Μια περιπέτεια, μια αγάπη μικρή

Έπρεπε να είναι μυτερό, αλλά όχι μαμαδίστικο. Έπρεπε να έχει τακούνι ψηλό, τελικά, παρόλο που είναι της μόδας και το “τακουνάκι” (αυτό που φοράνε οι μαμάδες, το, κατά κόσμον, kitten heel). Έπρεπε να είναι μαύρο ματ, γιατί, πιο ωραία και εντυπωσιακά τα χρωματιστά, αλλά για δεύτερο ζευγάρι. Και εδώ πέρα δεν είχαμε ούτε πρώτο. Έπρεπε να περπατιέται στοιχειωδώς, δηλαδή, να μπορείς να βγεις από το αυτοκίνητο, να μπεις στο μπαρ/καφέ/σινεμά/σπίτι, να βρεις να καθίσεις (εκτός από το σπίτι, που ε, μια θέση θα στην είχαν φυλαγμένη), να περιδιαβείς λίγα τετραγωνικά και να ξαναμπείς στο αμάξι χωρίς την επόμενη μέρα να έχεις κατεστραμμένα πατουσάκια. Έπρεπε να μην είναι πνιγηρό με το πέλμα, αν με νιώθεις, δηλαδή να αφήνει να φαίνονται οι απαρχές των δαχτυλακίων ποδιού, να μην έχει μεγάλη επιφάνεια μύτης. Έπρεπε η μύτη να είναι μυτερή, αλλά να μην βγαίνει πολύ μπροστά σε μήκος, όπως παλιά τα στιλέτο. Έπρεπε εκεί που εμφύονται τα δαχτυλάκια του ποδιού να έχει ένα περίεργο τετραγωνισμένο περίγραμμα. Έπρεπε να είναι λεπτοκαμωμένο. Έπρεπε να είναι λίγο ανοιχτό στο πλάι.

Δεν είμαι τρελή.

Και εσύ, που με κρίνεις από μέσα σου, το έχεις περάσει, με κάτι άλλο, με το νυφικό, με το χρώμα στον τοίχο του σαλονιού, το κυριακάτικο παστίτσιο, με το μαγιό, το μαλλί σου όταν πάντρευες τη φίλη σου. ΜΕ ΚΑΤΙ.

Το τέλειο το είχα βρει, ήταν αυτό το ζευγάρι Rupert Sanderson, ακριβώς στο νούμερό μου, σε τεράστια έκπτωση στο internet, πέρυσι τον Μάρτιο. Είχα μόλις πάρει bonus στη δουλειά.Έκανα add to basket: μια άλλη είχε υπάρξει πιιο γρήγορη, στην εκπνοή δηλαδή, με πέρασε στο add to basket, μιλάμε για δεύτερα. Ήταν το τελευταίο ζευγάρι. Ντάξει, τα έβρισκες αν ήθελες, αλλά είχαν 400 ευρώ μετά. Απλησίαστα.

Μα κοίτα.

Και μετά, έψαχνα: να, και τα Louboutin μου αρέσανε. Τα φοράει και η Kate.

Αλλά είναι το budget μου για Louboutin;

Και τα Casadei ήταν σωστά, βγαίνουν και σε χρώματα:

Αλλά ήταν το budget για Casadei;

Μετά βρήκα, στο stock του Καλογήρου, κάτι υπέροχα Gianvito Rossi, σε τιμή που φλέρταρε την τσέπη μου με αξιώσεις (να πας στο στοκ του Καλογήρου στην Πλάκα, άκου με). Αλλά ήταν φιδέ. Αν δεν έχεις μαύρο, παίρνεις φιδέ;

Όχι.

Παρόλα αυτά, κοίτα τα Rossi πόσο ωραία, ακόμα και με το πιο χαμηλό τακούνι. Κάνουν ακριβώς αυτό το τετράγωνο σχήμα που σου έλεγα, εκεί που αρχίζουν τα δαχτυλάκια.

Μετά βρήκα στο internet και κάτι Chinese Laundry πάμφθηνα, αλλά είχαν το “πρόβλημα” (το βάζω σε εισαγωγικά, αναγνώρισέ το, έχω επίγνωση της τρέλας) που σου έλεγα,ήταν λίγο χοντροκομμένα στο πλάι.

Mε αυτά και με αυτά, ήρθε ο Σεπτέμβριος (… έναρξη του θεάτρου του παραλόγου είχαμε τον Μάρτιο, υπενθυμίζω) και είχα γενέθλια. Και τότε μού ήρθε: δεν χρειαζόταν πια να τα αγοράσω εγώ!!!11!! Θα μου τα έκανε δώρο το στεφάνι μου. Και πήγα Καλογήρου, και πάλι, και κατέληξα σε αυτά τα Prada.

Την επόμενη τα φόρεσα και έκανα τη διαδρομή Όπερα (το σινεμά) – πλατεία Κοραή – Κoλοκοτρώνη – Πανεπιστημίου με τα πόδια. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως όμορφο. Θα το καταφέρω.

Photos: highsnobette, absolutely fuzzy, matchesfashion,