The only way is up

Πάντα πίστευα ότι όχι μόνο τρώγεται το ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά στον χάι τεκ φούρνο και νοστιμότερο γίνεται – και την τίμησα αυτή μου την πεποίθηση με τη στάση ζωής μου, όχι μόνο στη θεωρία.

Αλλά είπαμε να μιλήσουμε για ρούχα.

Η ανακύκλωση και η επανάχρηση στη μόδα είναι ίσως πλέον μονόδρομος που καλούμαστε να βαδίσουμε και εμείς ως καταναλωτές, και οι μεγάλες αλυσίδες και, πολλώ δε μάλλον, οι οίκοι μόδας των οποίων οι δημιουργίες είναι, υποτίθεται, κομμάτια για μια ζωή: για αυτό τα χρυσοπληρώνεις. Ακόμα όμως και τα πανάκριβα χρυσοπληρωμένα καυχήματα της ντουλάπας σου (… σίγουρα όχι μου πάντως) καμιά φορά δείχουν λίγο εκτός τάσεων, λίγο παρωχημένα ή λίγο περισσότερο μουντά, κλασικά ή βαρετά (θα τολμήσω γιατί όχι) από όσο θα ήθελες, παίρνουν τέλως πάντων μια βελτίωση, ένα ρετούς, ένα upcycling που λένε και η Miuccia Prada το έκανε.

80 Miu Miu συλλογών από τα 30s ως τα 70s συγκεντρώθηκαν από καταστήματα και vintage αγορές από όλον τον κόσμο και ανανεώθηκαν σύμφωνα με τη γνωστή αισθητική του οίκου, που ισορροπεί ανάμεσα σε twee και bubblegum αέρα, Margot Tenenbaum ή μια ηρωίδα του Wes Anderson της απόλυτης αρεσκείας σας και κάτι που θα φορούσε η Alexa Chung και είναι έτοιμα να αγοραστούν από προνομιούχους λάτρεις της μόδας που θα εκτιμήσουν την ώρα που χρειάστηκε να κολληθούν όλα αυτά τα κρυσταλλάκια, να κεντηθούν οι δαντελίτσες και να αποκτήσουν τόσο κομψές λεπτομέρειες τα, προηγουμένως σχετικά απλά, φορέματα.

Για τους πιο κάζουαλ επίδοξους αγοραστές, η Miuccia προνόησε και συνεργάστηκε με τη Levi’s, δηλαδή τα τζιν που αγαπήσαμε όταν μαθαίναμε τι είναι τζιν, δηλαδή ακριβώς τότε που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως αυτά που μας φορούσε η μάνα μας για να είμαστε άνετοι μπορούσαν να είναι και σέξι (μας το έδειξε σαφέστατα ο τύπος που βούταγε στην μπανιέρα με τα ρούχα), μετατρέποντας ντένιμ κομμάτια των 80s και 90s σε haute δημιουργήματα έτοιμα να τα αποθεώσει η Chloë Sevigny.

[Θα δευτερολογήσω εδώ για το πόσο ποτέ δεν περίμενα, όσο και αν ήταν μαθηματικά σίγουρο λόγω της ιστορίας που επαναλαμβάνεται, ότι θα ζούσα ένα revival/σχεδόν αντιγραφή μιας μόδας τόσο βασισμένης στο street style όσο τα 90s – πάρα πολλά looks έχουν αντιγραφεί με ακρίβεια από μεγάλα brands, χωρίς καν τη διάθεση για εκμοντερνισμό, ανανέωση η προσαρμογή στα 20s ως πρόσχημα: βλέπεις αυτούσια πράγματα που φόρεσες, αλλά, πόσο περίεργο, λίγο παράταιρο και (για εμένα σίγουρα) αρκετά μελαγχολικό, αποσυνδεδεμένα από την κουλτούρα που τα γέννησε και τα ανέθρεψε, μια pop culture που βιώθηκε κυρίως rock culture. Τα flannel πουκάμισα χωρίς το grunge, τα chunky boots χωρίς το clubbing, τα φαρδιά deux pieces χωρίς το old school hip hop (όχι ότι δεν υπάρχει ευτυχής συγχρονία χιπ χοπ βέβαια, βασικά ευτυχώς που υπάρχει). Η 90s μόδα εν έτει 2021 είναι μια αναβίωση μακριά από την αυθεντικότητα της κάθε υποκουλτούρας που την εξέθρεψε και, σαν ορφανό, προσπαθεί να προσκολληθεί σε κάποια από τις τωρινές υποκουλτούρες οι οποίες όμως δεν έχουν την αυτοπεποίθηση και την αυτάρκεια ενός κινήματος και δεν είναι πρόθυμες να σηκώσουν στις αδύναμες πλάτες τους και άλλον έναν βαρύ επιβάτη, δηλαδή την επανάληψη μιας μόδας επιφορτισμένης με την ευθύνη τόσων ιστορικών συνηποδηλώσεων. Και έτσι τι μένει; η νοσταλγία όσων έζησαν τον πρώτο γύρο και η ημιτελής εμπειρία όσων βλέπουν μόνο τον, αποκομμένο από την ιστορικότητα, δεύτερο]

Αυτά.