Le Smoking γαμώτη μου

Η εκτόξευση του κοστουμιού στο νούμερο 1 των στιλιστικών φαντασιώσεών μου τα τελευταία χρόνια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αναρρίχηση του Robert Pattinson στις κορυφές της σινεφίλ προτίμησης, έχοντας φίλε ξεκινήσει από το Twilight. Tom Ford και Saint Laurent εφτιαχναν πάντα τα αγαπημένα μου ανδρόγυνα outfits, με τον οίκο Saint Laurent να είναι αναμενόμενα η απόλυτη αναφορά στην οποία ανατρέχουν όλοι, όχι μόνο εγώ, επειδή έτσι του πρέπει: ο Yves ήταν ο εμπνευστής του Smoking, ενός επίσημου κοστουμιού για γυναίκες, ενός ρούχου που εισέπραξε αρνητικές κριτικές κατά ριπάς όπως και σχεδόν κάθε πρωτοπορία ή ρηξικέλευθη προσέγγιση στην αρχή, ειδικά όταν αφορά την εμφάνιση. Ήταν 1966 και ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος.

Από τότε, ακόμη και όταν κόπηκε το “Yves”, δεν νοείται πασαρέλα χωρίς το ρούχο που άλλαξε και εκείνο τον ρου της μόδας, με σχέδια που αρέσουν λιγότερο ή περισσότερο, αλλά που πάντως πεισματικά θυμίζουν τι επέλεξε να φορέσει η Bianca Jagger στον γάμο της, πού είχε την αφετηρία του το “lipstick lesbian chic” των 90s και γιατί η Suzy Menkes έγραφε “a toast to Yves for Le Smoking”. Στην ξιπασμένη ανεκδοτολογία της μόδας θα μου μένει για πάντα η πόρτα που έφαγε η Nan Kempner στο νεοϋορκέζικο Le Côte Basque επειδή φορούσε κοστούμι, και η λύση που βρήκε να βγάλει το παντελόνι και να δέσει γύρω από τη μέση της το σακάκι σαν φούστα, δίνοντας το ενδυματολογικό ισοδύναμο του “ω Θεέ, πόσο μαλάκες είστε”.

2020, και ο Anthony Vaccarello βάζει τον Juergen Teller να φωτογραφίσει τις ανδρόγυνες δημιουργίες-παραλλαγές του θρυλικού ρούχου που τώρα έχει παγέτες, διαφάνειες, δέρμα και εναλλακτικό μήκος. Σημειώστε ότι έχει διαλέξει μερικά από τα αγαπημένα μου μοντέλα (μεταξύ των οποίων τις δύο Μούσες Των Πάντων), προσπεράστε ότι στην Kate έχει δώσει να φορέσει το χειρότερο (σορτσάκια; όχι φίλε μου) και δείτε.