8, by A Name To Come #blogovision2015

8. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell

Ποτέ δεν πίστευα ότι η μάνα μου είναι η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, για την ακρίβεια μαγείρευε πάντα χάλια.
Γενικά ποτέ δεν ειχα mother issues για λόγους που δεν είναι του παρόντος να εξηγήσουμε και ποτέ δεν ήμουν φίλος με τα συγκινητικά τραγούδια, οπότε, Χρύσα βγαίνεις.

 

[Μια δύσκολη, ή περίπλοκη, ή αμήχανη, έστω, περίπτωση ανθρώπου, μέσα στους τόσους που θα συναντήσεις στην καθόλου αρκετή ζωή σου, είναι ο άνθρωπος που δεν έχει ρόλο. Εκείνος δηλαδή που δεν μπορεί, ας πούμε, να ενδυθεί μια κυρίαρχη ιδιότητα η οποία θα διευκολύνει την πορεία του στον μάταιο τούτο, όχι από υπεροψία ή αδιαφορία, αλλά κυρίως από μια ανεπαίσθητη ανεπάρκεια. Που δεν έχει αρκετή φιλοδοξία ώστε να φορέσει το κοστούμι του Επαγγελματία, που δεν είναι αρκετά τολμηρός στο σεξ ώστε να ζήσει τη ζωή ως Εραστής, που δεν είναι αρκετά αφοσιωμένος ώστε να είναι Ο Αιώνιος Φίλος, που δεν έχει τόση ανάγκη έναν πυρήνα ώστε να γίνει Υποδειγματικός Σύζυγος και που τα αρχέγονα ένστικτα που δεν τολμά να αμφισβητήσει κανείς δεν είναι μέσα του τόσο αυταπόδεικτα ώστε να είναι Ο Γονιός.

Δεν είναι πως τέτοιοι άνθρωποι απαραιτήτως δυστυχούν: είναι πως συνήθως δεν ξέρεις τι να τους κάνεις.

Δεν φταίει κανείς, εννοείται. Είναι λογικό να μην ξέρεις τι να κάνεις κάποιον που δεν θέλει τίποτα τόσο πολύ, ούτε αυτά που του δίνεις εσύ, που λίγες φορές απολαμβάνει να είναι εκεί που είναι, ακόμα και αν είναι μαζί σου (ή ειδικά τότε) και που δεν θεωρεί κανέναν γύρω του εντελώς απαραίτητο για να πάει παρακάτω, ούτε εσένα (ή κυρίως εσένα). Είναι λογικό να μην ξέρεις τι να κάνεις κάποιον που είναι κολλημένη στο μυαλό του η ματαιότητα και καθορίζει κάπως το πώς ζει τη ζωή του.

Το να μην είσαι διατεθειμένος να κρατήσεις με νύχια και με δόντια τους ανθρώπους και τις θαλπωρές τους στην καθημερινότητά σου, ακόμα και εκείνους που αποτελούν για εσένα μια κάποια αναφορά ή είστε δεμένοι με βιολογική συνάφεια, είναι μια περίεργη μορφή ελευθερίας, κοινωνικά κατακριτέα στη δεύτερη περίπτωση, ταξινομημένη με ταμπελάκια ψυχρότητας στην πρώτη. Δεν παύει όμως να είναι μια ελευθερία, ακόμα και αν τους ανθρώπους αυτούς τους ξαναβρίσκεις χάρη σε κάποια συγκυρία, αργότερα (επειδή τίποτα δεν τελειώνει, στην πραγματικότητα, εντελώς) και πρέπει ή δεν πρέπει, να λογοδοτήσεις. Στον εαυτό σου, για αυτά που έχασες, ή φοβήθηκες, ή δεν τα έζησες ή δεν τα έφερες εις πέρας όπως περίμεναν όλοι (ή έστω αυτοί που έχουν μια κάποια σημασία) από εσένα.

Η Carrie δεν ήθελε πολύ να είναι ερωμένη, δεν ήθελε πολύ να είναι σύζυγος και δεν ήθελε πολύ να είναι μαμά. Ήταν ελάχιστα εκεί για τους “έτερους” στα δίπολα αυτά, τον εραστή, τον σύζυγο, τον γιο, αλλά, προφανώς, αρκετά για την ίδια, και, έτυχε (… αυτά δεν τα κανονίζεις), να φεύγει πριν τη χορτάσουν γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Για αυτό, το “my fading supply”, που τραγουδά ο γιος στο νεκροκρέβατό της είναι από τους καλύτερους στίχους της χρονιάς, για αυτό όσο και αν αυτό το άλμπουμ ιχνηλατεί την παιδική ηλικία κάποιου πάντα στο μυαλό μου θα μιλάει για μια γυναίκα που πρόδιδε, πρόδιδε και όλο πρόδιδε τις προσδοκίες όσων την ήθελαν εκεί, για αυτό και η στιγμή που ένας απών άνθρωπος κηρύσσει τη ματαιότητα (“we’re all gonna die”) με τον άνθρωπο που τον προτιμούσε παρόντα να βρίσκεται ακριβώς απέναντί του (και επιτέλους να κατανοεί!) σε σπάει χίλια κομμάτια, για αυτό εκείνο που με τσιμπάει, εμένα, στον δίσκο του Sufjan Stevens δεν είναι ούτε η απώλεια, ούτε η αγάπη, αλλά η μικρή σπαρακτική αμηχανία, ίσως και μια μικρή ντροπή, για εκείνον που είναι προγραμματισμένος να (τον) αγαπά αλλά προτιμά να εξαφανίζεται.

Για αυτό δεν θα μπορέσω ποτέ να ακούσω αυτόν τον δίσκο σερί ολόκληρο. Και για αυτό, αλλά και επειδή στο τέλος που όσοι έχασες ξαναγυρίζουν, τότε είναι που δεν ξέρεις πια τι να τους κάνεις.]

Στη φωτογραφία είναι μια μικρή λεπτομέρεια από την κουζίνα της μαμάς μου, δηλαδή το μέρος όπου πέρασε όλη της τη ζωή.
Οι στίχοι στα εισαγωγικα είναι από το 4th of July, που έχει για τίτλο του μια γιορτή, δηλαδή το πιο μάταιο πράγμα του κόσμου.