όπου νιώθει εξίσου άνετα, και το κολυμβητήριο στο Γουδί, μέχρι μουλιάσματος, ένα τρίτο. Και όσο για τα ρούχα, υπάρχει μια ελάχιστη απόσταση από το τι θέλει να φοράει μέχρι το τι φοράει: το ιδανικό στο μυαλό της είναι μια διαστάυρωση ντουλάπας Jim Morrison και Cobain, αν αυτοί οι δυο συγκατοικούσαν και αντάλλασσαν κανα ρούχο πού και πού – το οποίο φέρνει εις πέρας, νομίζω, με τα μεταχειρισμένα και παλιά κομμάτια που φοράει, την απουσία χρώματος, εκτός και αν το πεθυμήσει, ακόμα και όταν βγαίνει για δουλειές με τα πιτζαμάκια της. Μη σου πω κυρίως τότε.

Η Άννα θέλει να σου πει και τι ακούει – για μερικούς ανθρώπους (είμαι και εγώ μέσα) έχει σημασία. Την καταλαβαίνω: πέραν των Sigur Ros, της αγαπημένης της μπάντας, όταν ταλανίζεται μεταξύ μουσικής και καλών τεχνών και νικάει η μουσική είναι επειδή υπάρχουν οι Mahler, Scriabin, QOTSA, Αlice In Chains, Tom Yorke, Howling Wolf, Μάνος Χατζηδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, PJ Harvey, Nirvana, Incubus, Dave Brubeck, Eric Trufaz, Mogwai, Johnny Cash, Jeff Buckley ,Grimes και Dinah Washington.

Δερμάτινη φούστα Yesterday’s Bread, t-shirt BC by Battered Couture, σουτιέν H&M

Μπλούζα και ξύλινες πλατφόρμες της μαμάς της, σορτσάκι H&M

Τζιν σαλοπέτ Ltb Jeans, μπλούζα Zara, μπότες Doc Martens

Ψηλοκάβαλο τζιν Η&Μ, πουκάμισο vintage, καπέλο Cacharel, μπότες Doc Martens

Αν και εσύ έχεις να προτείνεις κάποιον που θέλεις να δεις στο Fashionism, μη διστάζεις – απαραίτητη προϋπόθεση να μην κάνει αγαπούλες με όλους στα σόσιαλ μίντια.

*****Τη φωτογράφιση επιμελήθηκε ο Χρήστος Σαρρής