Sometimes the clothes

Αν και δεν πιστεύω στη φιλία (πιστεύω βέβαια ακράδαντα στην κοινή αισθητική, την καλή συγκυρία και την καλοσύνη των ξένων) πάντα νιώθω αμήχανα και στενόχωρα κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους να μην έχουν κανέναν, ούτε έναν, να τους προστατεύσει όταν εκφράζουν δημοσίως ιδέες και αντιλήψεις που τους αφήνουν έκθετους. Ας πούμε, πώς γίνεται ένας *διάσημος* να πει από τηλεοπτικό βήμα πως “το μυαλό των καθηλωμένων σε καροτσάκι ανθρώπων είναι καθηλωμένο” ή πώς γίνεται ένα άτομο που πάει στα ίδια live και τα ίδια σινεμά με εμάς να μοιράζει μέσω social media καρκίνους ή πώς γίνεται κάποιο σχετικά μορφωμένος άνδρας που ζει στο 2018 να θεωρεί πως το πόσο βαθύ είναι το ντεκολτέ μιας γυναίκας είναι όντως θέμα συζήτησης – μιας συζήτησης που πιστεύει κιόλας ότι νομιμοποιείται να κάνει.

Ξέρω τι θα πείτε.

Θα πείτε, “τι λες, πού ζεις, ο όχλος θα συμφωνήσει μαζί τους”. Ξέρω πού ζω. Και για τον όχλο ξέρω (αν και, μακροπρόθεσμα, ο όχλος που θα χειροκροτήσει τέτοια δεν είναι οι άνθρωποι που θες να τους αρέσεις, ή να σε αποδέχονται). Αναρωτιέμαι όμως για το περιβάλλον αυτών των ανθρώπων, τους συναδέλφους, τους συμπότες τους τα βράδια, τα αδέρφια τους και τα κορίτσια τους ή τα αγόρια τους. Δεν έχουν άραγε κανέναν να τους πει “μην το πεις αυτό”, “πωπω αυτό που έγραψες είναι μια ατυχής μπούρδα, πάρτο πίσω” ή “σβήστο και ζήτα συγγνώμη”;

Αυτό είναι μια φοβερή μοναξιά. Πράγμα που φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, ξεπερνώ πανεύκολα, γιατί δεν μπορείς να λυπάσαι για πολλή ώρα έναν άνθρωπο που θεωρείς, όχι εκνευριστικό πια (μεγαλώνοντας δεν μπορείς να τσαντίζεσαι το ίδιο έντονα), αλλά ανεπαρκή και ακαλλιέργητο, κάποιον που δεν είδε καν την πρόοδο και την κοινωνική εξέλιξη να τον προσπερνούν γιατί παραείχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο μικρό του μυαλό.

Για την ταμπακιέρα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν: εγώ θα δείχνω όσο δέρμα θέλω, ακόμα και αν εσένα αυτό σε ξενίζει – και έχεις κάθε δικαίωμα να σε ξενίζει, να μη σου αρέσει και να το βρίσκεις υπερβολικό, όμως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό, δεν είναι αυτή η προτεραιότητα. Η προτεραιότητα είναι να νιώθω άνετη/όμορφη/καλά με το σώμα μου εγώ. Μπορώ να πάω να διαμαρτυρηθώ για τη σεξουαλική παρενόχληση, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την άνοδο του φασισμού και για οποιοδήποτε άλλο “σοβαρό” θέμα φορώντας ένα μπικίνι ή ένα μακρύ παλτό – το ντύσιμό μου όχι απλά δεν μειώνει τον σκοπό μου, αλλά ειδικά στην περίπτωση πχ της σεξουαλικής παρενόχλησης μιλάει και αυτό μαζί μου. Το ρούχο μου δεν είναι ούτε “ναι” ούτε “όχι”, είναι απλώς ένα ρούχο που επέλεξα, ακόμα και με γνώμονα να τραβήξω την προσοχή, ακόμα και με σκοπό να κάνω σεξ ένα βράδυ. Μπορώ δε, να φορέσω το μπικίνι μου ακόμα και αν είμαι 70 ετών. Μπορώ να συνοδεύσω τους μαθητές μου στην παρέλαση ως δασκάλα φορώντας όσο κοντό μίνι θέλω: δεν με νοιάζει μήπως σκανδαλίσω τον έφηβο γιο σου, γιατί δουλειά σου είναι να μάθει ο γιος σου από μικρός πως κάθε γυναίκα φοράει ό,τι γουστάρει, και η επιλογή δεν σχετίζεται με τον ίδιο, ούτε τον αφορά, δεν ξεκινά ούτε καταλήγει σε αυτόν. Μπορώ να ανεβάσω όσες ημίγυμνες φωτογραφίες μου θέλω για likes, όσες ανεβάζουν οι μαμάδες με τα παιδιά τους, που είναι πολλές, και που πιθανότατα τις βρίσκεις όλες χαριτωμένες: δεν είσαι σε θέση να μου πεις ποια λάικς είναι τα “καλά” και ποια όχι – δεν είσαι σε θέση να αποφασίζεις ότι επιζητώ απελπισμένα την προσοχή περισσότερο από μια μαμά που φωτογραφίζει κάθε τρεις και λίγο το μωρό της. Μπορώ, μια και το έφερε η κουβέντα περί μητρότητας, να είμαι ό,τι είδος μάνας θέλω, χωρίς να εξαρτάται αυτό στο ελάχιστο από την εμφάνισή μου ή την ταυτότητα που έχουν δώσει στον ρόλο η δική σου μάνα. Μπορώ, για να το πάω και αλλού, να είμαι μονογαμική ή να έχω πολλούς συντρόφους, γιατί το σώμα μου είναι μόνο δικό μου και το διαθέτω όπως θέλω εγώ.

Αυτά. Περί παρενόχλησης τα έχουμε ξαναπεί.
Περί των υπέροχων φωτογραφιών του Helmut Newton τι να πούμε.