New York City Serenade

Είπα φέτος να σας δείξω μερικούς από τους σχεδιαστές που τείνουμε να αγνοούμε στις εβδομάδες μόδας, επειδή, και λογικό, όσο μεγαλύτερο το όνομα τόσο μεγαλύτερο το ενδιαφέρον. Αυτό δεν είναι φυσικά πάντα άδικο, γιατί η καταξίωση πάντα κάπου οφείλεται, αλλά και οι νέοι σχεδιαστές να μην βρουν το κοινό τους, σε εμάς τη μικρή γωνίτσα της βαλκανικής και το ακόμα πιο ελάχιστο υποσύνολό της που διαβάζει φάσιονιζμ και δεν πρόκειται να αγοράσει couture ποτέ εκτός αν κερδίσει το πρωτοχρονιάτικο, που μας το εύχομαι;

Πρέπει, μην το συζητάτε.

Όχι ότι ο Tom Ford είναι κατηγορία “σχεδιαστής που δείχνει τα ρούχα τους στην εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης αλλά παραμένει underground”, όμως έβγαλε μια συλλογή αφιερωμένη στην Edie Sedgwick άρα είμαι υποχρεωμένη να την αναφέρω γιατί μου το υπαγορεύει το εσωτερικό μου κόλλημα με Studio 54 και Factory – και αν δεν ακούει κανείς τις φωνές στο μυαλό του, τότε τι ακούει; Ο Τομ λοιπόν σε αυτή τη συλλογή έκανε κουλ το ροζ σατέν και άγριο το μαντό σε γραμμή Α απλά προσθέτοντάς τους μαύρο καλσόν με γραμμή ΜΠΡΟΣΤΑ, smokey eyes και ξασμένο μαλλί.

Υπάρχει εκεί στις Νέες Υόρκες όπου τα φώτα σε εμπνέουν και οι δρόμοι σε κάνουν να αισθάνεσαι ολοκαίνουργιος (καλό; τώρα το σκέφτηκα, ολομόναχη) ένα brand με το ονοματάκι Area, και αυτό δεν ξέρετε τι θύμησες μου φέρνει. Αλλά μην ανησυχείτε, θα σας πω: Μου φέρνει στο μυαλό το Area της Πατριάρχου Ιωακείμ (το πρόλαβα βέβαια ως το μεταγενέστερο Antonios Markos), την πρώτη έβερ προσωπική επαφή μου με την ελληνική μόδα, μια μόδα που μπορούσε να λέει ότι έλκει τις αναφορές τις από την Ιαπωνία των 80s, μια μόδα που αυτομάτως έβαζε όσους τη φορούσαν στην ίδια υποκουλτούρα, του dance, των κλαμπς, της τέχνης, μια μόδα που σου μάθαινε το layering και προέκρινε το σοφιστικέ έναντι του σέξι. To μαύρο κοστούμι πυ βλέπεις εδώ είναι συμπτωματικά πολύ κοντά σε αυτό που περιέγραψα, αλλά εξίσου μου αρέσει το μίνι με το cropped top και τα φορέματα που κάθονται “χαμηλά” στο στήθος.
Φανταστείτε τα σύνολα χωρίς το styling με τα αλυσιδάκια, είναι τρομερά φορέσιμα.

Sies Marjan και Tibi, οάσεις μίνιμαλ, σχεδόν high street μόδας που μπορείς να αντιγράψεις και να αναπαραστήσεις ακόμα και με ρούχα που υπάρχουν ήδη στην ντουλάπα από προηγούμενες σεζόν ή δεκαετίες. Το μελιτζανί με τα cutouts ας πούμε, τα εφαρμοστά μακρυμάνικα με τη λαιμόκοψη (που δείχνουν πιο ωραία αν η ποιότητα του υφάσματος είναι καλή), τα σακάκια με βάτες (μπορεί να έχει η μαμά σου) και τα pvc παντελόνια.

Οι πιο ρομαντικές από εσάς θα εκτιμήσουν τη συλλογή Khaite γιατί συνδυάζει τους αγρούς και το φολκλόρ της εξοχής με μερικές oversized φόρμες, που είναι μια εντελώς 10s τάση. Εμένα μου αρέσει πολύ και οτιδήποτε τούλινο ή με πτυχώσεις συνδυασμένο με τζιν, οπότε βολευόμαστε όλες.

Ούτε και η Vera Wang είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, αλλά το γεγονός πως όλοι την ξέρουν από τα νυφικά και εκείνη σχεδίασε μια συλλογή γεμάτη μαύρα φορέματα με ψιλοgoth επιρροές και σκοτεινό μακιγιάζ με φτιάχνει. Οι διαφάνειες και οι λεπτομέρειες παλιομοδίτικης ζαρτιέρας ή κορσέ φορεμένες πάνω από τα ρούχα με φτιάχνουν ακόμα περισσότερο. Το γκρι ή το ελάχιστο χρώμα που σπάει το μαύρο αλλά και δεν το σπάει, με φτιάχνει κι άλλο.