Τον άντρα τονε θέλω

Επειδή νιώθω ότι έχω παραμελήσει το αντρικό μου κοινό κάπως, και είναι άδικο, γιατί τους βλέπω να διαβάζουν φανατικά (όταν έχει διαγωνισμό), να συμμετέχουν με σχόλια και παρατηρήσεις (… όταν έχει διαγωνισμό) και γενικά να το απολαμβάνουν αυτό το site, να εκτιμούν την προσπάθεια βρε αδερφέ (όταν έχει διαγωνισμό), μάζεψα ό,τι μου άρεσε από χειμερινά, που φαντάζομαι, εκπτώσεις είναι, κάπως θα έχουν πέσει οι τιμές, και να σου πω και κάτι; Και αν δεν έχουν πέσει, κάνε μια βόλτα στη high street, οι Ισπανοί φίλοι μας έχουν προβλέψει.

Για εσένα που μεγάλωσες με την πετριά του γιάπι, ανδρώθηκες ως στέλεχος και σήμερα (που με αυτά δεν μασάνε πια τα γκομενάκια) είσαι λίγο laid back εργαζόμενος, με καλή δουλειά μεν, αλλά και αυτόματες φλύκταινες άμα ακούς “καριερίστας”, για εσένα που επενδύεις σε 12ωρα αλλά πίνεις και το ποτάκι σου ενδιάμεσα και το σπας με social media σε heavy rotation, που περνάς καλά με τους φίλους στη δουλειά, γιατί πάνω από όλα είστε δημιουργικά μυαλά, ο Armani δημιούργησε το απόλυτο preppy λουκ, φυσικά, φυσικά με τουίστ, όπως αυτό με τον όρθιο γιακά του σακακιού για παράδειγμα –  ε δεν θα σε αφήσω και να πας στη διαφημιστική σαν τον Γκόρντον Γκέκο.

Στα ίδια μουντά χρώματα γραφείου και ο Zegna, ο άρχοντας του κοστουμιού – από κοστούμια που έχω δει φορεμένα real life, μα την αλήθεια του Ermenegildo είναι από τα καλύτερα – που, αποφάσισε να κάνει τη μοντερνιά του στην πασαρέλα προτείνοντας μια πρεζούλα μιλιτέρ. Η αρβύλα και η στρατιωτική ζώνη έξω από το σακάκι – έλα τώρα, ξέρεις ότι δεν φοριέται αυτό. Το γούνινο καπέλο, αχά, στη Μόσχα, αδελφές μου.

Όσο προχωράω στον ίδιο χρωματικό καμβά, γίνομαι λίγο πιο κάζουαλ και μαζί με την αγαπημένη μου Costume National, προτείνω και εγώ πουλόβερ αντί πουκαμίσου και παλτό αντί σακακιού. Καμιά φορά, ειδικά τελευταία, η πρακτικότητα προηγείται της κοκεταρίας, νομίζω, αλλά άμα συνδυάζονται, ε, μια οπτασία.

Το καλύτερο πάντα το αφήνω για επιδόρπιο που λένε, και τίποτα καλύτερο δεν είδα φέτος σε αντρικό από τα ρούχα – και το styling, αυτό τους δίνει, γιατί εύκολα μπορείς να τα φανταστείς φορεμένα αλλιώς με τελείως άλλο αποτέλεσμα – του John Varvatos. Πρόσφατα ένας άντρας με ρώτησε με μουντρούχο ύφος και φωνή καχύποπτη, με το συνοφρύωμα να ανιχνεύεται και δια τηλεφώνου “ξέρεις εσύ ποιος είναι ο John Varvatos;” (συγγένεια με τη Sirina Productions έψαχνε, σαφώς και ξεκάθαρα, ελπίζοντας; απευχόμενος; δεν ξέρω) – και αυτό, φίλοι μου είναι που πάει στραβά με εσάς τους straight. Αυτό είναι το ντύσιμο για εσάς τους λίγο καλλιτεχνικές φύσεις, λίγο μποέμ, λίγο καιγαμώ, με τις άλλες τις δουλειές, τις kewl, όχι το tshirt της μπάντας με κάτι ό,τι να’ ναι ολούθε του, γκώσαμε, φτάνει. Να, κοίτα εδώ το μεταξύ Τομ Σόγιερ, σλάκερ και πάμπλουτου ροκστάρ, και έναν κανόνα να έχεις να πορεύεσαι: Άμα είναι καλό για τον Iggy και τον Scott Weiland είναι καλό και για εσένα.