Αι ξινή του Μαρτίου

Επειδή, για εσένα, σίγουρα περπατώ στις μύτες πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το γκρινιάρα από το συντηρητικιά, και, ενώ το “γκρίνια” κορώνα στο κεφάλι μου το έχω, το “συντηρητικιά” το νιώθω σαν μαστίγωμα μαύρης ντροπής (not), να κοίτα, μου αρέσουν και μερικά τολμηρά μη νομίζεις. Απλώς θέλω ρε παιδί μου κάπως, έστω δύσκολα, να φοριούνται. Τον Galliano τον φορούσα εύκολα, λοιπόν. Τον όγκο των βολάν τον προτιμώ από τον hardcore 80s όγκο της βάτας της συνδυασμένης με το φαρδουλό, της σχολής ρούχο που δανείστηκα από τον μεγαλόσωμο γείτονα μια μέρα που έβρεχε και έγινα παπί.

Τα τρία αυτά Lanvin που διάλεξα (με έμφαση στο τρίτο γιατί το πρώτο έχει ξαναγίνει και το δεύτερο, άσπρος γιακάς σε μαύρο schoolgirl dress το κάνει πολύ καλύτερα η Victoria Beckham) τα φαντάζομαι να τα φοράει η Emma Stone στα επερχόμενα χαλιά και το πράγμα στο μυαλό μου στρώνει ακόμα περισσότερο. Σε αυτό το μποτάκι στη δεύτερη φωτογραφία μόνο ενίσταμαι, είναι κάτι σαν την nude γόβα πλέον.

Όπως έλεγα τις προάλλες και σε αυτό το αγόρι, τη μόδα την έμαθα με το deconstruction, και για αυτό οι Βέλγοι θα είναι πάντα συνδεδεμένοι στο μυαλό μου με το ιδεατό styling που επιδιώκαμε σε κάθε editorial τότε, mid 90s, στο ΚΛΙΚ. Πίναμε που λες νερό στο άκουσμα Margiela και Demeulemeester, ακόμα και οι σακούλες που κουβαλούσαμε πάνω-κάτω στο Κολωνάκι ελαφρύτερο μας φαινόταν με λίγη βελγική αποδόμηση στο μενού, οπότε την Ann πάντα στην καρδιά θα την έχω. Τώρα που η ολική επαναφορά της δεκαετίας εκείνης βόλεψε, η Demeulemeester επιμένει στα ίδια, μαύρα, ασύμμετρες μείξεις υφασμάτων, goth, αλλά και ένα από τα ωραιότερα και πιο ρέοντα πάνω στο σώμα φορέματα των κολεξιόν.

Πολύ ευφυές βρήκα και αυτό το Balmain (αν και γενικά Balmain δεν, αυτή τη φορά), μια ανάγλυφη μετάφραση Mary Katrantzou. Σωστά;

Ο Marc Jacobs έκανε για τον οίκο Louis Vuitton εκείνα τα περίεργα, με φούστες μέχρι τη μέση της γάμπας και από κάτω παντελόνι φαρδουλό, λίγο πάνω από τον αστράγαλο. Βλακεία μου φάνηκε, σαν μια προσπάθεια να στριμώξεις πολλά ρούχα μαζί για να τα δείξεις όλα – τα οποία βέβαια, ένα-ένα ήταν μια χαρά.

Αντιθέτως, το εμπριμέ ντε πιες και το ασημί εβαζέ φόρεμα με το σακάκι, ωραιότατα. Και όλο αυτό το ταξιδιωτικό σκηνικό, με τα τρένα, τις αποσκευές, το Orient Express remixed με 60s και πανωφόρια αλά συμμορίες της Νέας Υόρκης απολύτως του γούστου μου.

Ευχάριστη έκπληξη η συλλογή αυτή που είναι σαν να σχεδιάστηκε για παραλαβές βραβείων. Αν ξεπεράσεις την πούλια, το Swarowski και την παγιέτα και power suits σούπερ ηρωίδας βρίσκεις, και το πολύ ωραίο παντελόνι και τα μάξι με τη ζώνη (μου αρέσει πάρα πολύ η ζώνη στο μάξι, σημείωνε), και αυτό το σμαραγδί φόρεμα που προορίζω για μια Milla Jovovich, μια Evan Rachel Wood, μια από τα κορίτσια μου τέλος πάντων. Και ποτέ δεν τρελαινόμουν για τον Elie Saab, υπ’ όψιν.

Photos: fashionologie.com