Bad Gal Gone Baddest

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι μεγάλη τύχη ήταν που δεν είχα φέισμπουκ ή ίνσταγκραμ όταν παντρεύτηκα ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης  – τις παιδικές ασθένειες των μέσων έτσι και αλλιώς δεν τις πολυαπέφυγα όταν άνοιξα τα accounts μου, αρκετά αργότερα ως late adopter (και χαρακτηριστικά fashionably late και άλλες λέξεις στα αγγλικά): αρκετά στάτουσιζ που δεν άντεξαν στον χρόνο και προδόθηκαν από το υπερβολικά προσωπικό στοιχείο, δυο-τρία (ευτυχώς, μόνο) screenshots από τρομακτικά ενδιαφέροντες διαλόγους με τους, πραγματικά πολύ κουλ φίλους μου (καθόλου ενδιαφέροντες διάλογοι, πλέον μάλλον ιδιαίτερα άβολοι) και, ευτυχώς ελάχιστα, σεντόνια θυμού. Όλα αυτά είναι αναμενόμενα βέβαια, τα κλασικά λάθη ενός newbie ψιλοανυποψίαστου για το μέσο – φανταστείτε ότι στις πρώτες μέρες του  instagram με θυμάμαι να σκέφτομαι ενθουσιασμένη “αααα! θα κάνω ένα project όπου θα φωτογραφίζω τη μικρή με παιδικά ρούχα, τέλειο!” –  και, φίλε, το επιχείρησα για ένα διάστημα. Όπως καταλαβαίνετε όποτε το σκέφτομαι εκ των υστέρων νιώθω αυτή τη μικροανατριχίλα μικροντροπής, γιατί, ειλικρινά, προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν λόγο για να ανεβάζω φωτογραφίες του παιδιού μου αλλά πολλούς να μην το κάνω, ξεκινώντας από το ποιος μπορεί να κάνει save αυτές τις φωτογραφίες και για ποιον λόγο, περνώντας στα, πολύ πιθανά, σχόλια “πωπω τι άσχημο παιδάκι” (μη γελάτε, εδώ τα έκαναν για τα παιδιά του Ρουβά), κάνοντας μια στάση στην παραβίαση της ιδιωτικότητας ενός ανθρώπου που, όποιος και να’ναι, είναι ένας άλλος (το ότι είμαι η μάνα του δεν σημαίνει ότι έχω εξουσιοδοτηθεί να αποφασίζω για το τι θα υπάρχει αιωνίως ονλάιν εν αγνοία του, το κάνω λόγω της εξουσίας και της οικειότητας που απλόχερα παρέχει Η Οικογένεια) και φτάνοντας στην υπερηφάνεια, την οποία ναι, μπορεί εγώ να νιώθω όλη την ώρα, αλλά η οποία, κατ’ εμέ, κανέναν λόγο δεν έχει να εκφράζεται με συχνότητα και δημοσίως περισσότερο από όσο η υπερηφάνεια για έναν φίλο ή ένα προσωπικό επίτευγμα.

Όχι ότι έχω να παρουσιάσω πολλά από τα τελευταία: φίλους και επιτεύγματα εννοώ.

Τέλος,  πολύ σημαντικό είναι το λάθος μήνυμα που αποστέλλεται από εμένα με τη συχνότητα εμφάνισης του παιδιού στα σοσιαλμίντια (όχι μόνο ως φυσική παρουσία, αλλά και με τις πολλαπλές αναφορές): προσωπικά -πάντα και πρωτίστως προσωπικά – δεν νιώθω πρώτα από όλα μάνα. Ναι, έχω μια σχέση πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη και δίπλα μου ένα άτομο/απόλυτη προτεραιότητα, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο με τον οποίο διασταυρώθηκα στη ζωή μου ως τώρα, αλλά είμαι αυτή που ήμουν και πριν, πιο κουρασμένη και αναγκασμένη να διαχειριστώ τον χρόνο μου σωστότερα, αλλά απολύτως εκείνη που ήμουν και πριν. Μαζί με κάποιον άλλο, κάποιον φανταστικό τύπο, για πάντα, αλλά απολύτως εκείνη που ήμουν και πριν. Δεν με καθορίζει, πχ, περισσότερο το παιδί από όσο η δουλειά μου, για την οποία δεν γράφω συχνά. Άρα γιατί το έκανα;

Για τα likes το έκανα (το λίγο που το έκανα έτσι; δεν αυτομαστιγώνομαι κιόλας, ειδικά όταν το δω συγκριτικά), και για το διαφορετικό στάτους που αποκτάς ως κουλ/μοντέρνος/γαμάτος γονιός, για αυτό. Το παραδέχομαι, μετανοώ και προχωράμε.

Ο Ένας Λόγος που θέλω να βλέπω μάνες στην πρώτη γραμμή, είναι για να καταρρίπτουν τα στερεότυπα: μάνες με αξιοζήλευτες καριέρες, μάνες που τις απασχολεί πολύ η εμφάνισή τους, μάνες με πολλαπλούς σεξουαλικούς συντρόφους, μάνες που νιώθουν πολύ σέξι, μάνες που τρελαίνονται για τατουάζ, μάνες πορνοστάρ, μάνες που δεν τους άρεσε το σώμα τους μετά τη γέννα και έκαναν το παν για να το φτιάξουν, δεν ξέρω, ιδέες δίνω.

Στην επίδειξη μόδας εσωρούχων Savage X Fenty χθες, στην εβδομάδα της Νέας Υόρκης, η σχεδιάστρια Rihanna ανέβασε στην πασαρέλα γυναίκες όλων των φυλών και όλων των περιβόητων sizes – είχε προηγηθεί, φυσικά, μια συλλογή εξαιρετικά περιεκτική σε νούμερα, ξεκινώντας από το XS και φτάνοντας σε 3XL και 44DD σε σουτιέν. Μεταξύ των μοντέλων και δύο έγκυοι, η Slick Woods που φορούσε το πιο γυμνό κομμάτι της συλλογής και μια χορεύτρια με καθόλου ευκαταφρόνητη κοιλιά, η οποία όμως δεν την εμπόδισε να εκτελέσει μια συμβολική της γυναικείας δύναμης χορογραφία πάνω στην πασαρέλα  –  μια πασαρέλα με απλούς κα ευανάγνωστους συμβολισμούς, εκπροσώπηση και έντονο το θεατρικό στοιχείο. Μια πασαρέλα που αποτέλεσε έμπνευση μιας γυναίκας που πρώτη η ίδια έχει επανεφεύρει τον εαυτό της, αναδυόμενη από τις στάχτες μιας ιστορίας ενδοοικογενειακής βίας βορά στην κίτρινη δημοσιογραφία, μια γυναίκα που εγώ η ίδια θεωρούσα τότε “κακό παράδειγμα” για τα κορίτσια, ακριβώς επειδή το τόσο δημόσιο saga κακοποίησης μιας διάσημης γυναίκας και ο τρόπος που παρουσιαζόταν εξωράιζε υπογείως τις καταστροφικές σχέσεις.

Δεν βρίσκετε τη σύνδεση σε όλα αυτά; Αφενός ψάξτε καλύτερα, αφετέρου τα είπαμε ρε παιδιά, δικό μου είναι το σάιτ φωτιά του βάζω και το καίω άμα λάχει.