Οι μικρές εκείνες ώρες της καραντίνας, όταν οι αναζητήσεις online αποκαλύπτουν πτυχές του χαρακτήρα σου που πάσχιζες να παραμείνουν άγνωστες, με έχουν οδηγήσει σε διαδικτυακά μέρη για τα οποία ντρέπομαι αλλά και σε τρομερές ανακαλύψεις (κυρίως για τατουάζ και μόδα). H Fabian Kis-Juhasz (trans designer που προτιμά προς το παρόν τις θηλυκές αντωνυμίες) γνώριζε από μικρή ότι δεν ταυτιζόταν με κάποιο από τα δύο φύλα και ότι ακριβώς για αυτό δεν είχε μέλλον στην πόλη καταγωγής της, τη Βουδαπέστη. Αμέσως μετά το σχολείο έφυγε για να σπουδάσει μόδα στο Λονδίνο, όμως ποτέ δεν έβγαλε από το μυαλό της ότι η τρανς κοινότητα της χώρας της χρειαζόταν ορατότητα – την ορατότητα που αν υπήρχε ίσως είχε επιτρέψει και στην ίδια να συνεχίσει να ζει στην Ουγγαρία – οπότε έφτιαξε το fanzine Audition, μετά την απόφαση της ουγγρικής κυβέρνησης να μην αναγνωρίσει νομικά την ταυτότητα φύλου των τρανς ατόμων. Η ιδέα για το περιοδικό ήρθε μετά τη συνάντηση της σχεδιάστριας με τη φωτογράφο Hanna Redling, που καταγράφει τη ζωή στο όριο μεταξύ φύλων στην Ουγγαρία. Στα editorials χρησιμοποιούνται τρανς άτομα ως μοντέλα και όλα τα έσοδα διατίθεται σε οργάνωση στήριξης και συμβουλευτικής για την τρανς κοινότητα στη χώρα.
Όλα αυτά θα ήταν από μόνα τους αρκετά για να διαδοθεί το όνομα της Fabian, όμως πρόκειται και για μια σχεδιάστρια με μοναδικού ύφους προσέγγιση στο ζήτημα “μόδα”, μια προσέγγιση που παρασάγγας απέχει από το μέινστριμ. Βγαλμένη από το βαθύτερο underground, η έμπνευσή της προέρχεται από τις ταινίες τρόμου (με ένα πιο freak-ish twist και όχι το τεκνικολόρ του psychobilly) και την αέρινη θηλυκότητα που συναντούσες στην ποίηση του Poe, ποτισμένη φυσικά με μπόλικο γκροτέσκ και μακάβρια νοσηρότητα. Το στοιχείο του μακάβριου, το κοινώς αποδεκτό ως “άσχημο” και το φτηνό kinky των sex shops διασταυρώνονται ιδανικά για να δώσουν τη συνέπεια που διακρίνει τις συλλογές της Fabian, όπου το πολυτελές νουάρ του Old Hollywood, τα αναγεννησιακά βολάν και ντεκολτέ και η “διαστροφή” του λάτεξ συναντιούνται ακόμα και μέσα στο ίδιο styling, ιδανικά “μια τρελή βραδιά Halloween σε ένα πικ νικ πάνω στα μνήματα ενός παλιού νεκροταφείου”
Κοινός παρονομαστής όλων η λατρεία σε οτιδήποτε γυναικείο – ακόμα και αν δεν είναι εκείνη η αναπαράσταση του γυναικείου που έρχεται συνειρμικά στο μυαλό σου: εδώ η θέαση της γυναίκας προσπάθεί να είναι απαλλαγμένη από τα lifestyle κλισέ και τις κοινωνικές επιταγές. Το ροζ και το κόκκινο των ρούχων είναι περισσότερο αιματηρά παρά κοριτσίστικα ή σέξι, το λευκό τούλι υπονοεί μια αδιόρατη απειλή και οι κορσέδες είναι ραμμένοι έτσι ώστε να εμφανίζουν το γυναικείο στήθος χαλαρό και πεσμένο, δηλαδή εντελώς αντιεμπορικό, όπως κανένας σχεδιαστής δεν θα τολμούσε – και αυτό είναι, κατά όχι και τόσο περίεργο τρόπο, η μεγαλύτερη διακήρυξη λατρείας στη θηλυκότητα.
Εξυπακούεται ότι εκείνη που θα έσπευδε να τιμήσει την αντισυμβατική σχεδιάστρια θα ήταν η Chloé Sevigny, για την οποία η ισορροπία ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια του ρούχου, την κομψότητα και το avant garde της μόδας είναι ένα γοητευτικό παιχνίδι που έχει παίξει πολλάκις – σιγά μην κώλωνε μπροστά στην ανίκητη έλξη του συγκεκριμένου camp.