Vetements, αμάν

Εννοείται στην αρχή τσίμπησα με το ότι στην πασαρέλα χρησιμοποιήθηκαν σωσίες διάσημων – νόμισα κιόλας ότι αυτή από πάνω ήταν όντως η Kate Moss, ναι ναι για τέτοια ντροπή μιλάμε – μετά βέβαια που είδα όλη τη συλλογή είπα όχι, δεν χρειαζόταν να μου τραβήξει την προσοχή η ψεύτικη Κέιτ, τα ρούχα έφταναν.

Επειδή σπανίως ρισκάρω η ίδια με μαξιμαλιστικό styling ή δύσκολους συνδυασμούς αναστενάζω ανακουφισμένη όταν βλέπω απλότητα στην πασαρέλα (βλέπε και περίπτωση Victoria Beckham) ή ιδέες και εικόνες που να παραπέμπουν σε βελγική και ιαπωνική σχολή, με μαύρο, deconstruction, τονισμένους ώμους και ανακάτεμα στις υφές. Επίσης, οι συλλογές όπου άντρες φορούν γυναικεία ρούχα και γυναίκες αντρικά κάνουν και μια κάποια δουλίτσα προς σημαντικότερες από τη μόδα κατευθύνσεις (δουλίτσα που είναι, από προσωπική εμπειρία σας το λέω, πολύ εύκολο να κάνεις όταν κάποιος είναι μικρός έτσι ώστε μεγαλώνοντας να μην μιλήσει ποτέ για “αντρικά” και “γυναικεία” ρούχα/παιχνίδια/χόμπι/επαγγέλματα), πράγμα καθόλου ευκαταφρόνητο ή δεδομένο.

H πρώτη συλλογή μετά την αποχώρηση του Demma Gvasalia επιβεβαίωσε ότι το streetwear είναι εδώ, δυνατό όπως πάντα γιατί ό,τι και να γίνει η πρακτικότητα είναι κάτι που χρειαζόμαστε όλοι, και αυτοί που μπορούν να αγοράσουν Vetements και οι άλλοι (= εμείς) – γούνες, δερμάτινα, φούτερ και παλτό, και ανάμεσά τους σακάκια με τονισμένους ώμους, μερικές ασυμμετρίες τόσο σχεδιαστικής προέλευσης που άρεσαν μέχρι και σε εμένα που γενικά δεν τις μπορώ, ακόμα και λίγο athleisure.

Τι να λέμε, εμένα μου άρεσε μέχρι και το 80s διάλειμμα με δαντελένια φούστα και t-shirt.